XO XO XO

Είναι Χριστούγεννα.
Έλεγα να γράψω κάτι αλλά τι είμαι; Η Μενεγάκη να κάνω Christmas edition εκπομπή; Ε,δεν λέει.
Να όμως που οι γιορτές με αναγκάζουν να γράψω για αυτές θέλω δεν θέλω.
Μια φίλη μου έχει πει, πως ο κόσμος που είναι καλός τις γιορτές την εκνευρίζει γιατί το θυμάται μόνο τότε.Εν μέρη,έχει δίκιο αλλά βασικά έχει άδικο.
Είναι ωραία η ανθρωπότητα τα Χριστούγεννα! Κι ας καίγονται πλοία,κι ας έρχονται εκλογές,κι ας φτωχαίνουν οι άνθρωποι.
Εγώ τυχαίνει να βλέπω και μερικούς που ''πλουτίζουν''.

Χριστούγεννα...εντάξει δεν χιονίζει.Και φυσάει άντε να μην πω σαν τι,τώρα!
Αλλά...να γυρνάς σπίτι και να είσαι δίπλα στο δέντρο σου με τις γάτες σου.
Ή να σου κάνουν δώρα εκείνοι που δεν περίμενες πως θα σου κάνουν δώρα.Όχι επειδή δεν περίμενες να σε σκεφτούν αλλά γιατί δεν περίμενες να δώσουν λεφτά που δεν έχουν για να σε δουν να χαμογελάς.
Χριστούγεννα είναι...να τρως με τους δικούς σου και να καλείς όσους έμειναν μόνοι τέτοιες μέρες κι ας μην έχεις μωρέ φαγητό για το βράδυ!
Χριστούγεννα είναι...η κολλητή σου που δουλεύει και πας εκεί να της κάνεις παρέα και που σου στέλνει φωτογραφίες και βίντεο από εκεί που πήγε μερικές μέρες,για να ξέρεις πως σε σκέφτεται.
Και είναι και τα γλυκά που φτιάχνετε όλοι μαζί. Και που οκ,μπορεί να μην βγήκανε άψογα αλλά είναι πιο νόστιμα από τα έτοιμα του super market και του ζαχαροπλαστείου γιατί πέρασες τέλεια καθώς τα έφτιαχνες.
Χριστούγεννα είναι...να στολίζεις δέντρο με εκείνους που αγαπάς αλλά πρώτα,να στολίζετε ο ένας τον άλλον. Ή,να στολίζεις μόνος σου για να το χαρούν οι άλλοι όταν γυρίσουν σπίτι.

Είναι πολλά πράγματα οι γιορτές.Τα Χριστούγεννα,η Πρωτοχρονιά. Δεν έχει να κάνει με κανέναν Θεό και καμιά θρησκεία. Ούτε με το 4 που θα γίνει 5 στο τέλος ενός τετραψήφιου αριθμού.
Για'μένα γιορτές είναι...εσύ και εγώ.Και ότι αγαπήσαμε ή θα αγαπήσουμε ποτέ.

Μου είπες...φέτος θα βάλεις έναν στόχο. Μ'αρεσε ο στόχος σου.Δεν έδωσα ποτέ μια υπόσχεση στον εαυτό μου καθώς άλλαζε η χρονιά.
Ίσως ξεκινήσω φέτος...
Ίσως ο στόχος μου θα είναι,να μην χρειάζομαι το blog αλλά να βρω το θάρρος να σου δείχνω τι γράφω καταπρόσωπο.
Ίσως να είναι να χαμογελάω πιο πολύ ή να δίνω παραπάνω ευκαιρίες στους ανθρώπους ή να λέω και μερικά όχι. 
Ίσως απλά,ο στόχος μου να είναι να δω μέχρι που μπορώ να σ'αγαπήσω.Κι αν τελικά αυτοί οι πλανήτες μέσα μας,είναι αληθινοί.

Να εδώ το πήγαινα...που αλλού;

 Νιώθω πως δεν έχω τίποτα να σου πω απόψε.

 Μη,μη με ρωτάς γιατί γράφω αν δεν έχω τίποτα να πω.

 Γαμώτο μου...την σιχαίνομαι αυτήν την ερώτηση και θα'πρεπε να το ξέρεις.

 Τι και αν δεν έχω τίποτα να πω; Έχω πολλά να γράψω,η γνώριμη αίσθηση με πνίγει σήμερα. Πια γνώριμη αίσθηση; Εκείνο το μούδιασμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού,τα δάχτυλα μου που ξαφνικά,βλέπω να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις.

 Το να γράφω -το μακρύ και το κοντό μου δεν είπα ποτέ ότι γράφω και τίποτα σοβαρό- είναι η δική μου ντόπα. Το δικό μου ναρκωτικό που με κάνει να βλέπω δράκους στην κουζίνα.

 Βλέπεις,το δικό μου ναρκωτικό είναι φθηνό και πανάκριβο ταυτόχρονα. Δεν μου κοστίζει λεφτά και ο χρόνος που μου κοστίζει είναι λίγος στην πραγματικότητα.

 Να,και τώρα γράφω χωρίς να σκέφτομαι τι στο διάολο λέω. 

 Αλλά κοστίζει.Η φαντασία μου με τρελαίνει. Με αρρωσταίνει,με κρατά ξύπνια από παιδί όταν προσπαθώ να κοιμηθώ,να ξεχάσω.

Σκατά.

 Πράγματι δεν έχω ιδέα τι λέω.

 Θέλω να γυρίσω αυτό το παραλήρημα σε γράμμα. Ένα γράμμα σε έναν δικό μου άνθρωπο. 

 Αλλά πριν λίγο νομίζω ήτανε που έλεγα, πως πρέπει να μεγαλώσω. Να σταματήσω να κάνω σαν παιδί με όλα μου τα προβλήματα.

 Τι κερδίζω με το να σου κρατάω μούτρα και να θυμώνω; Τι κερδίζω όταν θέλω να ουρλιάξω και ούτε αυτό δεν κάνω; 

 Καλύτερα να σε βγάλω για έναν καφέ και να στα πω έτσι ωμά.Μπροστά σου.

 Να σου πω ότι νιώθω την απογοήτευση σε έναν τεράστιο βαθμό πλέον εξαιτίας σου.

 Άραξε. Δεν με απογοήτευσες και τόσο πολύ με τις πράξεις σου. Οι σιωπές σου με απογοητεύουν. Η αδυναμία σου να κάνεις αυτά που τόσα χρόνια μου λες να κάνω και να την δω αλλιώς.

 Εγώ να την δω αλλιώς ρε; Εσύ; Εσύ μόνο θα με δείχνεις με το δάχτυλο,θα μου πετάς ψέματα στο πιάτο πιστεύοντας πως θα τα καταπιώ έτσι απλά; Πως δεν θα δω τι μου σερβίρεις;

 Δεν με νοιάζει αν λες ψέματα στον εαυτό σου για τα ίδια πράγματα.

 Γαμώτο! Σβήσ'το το από πάνω. Τώρα σου λέω εγώ ψέματα. Ψέματα πως νοιάζομαι περισσότερο για'μένα παρά για'σένα. 

 Αμ,δεν! ΔΕΝ! ΔΕΝ! ΔΕΝ!

 Πάντα νοιάζομαι για'σένα πιο πολύ. Και το ήξερες και δες που φτάσαμε.

 Να κάνεις εσύ τα ίδια λάθη με εμένα. 

 Δεν με πειράζει που δεν είσαι όσο δυνατή ήθελες να δείχνεις τόσα χρόνια. Τον μπελά μου! ΉΞΕΡΑ πως δεν είσαι όσο δυνατή ήθελες να δείχνεις και να είσαι. Το ήξερα. Και κάνεις σπασμωδικές κινήσεις,πνίγεσαι στα σκατά και δεν μ'αφήνεις να σε φτάσω.

 Θα σε έστελνα στο διάολο αλλά με πρόλαβες.

Πήγες μόνη σου εκεί και να σου πω και κάτι;

 Αφού δεν με πήρες μαζί,τουλάχιστον να θυμηθείς να του δώσεις τα χαιρετίσματα μου.

 Ή μήπως δεν θυμάσαι πόσες και πόσες φορές με έστειλες εκεί; 

Να,ορίστε που φτάσαμε. Να γράφω και να νιώθω ακόμη τη στέρηση.

''Χθες άκουσα ένα τραγούδι που μου θύμισε εσένα.
Σκέφτηκα να σου το στείλω αλλά τελικά το μετάνιωσα.
Όχι για να μην ρίξω τα μούτρα μου...μα για να μην ρίξω το τραγούδι.''

Όταν έχεις μεγάλη αδερφή...

Από εμπειρία μπορώ να σου πω ότι το να έχεις μεγάλη αδερφή δεν συνεπάγεται με πεταλουδίτσες,ουράνια τόξα και χρωματιστούς μονόκερους.
Θα έλεγα πως πιο πολύ μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη.
Σοβαρά! Η μεγάλη αδερφή,πρέπει να έχει πάντα δίκιο. ΌΧΙ ΠΡΈΠΕΙ.
ΈΧΕΙ ΠΆΝΤΑ ΔΊΚΙΟ.
Η μεγάλη αδερφή σου λέει τι να κάνεις και τι όχι.
Η μεγάλη αδερφή είναι ο κακός μπαμπούλας του σπιτιού.
Η μεγάλη αδερφή σε εκμεταλεύεται με όποιον τρόπο βρει το πανούργο μυαλό της.
Η μεγάλη αδερφή μπορεί να σου ρίξει το φταίξιμο για να γλυτώσει ενώ φταίει.
Αλλά η μεγάλη αδερφή έχει πάντα δίκιο οπότε,ότι κι αν πεις,πολύ απλά, δεν πιάνεται.

Η μεγάλη αδερφή έχει πολλά αρνητικά. Αλλά το να έχεις μεγάλη αδερφή σημαίνει πως ...έχεις δύο μαμάδες. Και δύο μπαμπάδες. Και εκατό αδέρφια. Και άπειρους δασκάλους, ψυχολόγους, ενδυματολόγους,κομμωτές, μακιγιέρ,γιατρούς,συγγραφείς,μάγειρες,καθαριστές,κλόουν...εκπαιδευμένους δολοφόνους,μαφιόζους,νονούς της νύχτας και άλλα πολλά.

Από εμπειρία,μπορώ να σου πω πως το να έχεις μεγάλη αδερφή συνεπάγεται περισσότερα καλά στη ζωή σου παρά κακά. Εντάξει,δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Διαφωνούμε,χανόμαστε,μαλώνουμε,τσατιζόμαστε η μία με την άλλη,αγαπιόμαστε ξανά.
Νομίζω πως...το να έχεις μεγάλη αδερφή σημαίνει να έχει πάντα λιακάδα στη ζωή σου. Και αν βρέχει που και που... τι στο διάολο; Η μεγάλη σου αδερφή θα γίνει στα γρήγορα ομπρέλα θαλάσσης για επταμελή οικογένεια για να είναι σίγουρη πως δεν θα βραχείς.
Όταν χρειαστεί, θα γίνει κακιά. Θα σου πει τα λάθη σου, τις υπερβολές σου. Θα σε αναγκάσει να πεις ή να κάνεις πράγματα που δεν θες, και τελικά...θα έχει δίκιο. Έπρεπε να τα κάνεις.
Η μεγάλη σου αδερφή,θα σε καλύψει στους γονείς σας.Στον γκόμενο,την φίλη που δεν θες να δεις και τόσο πολύ σήμερα. Στο σχολείο,το φροντιστήριο. Αν περνούσε από το χέρι της,δεν  θα χώριζες ποτέ. Δεν θα έχανες ποτέ της φίλες σου. Εκείνη βλέπεις, τα έχει περάσει πρώτη αυτά που περνάς και θα τα περνούσε πάλι για χατίρι σου.
Η μεγάλη σου αδερφή θα σου πάρει παγωτό στη μέση του χειμώνα και θα ορκίζεται πως δεν ξέρει γιατί αρρώστησες ενώ θα σου πασάρει κρυφά χάπια για τον πυρετό και θα δικαιολογεί απουσίες στο σχολείο.
Η μεγάλη σου αδερφή,θα έρχεται να σε δει όταν είσαι πιτσιρίκι να κάνεις παρέλαση ή να παίζεις θέατρο γιατί κανένας άλλος δεν μπορεί κι ας δούλευε ως το ξημέρωμα.

Δεν ξέρω... Είμαι εγώ τόσο ευλογημένη; Είμαι εγώ που έχω τέτοια μεγάλη αδερφή;
Ελπίζω πως όχι. Γιατί αν είμαι μόνο εγώ... τότε σίγουρα,εσείς οι υπόλοιποι χάνετε!
Με άνεση σας λέω,πως η αδερφή μου,μου έμαθε όσα γνώριζε και έμαθε κι άλλα, όχι μόνο για τον εαυτό της αλλά και για'μένα.
Αυτό που πάντα υπενθυμίζω στον εαυτό μου όταν μαλώνουμε είναι πως...όσο έχω εκείνην,έχω οικογένεια.
Τώρα...για το πως είναι να έχεις μικρή αδερφή...ε,δεν ξέρω! Ρωτήστε την αδερφή μου.

Υ.Γ. Σε ευχαριστώ για αυτά που έκανες. Λυπάμαι που σου στέρησα εκείνο το πάρτυ όταν ήσουν παιδί για να με προσέχεις. Σ'αγαπάω!

Φόρος τιμής στα τετράποδα

 Δεν θα μάθεις ποτέ να ζεις αν δεν μάθεις να ζεις με ένα ζώο.
Αυτό είναι δική μου ατάκα. Και σοβαρά τώρα... με τον άνθρωπο θα μάθεις να ζεις. Με το τετράποδο να σε δω.
Να δω πως θα είσαι όταν θα σου ριμάζει το σπίτι,όταν θα κλέβει το φαγητό σου μέσα από το πιάτο σου, όταν θα σε ξυπνάει γιατί έσπασε ένα βάζο,έριξε κάτι, κλαίει χωρίς λόγο στις 4 το πρωί, σου γλείφει το πρόσωπο για να σου θυμίσει ότι άργησες να ξυπνήσεις και..εμ...ξέρεις...ΠΕΙΝΑΩΩΩΩΩ!
Να σε δω όταν θα κλαίει από τον πόνο,και ακριβώς επειδή δεν είναι άνθρωπος αλλά ζώο,δεν μπορείς να το παρηγορήσεις. Όταν το σπαρακτικό κλάματα του είναι ο μόνος τρόπος του να σου δείξει πως κάτι πάει στραβά.
Και το κλάμα του σου σπάει τη καρδιά και κλαις τελικά, ποιο πολύ από το ίδιο του.

Αλλά ας μη γελιόμαστε. Τους ανέχεσαι. Όλα τα τετράποδα. Οκ,δεν είναι ακριβώς...ανοχή. Είναι λατρεία. Κι όχι μόνο για το χ,ψ τετράποδο που έχεις στο σπίτι σου και με το οποίο κοιμάσαι τα βράδια του χειμώνα -γιατί το καλοκαίρι αποφεύγετε ο ένας τον άλλο όπως ο Διάβολος το λιβάνι- αλλά για κάθε τετράποδο που κυκλοφορεί.

Πριν έρθω σπίτι,με πήρε από πίσω ένα σκυλί,μαύρο,μεσαίου μεγέθους που πρώτη φορά βλέπω στην γειτονιά μου. Ήρθε,και στάθηκε δίπλα μου λες και ήταν δικό μου κάτω απο το υπόστεγο της στάσης γιατί ψιχαλίζει. Προσπάθησα να μην δώσω πολύ σημασία γιατί πάντα καταλήγω να λυπάμαι ΠΟΛΎ που τα αφήνω αναγκαστικά πίσω μου. Δεν άντεξα όμως, αυτήν την σιωπηλή του επιμονή και το χάιδεψα. Παγωμένη η γούνα του αλλά καθαρή. Βλέπω έχει λουράκι της φιλοζωικής. Σταματάω και σηκώνει τις ματάρες του και με κοιτάει. Όχι,δεν παρακαλούσε για χάδια. Σαν ευχαριστώ ήταν αυτά τα μάτια του και σκύβω,αρχίζω να του μιλάω,δεν με νοιάζει που οι μισοί με κοιτάνε στραβά σα τη τρελή του χωριού. Φίλε μου...το σκυλί αυτό είναι τέλειο. Δεν γαβγίζει,δεν κάνει καμιά κίνηση. Απλά στέκεται και απολαμβάνει τα χάδια μου. Σταματάω και αφού βλέπει ότι δεν συνεχίζω,αράζει κάτω λες και με περιμένει να μετακινηθώ και να έρθει μαζί. ''Σόρρυ γλύκα μου,''σκέφτομαι''θα πάρω αστικό.Δεν μπορείς να έρθεις.''
ΧΑ! Και τότε σκάει μύτη η επιφοίτηση. Έχω μαζί μου λίγες κροκέτες που πάω στους γάτους μου γιατί δεν πρόλαβα να αγοράσω φαγητό νωρίτερα. Ανοίγω το σακουλάκι.σκύβω και τους τι δίνω. Με κοίταξε λες και δεν το πίστευε. Ζύγιζε την κατάσταση κατάλαβες; Σου λέει το σκυλί..Αυτή χαζή θα είναι! Δεν παίζει. Και με χαϊδεύει και με ταΐζει; 
Αμ,δεν είμαι χαζή. Απλά λιγάκι πιο άνθρωπος λόγο των τετράποδων στη ζωή μου. Αφού πείθετε λοιπόν ότι δεν το πειράζω,ότι δεν πρόκειται να του πάρω πίσω το φαγάκι του ή κάτι τέτοιο,αρχίζει ξαπλωμένο, αργά αργά, με τρόπο που λίγα αδέσποτο έχουν, να τρώει τις κροκέτες. ΄΄Ελπίζω να μην σε πειράζει που είναι για γάτες'' του λέω και εντάξει,οι άνθρωποι γύρω μου γελάνε. Και εμένα ποσώς με νοιάζει γιατί το σκυλί σταματάει,με κοιτάζει στα μάτια και μετά συνεχίζει αργά να τρώει.

Φυσικά και έφυγα. Αναγκαστικά δηλαδή. Και εκείνο δεν έκανε καμιά κίνηση,καθόλου κλαψουρίσματα. Πήρε όσα μπορούσα να του δώσω και μ'άφησε να φύγω. Δεν πιστεύω στον Θεό. Εκείνος του ουρανού του και εγώ της Γης μου. Αλλά αν υπάρχει, θέλω να πιστεύω πως θα μου συγχωρήσει μερικές αμαρτίες για τα αδέσποτα που βοήθησα,που χάιδεψα,την υπομονή μου.

Το βασικότερο που έμαθα στη ζωή μου από τις γάτες μου και δε τον Άρη μου, είναι ένα.

Από τους ανθρώπους ένα πράγμα πρέπει να απαιτείς. Εκείνο που μπορούν και θέλουν να σου δώσουν.Όπως κι απ'τα ζώα.
Κι αυτό δική μου ατάκα.
Καληνύχτα δίποδοι και τετράποδοι φίλοι μου!

(Στις φωτογραφίες είναι ο Σεμπάστιον (Σέμπυ),ο Άρης και η Νταιάνα που αν και όχι δική μου έχει μείνει στο σπίτι μας δίνοντας του μια πολύ...γυναικεία..αύρα!!

Βουβά γράμματα.

''Σου γράφω πάλι απ' ανάγκη,η ώρα πέντε το πρωί'' γράφει μια μακρινή εποχή ο Ανδρέας Θωμόπουλος και τραγουδά ο Παύλος Σιδηρόπουλους.

Γιατί...''το μόνο πράγμα που'χει μείνει,όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ.''

Εσύ,και η λογική σου που συμβαδίζει όσο και αποκλίνει με την δική μου λογική. Με την δική μου οπτική γωνία,τον δικό μου τρόπο να ορίζω την τάξη και την αταξία.

Καταλαβαίνω τι λες. Αυτό που είναι τάξη για την αράχνη, είναι χάος για τη μύγα. 

Θες τη γνώμη μου; Μεταξύ μας, για να το διαβάζεις αυτό,την θέλεις και τη γνώμη μου, ο κόσμος γύρω μας υπάρχει γιατί είμαστε εμείς μέρος του. Εσύ, εγώ, ο γείτονας. Άνθρωποι που σκέφτονται. Που αλληλεπιδρούν μέσα στα όρια -ίσως και έξω απ' αυτά- του φυσικού κόσμου.

Εμείς είμαστε η πραγματικότητα. Αυτή είναι η δική μου προσέγγιση του θέματος. Όχι αναλυτικά, αναλύσεις σε τέτοια θέματα δεν χωράνε. Μονάχα τίτλοι. 

Εμείς είμαστε η πραγματικότητα.

Τάδε έφη... Ειρήνη.

Ο δικός μου λοιπόν διαστρεβλωμένος τρόπος να ορίζω την πραγματικότητα, να βλέπω το δέντρο,το λιβάδι, το δάσος,το γράψιμο, τον έρωτα και το ξενέρωμα είναι πολύ κοντινός με τον δικό σου τρόπο. 

Συμφωνούμε όσο διαφωνούμε.

Μπορεί να μην παίξαμε μαζί μπάλα μεγαλώνοντας, να μην σε είδα να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά και να πληγώνεσαι. Μπορεί να μην ήσουν εκεί όταν κάπνισα και ήπια πρώτη φορά. Αυτά είναι άσχετα. Μικροπράγματα που θα μπορούσαν να γεμίσουν κενά, να απαντήσουν σε μερικά πραγματάκια που με τυραννάν για πάρτι σου και ίσως τυραννούν και εσένα. Αλλά δεν μας νοιάζουν αυτά. 

Ξες γιατί; Είμαι φτιαγμένη από ότι φτιάχτηκες και εσύ.Μοιραζόμαστε το ίδιο γεννητικό υλικό.

Και αυτό,το βρίσκεις σπάνια.Πολύ σπάνια. 

Για αυτό εμείς οι δύο,κάνουμε πράγματα που δεν είναι καν για δύο.

Φτιαχτήκαμε ελαττωματικοί. Και δεν μας νοιάζει.

Γούστο μου και καμάρι μου στη τελική, που με λένε τρελή. 

Εγώ τη τρέλα μου τη γουστάρω.

Ζω μαζί της.

Με νιώθει. Αγγίζει τον πυρήνα μου.

Χάνομαι στη μουσική μου και στο τσιγάρο μου,παρατηρώ εδώ και πόση ώρα τα υπέροχα μάτια του γάτου μου και εκεί μέσα βλέπω το νόημα της ζωής.

Για άλλη μια φορά, τα λόγια μου δεν βγάζουν νόημα. Δεν πειράζει. Σου είπα ότι σκέφτομαι να αλλάξω το όνομα του παρόντος ημερολογίου; Βέβαια...θα το πω...''Μαλακίες με τη σέσουλα!'' πιασάρικο ε; Έχε χάρη,που εμείς δεν είμαστε του πιασάρικου αλλά μόνο του τρελού.

Αα,και κάτι τελευταίο.

Δεν τα χρειάζεσαι τα χάπια. Εκείνα χρειάζονται εσένα. Πέτα τα τα καταραμένα στην τουαλέτα,και τράβα το καζανάκι.

Φόρα τη τρέλα σου καπέλο και άντε τράβα να ρεζιλευτείς,να χάσεις όσα βρήκες και ζήσε.

Κάψε το σενάριο. Αυτοσχεδίασε. 

Έχει πιο όμορφη γεύση η ζωή έτσι. Πιο...γεμάτη,που λένε και οι μάγειρες.

Αλλά εμείς δεν είμαστε μάγειρες.

Είμαστε συγγραφείς γιατί αυτό μας λυτρώνει. Οπότε πες την όπως θες την γεύση της ζωής σου.

Την κάνω φίλε. Έχω και ένα τσιγάρο να τελειώσω. 

Ξημερώνει δεκάτη εβδόμη

Ξημερώνει η δεκάτη εβδόμη βροχερή.

Σςςςς...κάνε ησυχία. Περπάτα αργά...προχώρα ακροπατώντας από τη μία πλευρά του δρόμου στην άλλη γιατί η Άννα χρειάζεται φάρμακα.

Άσε τα φάρμακα και φύγε.

Βιάζεσαι και καλά κάνεις...

Σε περιμένουν στο θέατρο.

Η σκηνή φωτίζεται. Η βαριά,κόκκινη κουρτίνα -ξέρω,εσένα σου θυμίζει αίμα το χρώμα της,ξέρω- ανοίγει. Αυλαία την ονομάζουν στο θέατρο αλλά τότε,δεν είχες χρόνο για να πας θέατρο.Έκανες επανάσταση.Ξέρω!

Στη σκηνή μια μεγάλη σιδερένια πόρτα.Κλείνει τον έξω κόσμο.Τον κρατά μακρυά από τα όσα συμβαίνουν μέσα. 

Πίσω από τη πόρτα,αριστερά,δεξιά της...ως και πάνω της, υπάρχουν ηθοποιοί. Νεαρά παιδιά. Πλακάτ με συνθήματα παντού τριγύρω. Η μέρα κυλάει μέτρια. Μα το αίμα ζυγώνει.Και εσύ το ξες μα συνεχίζεις να κάθεσαι στη καρέκλα του θεάτρου. Μα γιατί τις κάνουν τόσο βολικές οι ρουφιάνοι;

Πέφτει η νύχτα πάνω στη σκηνή.Τα φώτα λίγα.Μα οι ηθοποιοί συνεχίζουν στο έργο τους.

Και ξαφνικά...με τι 'ναι αυτό που προβάλει από την άλλη άκρη της σκηνής;Πως αντέχει η σκηνή τόσο βάρος;

Το τανκ σημαδεύει τους ηθοποιούς, που από την αρχή γνώριζες,πως είναι τα παιδιά σου και τα παιδιά του διπλανού σου. Και τα παιδιά ουρλιάζουν πως όλοι είμαστε αδέρφια.

Μα δεν τους ακούει κανείς.Η Γη ολάκερη,σωπαίνει.

Ο άνθρωπος μέσα στο τανκ,έχει λάβει εντολές.Δεν αναγνωρίζει αδέρφια πλέον.

Κάνει όπισθεν,καβαλά το πεζοδρόμιο,και ξέρεις τι κάνει; 

Πέφτει πάνω στην πόρτα.Πάνω στους ηθοποιούς.

Πάνω στα παιδιά του διπλανού.

Πάνω στα παιδιά σου.

Οι φωνές στο ραδιόφωνο βουβαίνουν.

Εκείνοι μέσα από την πόρτα, τρομοκρατημένοι προσπαθούν να βρουν απάντηση στο ένα και μοναδικό ερώτημα τους.

''Έπεσαν πάνω μας; Στα αδέρφια τους;''

Εκείνοι έξω από τη πόρτα,δεν ψάχνουν καμιά απάντηση. Δεν τους έχουν μάθει να ρωτάνε.

Σε βλέπω που κλαις.

Πάνω σου έπρεπε να'χε πέσει το τανκ.

Όχι πάνω στα παιδιά σου,στους φίλους σου,τους συναδέλφους σου. Σε εκείνη τη πόρτα,μπορεί να ήτανε ο έρωτας της ζωής σου. Και εσύ να τον στερήθηκες μόλις...Ή,μπορεί να τον στερήθηκες από καμιά ''αδέσποτη σφαίρα'' το πρωί,το μεσημέρι,το απόγευμα εκείνης της μέρας.

Σςςςς...μη κάνεις φασαρία σου λέω. Πρέπει να ψιθυρίζεις τώρα.Μην σε δουν που κλαις.

Όχι οι ζωντανοί ρε. Άστους αυτούς. Οι νεκροί σου.

Γιατί όλοι τους είναι δικοί σου νεκροί.

Νεκροί του διπλανού σου.

Νεκροί μου.

Σςςς...καταθέτουν στεφάνια τώρα βλέπεις;

Μετά θα γίνουν επεισόδια στην αμαυρωμένη μνήμη άλλων επεισοδίων. Θα χτυπηθούν πάλι φοιτητές,ηθοποιοί,εσύ και εγώ ακριβώς εκεί όπου στέκονταν παλιά,η σιδερένια πόρτα.

Μη τρομάζεις. Αλλάξανε τα πράγματα. Πλέον δεν στέλνουνε τανκ.

Θα ζήσω.

Και θα σε θυμάμαι πάντα στο μπροστινό κάθισμα του θεάτρου να κλαις για τις καπνισμένες αναμνήσεις εκείνων των χρόνων. Και σε σέβομαι για αυτό.

Ξέρω...τους φίλους σου εσύ τους διάλεξες σύμφωνα με το αν θα έτρωγαν μια σφαίρα για 'σένα ή οχι. Δεν σε κακολογώ. Και εκείνοι με αυτό το κριτήριο σε διάλεξαν.Τότες έτσι έπρεπε.

Ξέρω...τους φίλους που πέθαναν τους αναγνώρισες από τα αίματα στη μπλούζα σου.

Ξέρω...πως οι φοιτητές δεν έριξαν την χούντα. Όμως φώναξαν...ΝΑΙ,φώναξαν. Και ήταν πιο δυνατές οι φωνές τους από το άδικο...

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ....

Counting shits because f*ck sheeps that's why!

 Με θυμάμαι παιδί να περπατάω πάνω κάτω στο χολ, λιγάκι στα χαμένα (ΝΑΙ ΑΠΌ ΤΌΤΕ ΤΑ ΕΊΧΑ ΧΑΜΈΝΑ!!!) και να λέω στη μάνα μου ''Μαμά,βαριέμαι!''. 

 Ρε σοβαρά!Καραμέλα το είχα.Μητέρα;Με λαμβάνεις;Ζητώ επιβεβαίωση σε όσα λέω.

 Και ξέρεις κάτι;Εκείνη με έλεγε να κάνω καμιά δουλεία. Να την βοηθήσω έστω αντί να περιφέρομαι έτσι και να την τρελαίνω.

 Είχε και δίκιο και άδικο.

 Καλύτερα να έκανα δουλειές. Η βαρεμάρα είναι μια φάση που όλοι  περνάμε και είναι ΦΡΙΧΤΉ! Και θα σου πω και το γιατί.

 Γιατί η βαρεμάρα είναι σαν το pause, στα ραδιόφωνα! (Θυμάμαι τι εστί ραδιόφωνο.σοβαρά τα πράγματα σήμερα!).Η βαρεμάρα δηλαδή είναι μια κατάσταση α-ζωή! Όπου δεν υπάρχει καμία ενεργειακή λειτουργία εκ μέρους μας σωματική ή νοητική. Μόνο γκρίνια και χαμένα λεπτά.

 Και φίλε μου,είναι λίγα, πολύ λίγα τούτα τα λεπτά που αντιστοιχούν στον καθένα μας και εμείς τα χαραμίζουμε με την μοναδική,γαμημένη επιπολαιότητα που διακατέχει εμάς τους ανθρώπους.

Θέλω να ουρλιάξω στο είπα αυτό; Α,ναι! Το παθαίνω συχνά αυτό. Θέλω να αρχίζω να τσιροκοπάω έτσι χωρίς λόγο και αιτία ρε'συ! Και άλλες φορές θέλω να αρχίσω να γελάω, σαν έτοιμη από καιρό για το τρελοκομείο, χωρίς σταματημό. Να σκάσω που λέμε,απ' τα γέλια!

Και γαμώ τους θανάτους θα ήτανε!

Θα ήθελα να το γράψεις και πάνω στην ταφόπλακα μου. 

'' Εκοιμήθει λόγο γέλιου.''

Τα 'σπάσε;

Τα 'σπάσε !

Ρε δεν είμαι καλά.Μου φταίνε όλα και τίποτα.

Οι αμφιβολίες που με πνίγουν στα δεκαεννιά μου και το μυαλό μου που κολλάει στα μικρά μου χρόνια.

Δεν μπορώ να σου πω αν ήταν τότε καλύτερα από τώρα.Μ'αρέσει το τώρα. Φίλε,η ζωή μου πάει καλά.

Απλά να...θέλω να ουρλιάξω. Πολλά ζητάω; Αλλά τι θα πουν οι γείτονες κατάλαβες;

Γείτονες,συγγενείς,ο ...κόσμος. 

Ζούμε σύμφωνα με το τι θα πουν και τι μπορεί να σχολιάσουν αυτοί! Φίλε μου...αυτοί δεν είναι εμείς.

Κάνουμε πάρτι στα σιωπηλά,σεξ στα σιωπηλά,μαλώνουμε στα σιωπηλά,αγαπιόμαστε στα σιωπηλά,χαιρόμαστε στα σιωπηλά,στεναχωρίομαστε στα σιωπηλά. Ζούμε και πεθαίνουμε στα σιωπηλά!

Δεν πρέπει να σε νοιάζουν αυτοί.Κανείς τους να μην σε νοιάζει. Άντε,σταμάτα το διάβασμα και γέλα ή φώναξε. Δεν θα σου πω εγώ τι θα κάνεις. Τραγούδα άμα θες ή και κλάψε. Ότι ταιριάζει στα γούστα σου καλύτερα.

Και να σε πούνε τρελό να μην σε νοιάξει! Τρελός είσαι. Ζωντανός.Ωραία φάση να'σαι ζωντανός.Να αναπνέεις. Ξεχνάμε να εκτιμήσουμε την αναπνοή. 

Έτσι είναι. 

Τα μικρά,σημαντικά πράγματα τα ξεχνάμε.Τα αφήνουμε στην απ' έξω.

Αχ...καληνύχτα μαλάκα.Η ζωή έχει πλάκα.

Το 'παν άλλοι πριν από μένα μακάρι να το πουν κι άλλοι μετά από μένα.

Γιατί...ποια είμαι εγώ;

Μια τρελή που μιλάει στο τίποτα του σκοτεινού μυαλού της.

Μ' αρέσεις ρε ζωή. Σε γουστάρω αφάνταστα. Για αυτό και σε κερνάω την τρέλα μου.Βλέπεις,δεν μου ανήκει και τίποτε άλλο....

Go on!Click on it!

Σαν καμία άλλη. Ε.Τ.:Εκτός χάρτη.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.

Αυτή την πόλη την μιλάς,και γεμίζει το στόμα σου.
Σήμερα βρέχει.Καθόλου περίεργο θα με πεις και συμφωνώ. Εδώ και μέρες μουλιάσαμε. Από την άλλη,εδώ έχει πάντα υγρασία οπότε είμαστε συνηθισμένοι στο μούλιασμα!

Αν δεν την έχεις επισκεφτεί δεν θα ξέρεις για τι μιλάω.Κι αν την επισκέφθηκες χωρίς να περπατήσεις τα σωστά σοκάκια,πάλι δεν ξέρεις για τι μιλάω.Αν δεν είχες όλες σου τις αισθήσεις ανοιχτές, δεν έχεις ιδέα για τι θα σου μιλήσω.

Η Θεσσαλονίκη ενώ βρέχει. Μουντίλα ανεπανάληπτη! Πανέμορφη πόλη. Το πιστεύω πως δεν της πάει η λιακάδα και τόσο πολύ. Δεν είμαστε Σαντορίνη γιαβρί μου,Σαλονίκη είμαστε, δεν φημιζόμαστε για τα ηλιοβασιλέματα μας. Άμα βρέχει,βγες να την περπατήσεις αυτήν την πόλη. Πορτοκαλιά φώτα,βαρδάρης κατά προτίμηση,κόσμος αγκαζέ, ομπρέλες άλλη φάση! Άλλη φάση γιατί και με βροχή, εδώ οι μουσικοί των δρόμων, δεν τρέχουν τρομαγμένοι στα σπίτια τους. ΌΧΙ! Παραμένουν στις θέσεις τους γιατί γνωρίζουν πως οι άνθρωποι αυτής της πόλης είναι λίγο...σαλιγκάρια.

Άμα βρέχει,θα βγουν. Και άμα βρέχει, οι άνθρωποι τούτης της πόλης είναι πολύ ευδιάθετοι. Τους βλέπω να γελάνε,να μιλάνε, να ερωτεύονται, να κάνουν παιδιά,να παντρεύονται,να γιορτάζουν.Και να βρέχει.

Εδώ,μια βροχή-κι ένας κατακλυσμός μη σε πω-δεν μπορεί να σε χαλάσει τη μέρα. Τι είμαστε; Χαμουρζτήδες; Φτου κύριε μακρυά από 'μας!!

Αυτή η πόλη...
Γεμάτη αρώματα. Ανατολίτικα.
Μουσικές.Από όλον τον κόσμο.
Φαγητά.Κυρίως ανατολίτικα.
Γλυκά.Κυρίως ανατολίτικα.
Σκύλους.Αδέσποτους με IQ μεγαλύτερο από του μέσου Έλληνα!
Γάτες.Φιλικές.Ειδικά στο Μπιτ Παζαρ,τα Λαδάδικα,τα Λουλουδάδικα,στην Άθωνος. Εκεί έχει ταβέρνες και πάντα βρίσκουν φαγάκι.
Ανθρώπους.Κάθε ράτσας.Αλλά κυρίως ανατολίτες!
Τι να κάνουμε; Εμείς δεν...φυτρώσαμε,σαν κάποιους άλλους.Εμάς μας κάνανε οι μανάδες και οι πατεράδες μας.Απλά πράγματα.

Α,βρήκα κι άλλο μεγάλο συν μας.Κανείς δεν μιλάει όπως εμείς.Δεν λέω, μ'αρέσουν τα Κερκυραϊκά,τα Κρητικά,τα Κυπριακά. Αλλά εδώ...τι κι αν σ'αγαπάμε,τι κι αν σε μισούμε, το ίδιο γλυκά σε το λέμε. Με ένα χαμόγελο αυθεντικό στα χείλη. Ναι τζιέρι μου;
Ναι!

Ένα μόνο την χαλάει αυτήν την πόλη.Ότι βρίσκεται στο χάρτη.Τέτοια πόλη,θα πρεπε να την βρίσκεις τυχαία,να την ερωτεύεσαι και να μην το κουνάς πότε από εδώ.Τώρα που είναι στο χάρτη,έχει χάσει το νόημα της.Οι θαμώνες της θέλουν να μοιάσουν στην υπόλοιπη Ελλάδα και στο εξωτερικό και στην προσπάθεια, ξεχνούν τις ρίζες τους.Την ιστορία τους.Χάνουν την ταυτότητα τους,

Πόλεις σαν την Θεσσαλονίκη,δεν θα'πρεπε να βρίσκονται στο χάρτη.Θα ήταν καλύτερα να ανήκουν στην σφαίρα του φανταστικού.Σαν την Ατλαντίδα του Πλάτωνα,τη Μέση Γη του Τόλκιν,τα Τάρταρα των αρχαίων μας.

Μια πόλη φανταστική.Που άμα τη μιλήσεις μια φορά καθώς την περπατάς,πάει την κουβαλάς παντοτινά μέσα σου. Άμα τη μιλήσεις σωστά.Και το σωστά, είναι μεγάλη λέξη.Σε το λέω εγώ που ακόμη το ψάχνω στα πιο αγαπημένα μου σοκάκια της.

Δισκάκι x,y στροφών

 Απόψε θα γράψω για κάτι προσωπικό.Και θα ζητήσω συγγνώμη από την αρχή γιατί δεν αφορά την δική μου,προσωπική ζωή!
 Αφορά τη ζωή δύο άλλων ανθρώπων που έχουν παίξει τεράστιο ρόλο στη ζωή μου.
 Αφήστε με να το αναδιατυπώσω καλύτερα αυτό...Μπορώ..
 Αφορά τη ζωή δύο άλλων ανθρώπων που τυχαίνει να με έχουν φέρει σε τούτη τη ζωή και κάπως έτσι,είναι και δικό μου αυτό το κείμενο αντί να'ναι μονάχα δικό τους.Κι όχι γιατί το γράφω εγώ μα γιατί η ζωή τους και η δική μου είναι άρρηκτα δεμένες από την θεά Μοίρα.

 Δείτε τώρα πως τα φέρνει η ζωή και φτάνουμε στο σημερινό μας παραλήρημα...
α.)Μια φίλη, μου μιλάει εχθές το απόγευμα για το ''Κασετόφωνο'' ένα άπαιχτο διαδικτυακό,καλά οργανωμένο,τεράστιο playlist για όλες τις ώρες,όλα τα γούστα,όλες τις εποχές.
β.)Περνώ το χθεσινό βράδυ και όλη την ημέρα σήμερα,παρέα με την προαναφερθέντα φίλη μου ακούγοντας λίστες από το ''Κασετόφωνο''.
γ.)Όπως είναι φυσικό,γυρνώ σπίτι και θέλω μουσική για συντροφιά.Οδεύω προς το Youtube και το κλείνω πριν ανοίξει καταλήγοντας που αλλού; Στο ''Κασετόφωνο''να επιλέγω τυχαία μια λίστα από την κατηγορία ''Ερωτικά''.
δ.)Οι ώρες περνάνε,παλιά και νέα κομμάτια γεμίζουν τους τοίχους γύρω μου και μου κρατούν συντροφιά όσο διαβάζω στη γωνιά μου ένα βιβλίο ΏΣΠΟΥ... έρχεται ένα συγκεκριμένο κομμάτι.Δεν είναι δακρύβρεχτο ούτε ακριβώς μελαγχολικό. Εμένα όμως με πιάνει μια συγκίνηση,μια κάποια θλίψη ρε'σεις!
ε.)Το τραγούδι αυτό είναι το κλασσικό κομμάτι πλέον,από την ακόμη πιο κλασσική τριλογία ταινιών ''Ο Νονός''-''The Godfather''.

 Και τώρα θα σας εξηγήσω το παραλήρημα μου.

 Οι γονείς μου, στη Γερμανία να πιάνουν συζήτηση,σχεδόν άγνωστοι μεταξύ γνωστών με την γενναία μαμά να ξεκινά τη συζήτηση....
 Δεν θυμάμαι καλά την ιστορία και ας την έχω ακούσει ήδη αρκετές φορές.Το θέμα είναι πως και οι δύο είδαν την ταινία ''Ο Νονός'' και συμφώνησαν στο πόσο τους άρεσε η μουσική του. Και η μαμά στην πρώτη ευκαιρία αγοράζει τον δίσκο.
 Φανταστείτε μια εποχή χωρίς ίντερνετ,χωρίς κινητά,χωρίς το σημερινό πεζό φλερτ.Μια εποχή,με Έλληνες μετανάστες στην Γερμανία όπου έπρεπε με κάποιο τρόπο να φέρεις το πρόσωπο εκείνο,πιο κοντά σου.Και ο μόνος τρόπος που σκέφτεσαι είναι να αγοράσεις εκείνο το δισκάκι x,y στροφών (συγγνώμη μητέρα,συγγνώμη πατέρα δεν θυμάμαι πόσες στροφές ήταν το δισκάκι σας)να το ακούς και να σκέφτεσαι τις δύο,τρεις κουβέντες που αντάλλαξες με έναν άνθρωπο που θέλεις δικό σου.
 Και βρίσκομαι στο σήμερα,το πεζό αυτό σήμερα το δικό μου και το δικό σας,να ακούω μουσική επιλεγμένη από τρίτους για'μένα και σε μια ερωτική λίστα να βρίσκω ΑΥΤΌ το τραγούδι.
 Το τραγούδι τους...
Ρε,μακάρι όλοι να'χουμε τα τραγούδια μας.
Μακάρι όλοι να μείνουμε και να κάνουμε οικογένειες με τον άνθρωπο εκείνον που θέλαμε έχοντας ανταλλάξει μερικές κουβέντες,μερικές γαλάζιες αλληλογραφίες.(Το έκαναν και αυτό έχω να τονίσω!)
Σήμερα έμαθα μητέρα και πατέρα,πως το τραγούδι σας,είναι ακόμη πιο ρομαντικό από ότι είχα φανταστεί.
Ευλογημένη αγάπη....

The GodFather-Soundtrack
Το αγαπητό πλέον Κασετόφωνο...
Ρομαντικό,βαρύ και ασήκωτο!

Bright dots in the dark

''...εσένα το ταξίδι σου δυο καρφωμένες ράγες

νομίζεις ότι πήγες μακριά...''

Μα δεν χρειάστηκε να πάμε μακρυά.Στο τέλος ήταν όλα εδώ δίπλα.

Βλέπεις; Λίγο να απλώναμε το χέρι μας παραπέρα θα είχαμε φτάσει την ευτυχία. Μα νομίζαμε η ευτυχία,ο έρωτας,η τύχη,τα λεφτά,η υγεία -νομίζαμε- βρίσκονταν πάντα πιο μπροστά από εμάς.

Και το μοναδικό που έπρεπε να κάνουμε ήταν απλά να σταθούμε.Να μην κάνουμε ούτε μπρος ούτε και πίσω!

Να σταθούμε,

να σηκώσουμε τα μάτια ψηλά,

να ανοίξουμε τα χέρια,

να κοιτάξουμε τον νυχτερινό ουρανό,γεμάτο άστρα,

και να φωνάξουμε '' ΜΕ ΒΡΗΚΑ !''

 Αυτό θα ήθελα να κάνω μια ζωή,να ξαπλώνω μαζί σου, στα χόρτα και να κοιτώ τα άστρα.

Μικρές κουκκίδες μέσα στο άπειρο που γεμίζουν τα πάντα μου.

Τα πάντα σου.

Όλα εκείνα που κράτησα για εσένα και όλα εκείνα που τόσο θες να μου δώσεις.

Άστρα,μακρινές τέλειες,τελείες. Φυλαγμένες για εμάς σήμερα από εκατοντάδες,χιλιάδες χρόνια πίσω.

Φυλαγμένα να τα δούμε,εσύ και εγώ και ο καθένας μας.

Φυλαγμένα να μας δείξουν τον δρόμο κι ας έχουν πεθάνει τα πιο πολλά, πάρα πολύ καιρό πίσω.

 Μα και εμείς είμαστε νεκροί.

 Δεν θα ήταν υπέροχα; Να μην είμαστε στα αλήθεια ζωντανοί; Δεν θα'ταν υπέροχα να είμαστε και εμείς νεκροί; Φωτεινές,τέλειες,τελείες μέσα στο σκοτεινό άπειρο; Φυλαγμένοι να καθοδηγήσουμε άλλους;

 Έλα τώρα...το ξες πως θα ήταν υπέροχα.Εσύ θα ήσουν αριστερά στον ορίζοντα και εγώ λίγο πιο αριστερά από εσένα. Λίγο να απλώσω το χέρι μου και θα μπορώ να σε αγγίξω.

 Μα δεν θα έχει σημασία. Γιατί δεν θα είμαστε εκεί.

 Δηλαδή...θα είμαστε και δεν θα είμαστε.

Δεν ξέρω... ίσως πρέπει να σταματήσω να γράφω τόσο πρωί μετά από τη δουλειά. Την τελευταία φορά τα έβαλα με τη Μούσα μου.Μα της άξιζε με ακούς; Και εκείνη αστέρι είναι... και σήμερα ήρθε για καφέ όπως είχαμε συμφωνήσει.

Άλλο ένα γράμμα, σταλμένο στο τίποτα του σκοτεινού μυαλού μου.

''Όχι μωρό μου.Η Αφροδίτη δεν είναι αστέρι.

Είναι πλανήτης.''

''...Δεν άκουγα κανέναν που μου 'λεγε πως ίσως δεν φανείς...''

''...Πουθενά δεν πάω μ'ακούς; Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ'ακούς...''

Τα κενά μας!

Λέω...Πρέπει να γράψω.
Μου απαντάς με ύφος...Αν θέλω σου κάνω την χάρη.
Σε παρατηρώ και σιωπώ.Τι να πω και εγώ,μια κοινή θνητή σε εσένα την Αιώνια;Τι να σου πω για να σε πείσω να μου κάνεις αυτή τη χάρη;
Σκας ένα χαμόγελο,στραβό και ερωτικό και βολεύεσαι στη καρέκλα σου καλύτερα.Μαύρη.Δερμάτινη.Σαν του ψυχίατρου.
Έχεις καταλάβει την εξάρτηση σου από εμένα, έτσι δεν είναι; ρωτάς.Μα στην πραγματικότητα δεν είναι ερώτηση.Είναι δήλωση.
Σκύβω το κεφάλι.Κοιτώ το χαρτί μπροστά μου,το στυλό στα χέρια μου.Πάω να γράψω κάτι,οτιδήποτε,στη πρώτη σειρά και το το μυαλό μου είναι κενό.
Σηκώνω το κεφάλι.
Χαμογελάς πούστικα.
Σε χαζεύω...Σε εκλιπαρώ σιγανά να μου κάνεις την χάρη μα συνεχίζω να νιώθω κενή.
Την νιώθεις την μοναξιά; με ρωτάς και αυτή τη φορά περιμένεις απάντηση.
Ψάχνω μέσα μου...Όχι. απαντάω ειλικρινά.
Κλείσε το τετράδιο και παράτησε το στυλό σου τότε.
Γιατί; σε ρωτώ τρομοκρατημένη.
Σμήγεις τα χείλη. Γιατί αυτό που πας να κάνεις αποτελείτε από μοναξιά.Αν δεν νιώσεις την μοναξιά στον κάθε χτύπο της καρδιάς σου,στην κάθε ανάσα σου,πως θες να γράψεις;
Σε παρατηρώ...αναλογίζομαι τα λόγια σου.Σκατά...σκέφτομαι.Πάλι έχεις δίκιο.
Μα εκεί που το σκέφτομαι,τσαπ,ξεπηδά μια σκέψη.Τόση δα...μα είναι μια σκέψη!Μία έμπνευση.
Πιάνω πάλι το στυλό,ανοίγω το τετράδιο,χαμογελάω λίγο σατανικά και γράφω...''Η Μούσα''.
Σηκώνω τα μάτια να σου χαμογελάσω,να σου πω κάτι πρόστυχο,να σε βάλω και εγώ στη θέση σου μια φορά.
Και μάντεψε...Δεν είσαι εκεί.Γράφω μόνη,η καρέκλα του ψυχιάτρου λείπει μαζί με'σένα,νιώθω ένα μούδιασμα γνώριμο.Συνεχίζω να γράφω...
''Η Μούσα σήμερα μπήκε κλεφτά στο μυαλό μου.Στάθηκε απέναντι μου με την αριστοκρατική της μορφή,πουτάνα πολυτελείας,και με προκάλεσε.Μου έκανε υποδείξεις και εγώ για να την πικάρω,έγραψα το όνομα της στο τετράδιο μπροστά μου.Και εκείνη φυσικά εξαφανίστηκε.Δεν περίμενα και τίποτε άλλο.Παραδοσιακή γυναίκα.Είμαι σίγουρη πως ακόμη και όταν ο Ποιητής την καλούσε κοντά του εκείνη,έφευγε με την πρώτη λέξη που έβγαινε απ'τα χείλη του.Ποιητή τον λέμε.Ραψωδός ήτανε.Διαφορά! Εκείνη,τόσα χρόνια,με πόσους και πόσες πλάγιασε;Πόσους παράτησε εν μέση συζητήσεως;''
Σταματώ το γράψιμο...Κοιτάζω τριγύρω μου.
Ακόμη μόνη.
Θα 'ρθείς; λέω δυνατά και νιώθω πως ίσως χρειάζομαι ψυχίατρο τελικά.
Μα δεν είσαι μόνη! ακούω μια φωνή, όχι δίπλα μου,ούτε πίσω μου,αλλά μέσα μου.
Κλείνω τα μάτια.
Έχει βρεθεί άνθρωπος που κατάλαβε την μοναξιά που τόσο αγαπώ και θέλησε να την ζήσουμε μαζί.Δύο φορές.
Εσύ είσαι άλλη μια σκύλα.
Μην ξεχάσεις να περάσεις πάλι...Κερνάω καφέ.

Ξημέρωμα Σαββάτου

Εκείνο το κομμάτι των Πυξ Λαξ που λέγετε..''οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο'' το ξες; Αλλά τι λέω; Φυσικά και το ξέρεις...Ε λοιπόν οι παλιές αγάπες δεν πάνε πουθενά.Δεν υπάρχει κανένας παράδεισος για τις χαμένες αγάπες,για τις παλιές,τις μουχλιασμένες αγάπες του καθένα μας.
 Οι αγάπες μένουν μέσα μας.Αλυσίδες που μας τραβάνε προς τα πίσω.
Αλυσίδα Ν.6 Η αγάπη που μας άφησε για μια άλλη αγάπη.
Αλυσίδα Ν.13 Η αγάπη που μας είπε τα πιο σκληρά λόγια που έχουμε ακούσει ποτέ.
Αλυσίδα Ν.9 Η αγάπη που μας μείωσε και συνεχίζει να μας μειώνει παρόλο που δεν είναι παρούσα.
Αλυσίδα Ν.24 Η αγάπη που μας έταξε ουρανούς ολάκερους και κώλωσε τελικά,να φτάσει ως τα σύννεφα.
Αλυσίδα Ν.18 Η αγάπη που μας υποσχέθηκε πως θα'ναι πάντα εδώ και καταλάβαμε πως τελικά,δεν ήτανε εδώ ποτέ της.
Αλυσίδα Ν.44 Η αγάπη που ενώ μας κοιτούσε στα μάτια μας είπε τα πιο φριχτά ψέματα.
Αλυσίδα Ν.69 Η αγάπη που μας άφησε γιατί τολμήσαμε να γίνουμε λίγο πιο εγωιστές και λιγότερο θύματα.
Αλυσίδα Ν.50 Η αγάπη που μας διέγραψε με το πρώτο σφάλμα (μικρό ή μεγάλο)
Αλυσίδα Ν.87 Η αγάπη που μας άφησε γιατί έπρεπε να μας αφήσει.
Αλυσίδα Ν.92 Η αγάπη που μας άφησε γιατί έφυγε από τούτο τον κόσμο.
Αλυσίδα Ν.1.... Η αγάπη που αφήσαμε μόνοι μας.
Γαμημένοι άνθρωποι.
Μικροί.
Λίγοι.
Τιποτένιοι εγωιστές.
Δεν είμαστε τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.
Τις περισσότερες ώρες και στιγμές,έστω.
Γιατί σε κάτι στιγμές διαύγειας που μπορεί να κρατήσουν και δεκαετίες ολόκληρες,εμείς οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για το απόλυτο θαύμα.Μηδέν εγωισμός. Μηδέν απαιτήσεις.Μονάχα σεβασμός,λατρεία,πίστη και επιμονή.
Στα λίγα χρόνια μου γνώρισα μόνον έναν τέτοιον άνθρωπο.
Και είναι ο λόγος μου να πιστεύω στην γαμημένη αυτή,ανθρώπινη φυλή.

Για την Ε.με όση αγάπη διαθέτω αυτό το ξημέρωμα Σαββάτου.
Σ'αγαπάω ρε πούστη μου!

Νυχτερινή,Συνάντηση Γιγάντων.

Είναι κάτι βράδια, σαν το σημερινό καλή ώρα,που λέω θα φύγω.Δεν θα πάρω τίποτα μαζί μου παρά μονάχα τις αναμνήσεις μου.Θα αγοράσω για κάπου ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή και θα φύγω.

Ποιος σου λείπει απόψε και έχεις τάσεις φυγής καρδιά μου;

Εκείνος...εκείνος που απόψε λείπει σε ένα οχτάχρονο αγόρι με μάτια ίδια με τα δικά του.Εκείνος που απόψε λείπει σε μια μάνα όπως θα έλειπε σε κάθε μάνα το παιδί της.Εκείνος που κάνει μια αδερφή να σπαρταράει στα χέρια της δίδυμης της με μια τσαλακωμένη ζωγραφιά στα χέρια...

Πονούσε καρδιά μου.Επέλεξε να φύγει για να μην πονά και τους άλλους.

Είσαι σκληρό απέναντι μου...δεν αγαπάς...δεν αγαπούσες ούτε εκείνον ούτε έμενα.

Μη το λες αυτό...μη...

Μα δεν άφησες τα μάτια να κλάψουν.Δεν επέτρεψες στο σώμα να'ναι εκεί...στο στόμα να ψιθυρίσει ''Αντίο φίλε μου,σ' αγαπάω''.Στο χέρι να ακουμπήσει φευγαλέα τα μαλλιά...

Κάποιος έπρεπε να'ναι σκληρός καρδιά μου...Κάποιος έπρεπε να μας βγάλει από το αδιέξοδο.Να μας γλιτώσει.

ΔΕΝ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΟΥΜΕ.

Θέλαμε!Εκείνος ήθελε.Το ξες.

Το αρνούμαι.Φταις.

Μπορεί και να φταίω...μυαλό είμαι ξέρεις, πεζά λειτουργώ.Κάποιος έπρεπε να μας πάρει από εκεί όμως. Απο εκείνο το σπίτι με τα δεκάδες πρόσωπα μικρών και μεγάλων...Θυμάσαι;

Η καρδιά δεν ξεχνάει.

Ούτε το μυαλό καρδιά μου.

Βράδια σα το σημερινό,θέλω να'ναι κοντά μου.

Δεν μπορεί...αν μπορούσε θα ήτανε.

Τότε θέλω εγώ να τον βρω...Θέλω εγώ να πάω κοντά του...

Δεν γίνεται. Το ξες πως δεν γίνεται.Θα έρθει η ώρα.

Πότε?

Δεν ξέρω...Δεν ήρθε ακόμη το εισιτήριο με την ημερομηνία της αναχώρησης.Θα περιμένουμε κι άλλο.

Εδώ?

ΕΔΩ!

...μαζί...?

ΜΑΖΙ!

Καληνύχτα μυαλό μου.

Αχ,Καληνύχτα καρδιά μου!

Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια...

''Δύο χρόνια και πάνω πέρασαν στην πραγματικότητα. Πέρασαν σχεδόν τρία ...αλλά έχει σημασία; Και η πρώτη μέρα της απουσίας σου ήταν βασανιστική.
 Θυμάμαι ρε φίλε πως η μέρα κυλούσε πιο αργά από το συνηθισμένο.Μέχρι και το ρολόι σέρνονταν χωρίς εσένα εκεί να κάνεις τα πράγματα να κυλάνε φυσιολογικά.Βέβαια...τώρα που το θυμάμαι τα αδέρφια σου...τα μικρά,δεν μπορούσαν να καταλάβουν.Όχι τόσο γρήγορα όσο εμείς δηλαδή.Γιατί όταν κατάλαβαν πόνεσαν.Τα θυμάμαι σιωπηλά σε μια αίθουσα αναμονής ενός γαμημένο νοσοκομείου ..και εμάς εκεί να νυστάζουμε και να κλαίμε στα κρυφά. Και εκείνα,σιωπηλά...ήρεμα και ακούραστα.Θα παίζατε μπάλα μου είπε μετά ο Κ.έτσι τον είχες πει.
 Σε εμένα δεν θυμάμαι τι είχες πει...δηλαδή θυμάμαι αλλά δεν πρέπει.



Θέλω να σβήσω ότι έγραψα αλλά ξέρω ότι δεν πρέπει.Να κάνω τολμηρές μαλακίες έλεγες πάντα.
Κάνω ρε φίλε...μήπως και σε δω φευγαλέα σε καμιά σκιά.
Μα δεν σε χωρούν οι σκιές.
Ούτε αυτός ο μικρόκοσμος σε χώρεσε ποτέ.
ήρθες και με τον καιρό κατέλαβες μια θέση που δεν ήταν κενή.Εσύ την έφτιαξες. Και τώρα είναι μια θέση κενή με το όνομα σου επάνω.Μυρίζει την κολόνια σου και στο βελούδινο μαξιλάρι βρίσκω τρίχες των μαλλιών σου ...πριν τα φάρμακα και τις μαλακίες.
Πριν φύγεις...
Πριν αρχίσουμε να πετάμε κατηγορίες ο ένας στον άλλο και πριν τα τηλεφωνήματα μέσα στην νύχτα και πάνω στο ξημέρωμα.Πριν τους εφιάλτες.
Πριν τα μαύρα.
Και τα λευκά λουλούδια.
Πριν την κηδεία στην οποία δεν τόλμησα να έρθω.
Και πριν τον τάφο που δεν έχω δει και ούτε πρόκειται.
Και πριν το κερί που δεν σε άναψα ποτέ.



Όπως εκείνη την μέρα,κρασί.
Και αντί για κερί,δύο στριφτά στο τασάκι μου.Χωρίς φώτα.Χωρίς φωνές και μουσική.
Όπως παλιά.Θα σε φαντάζομαι καθισμένο στην καρέκλα απέναντι μου,με το κεφάλι γερμένο στο πλάι,το τσιγάρο να καίει τζάμπα και άδικα,το κρασί στο δεξί χέρι,τα μάτια καρφωμένα στο κενό.
Και ξαφνικά,να μου σφίγγεις το χέρι στα σκοτεινά και να νιώθω μια ζέστη.
Μια σιγουριά φερμένη από έναν άλλο κόσμο...



Ρε μπαγάσα...περνάς καλά 'κει πάνω;''
https://www.youtube.com/watch?v=hvrWP5pfcjo

Χωρίς πατρίδα

 Λένε πως το σπίτι σου δεν είναι οι τοίχοι που σε περιβάλλουν αλλά εκείνο το μέρος όπου η καρδία σου νιώθει ασφάλεια και ζεστασιά.Καμιά φορά,καμία φορά λέω... το ίδιο λένε και για τις πατρίδες.
 Μα κάνουνε λάθος. Υπάρχουν και κάτι νομάδες διαφορετικοί από εκείνους που τόσα χρόνια περιπλανήθηκαν σε τούτη τη Γη. Αυτοί οι νομάδες λοιπόν,ταξιδεύουν μονάχα με το μυαλό τους.Δεν διαθέτουν καμήλες και συχνά ούτε συντρόφους.
 Αλλά να,πως να στο πω;Δεν διαθέτουν ρε'συ ούτε πατρίδα.Δεν βρίσκουν χώμα να αγαπήσουν ίσως γιατί δεν βρίσκουν και χώμα να κρατήσουν.
 Δεν βρίσκουν σημαία να χαιρετούν γιατί όλες τους,τους πλήγωσαν.
 Δεν έχουν ύμνο να τραγουδήσουν καθώς η μουσική είναι θεϊκό δημιούργημα και σε καθημερινούς,ταπεινούς νομάδες δεν αξίζουν τέτοια αγαθά.
 Ούτε ευχαριστούν κανάν Θεό για το νερό που πίνουν.Δεν γνωρίζουν άλλωστε τι θα πει να διψάς αυτοί οι νομάδες.Λίγο μονάχα να απλώσουν το χέρι τους και το κρύο νερό στα μονοπάτια τους ρέει άφθονο.
 Δεν μιλούν γλώσσα κοινή γιατί δεν χρειάζονται καμιά γλώσσα.Κοιτάζονται στα μάτια και αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο.Αναγνωρίζουν στο απύθμενο καστανό των ματιών τους,μια λάμψη αλλιώτικη. Μια λάμψη άρρωστη.
 Άρρωστη από ελευθερία και ανυπακοή. Από μια έμφυτη ανάγκη να μην στεριώσουν πουθενά.Και από ένα μίσος εσωτερικό για τις ρίζες.Γιατί άμα βάλει κάτω ο καθένας τους τις ρίζες του,πάει.Θα πάψουν να΄ναι νομάδες.Θα βγάλουν ρίζες και οι ίδιοι τους,θα αρχίσουν να αγαπούν το χώμα και να ευχαριστούν για το νερό που άλλοι τους ρίχνουν στάλα στάλα.
 Και θα τρελαθούν.
 Γιατί νομάδες είναι. Δεν μπορούν να'χουν πατρίδες.Τόπους αγαπημένους και ηλιοβασιλέματα.
 Οι νομάδες αυτοί ένα πράγμα αγαπούν μονάχα.Και δεν είναι ο ουρανός ούτε τα αστέρια ούτε καν ο άνεμος που μπορεί να τους ταξιδέψει.
 Οι νομάδες που γνωρίζω εγώ, αυτοί οι συνεχώς μετακινούμενοι μετανάστες αγαπούν μόνον το χαρτί.Μια κόλλα λευκό,ασπίλωτο χαρτί.Και ξεκινά το ταξίδι τους...
 Δεν έχουν καμήλες,άλογα,αυτοκίνητα,μηχανές. Μόνο στυλό,πένες,μολύβια,πινέλα,κάρβουνα,στάχτη.
 Και λίγο χαρτί.Λίγο χαρτί σου το λέω και φτάνει. Εκείνος,ο παντοτινός μετανάστης θα ταξιδέψει και πάλι.
 Μπορεί να ταξιδέψει αργά αλλά ίσως και γρήγορα.Εξαρτάται από τον ρυθμό των σκέψεων του.Και με κάθε βήμα του,θα γεμίζει το χαρτί και θα σταματήσει για ξεκούραση όταν ξεμείνει από χαρτί.
 Και θα μείνει στάσιμος.
 Στάσιμος, ως το επόμενο ασπίλωτο χαρτί.
 Κι όσο κι αν μείνει στάσιμος-μπορεί να μείνει στάσιμος και χρόνια ολόκληρα-ο νομάς, θα'ναι πάντοτε νομάς.Δεν θα βρει ποτέ πατρίδα.Ποτέ ησυχία. Ποτέ του,καμία γαλήνη.
 Θα καρτερεί απλά το επόμενο βήμα.Όχι το επόμενο ταξίδι.Το ταξίδι δεν σταματάει ποτέ.Απλά το επόμενο βήμα...
Χωρίς πατρίδα.Ελεύθερος.

Poker table. . .

Γάμα το.

Και αυτό, και εκείνο και το άλλο και το παραπέρα. 

Έτσι ξεκινάει κάθε απόφαση μου να σταματήσω τις μαλακίες και να στρώσω το μυαλό μου. Κάθε συζήτηση με τον εαυτό μου.

Εγώ, στη γωνία ενός δωματίου. Να προσπαθώ να πάρω ανάσα και το δωμάτιο γεμάτο προβλήματα και φόβους. Θυμίζει πάρτυ.Rave party μάλλον. Χρώματα που σε κάνουν να ζαλίζεσαι.Βαβούρα.

Μέχρι την στιγμή που λέω ''Γάμα το!'' και ψηλαφίζοντας τον τοίχο βρίσκω τον διακόπτη του φωτός. Και όταν ανοίγω το φως το δωμάτιο είναι άδειο. Σχεδόν άδειο δηλαδή.

Είμαι εγώ εκεί.

Και ένα τραπέζι. Στρόγγυλο με πράσινη τσόχα επάνω. Η τζογαδόρα πλευρά μέσα μου το βρίσκει αμέσως. ''Θα παίξουμε ποκεράκι σκέφτομαι.'' Και κάθομαι στην μία και μοναδική καρέκλα στο τραπέζι.

Τα φύλλα έχουν μοιραστεί.

 Η παρτίδα δεν είναι καινούργια. Μένετε εδώ και καιρό αυτή η παρτίδα.

Αυτό είναι που δεν έχω καταλάβει τόσο καιρό. Τα φύλλα έχουν μοιραστεί. Η παρτίδα κρατάει καιρό. Και κάθε φορά που εγώ τα βάζω με τον εαυτό μου και τα προβλήματα μου σταματώ να θυμάμαι πως όλα αυτά μονάχα νέα δεν είναι. Είναι φύλλα που μου μοιράστηκαν σε αυτήν την παρτίδα. Δεν έχω ούτε τα παλιότερα μοιρασμένα φύλλα, ούτε αυτά που μελλοντικά εύχομαι να μου τύχουν. 

Και με αυτά τα φύλλα, σε αυτήν την παρτίδα πρέπει να κάνω το καλύτερο δυνατόν.

Και όπως σε κάθε παρτίδα, βάζω τα ρέστα μου. Και τα δίνω όλα για όλα. 

Στην τελική, όμως τόσα εύκολα μου υπέδειξε ένας φίλος... ''Παίζεις Πόκερ. Άσε όλα τα άλλα στην άκρη. Μόνο με το poker face κερδίζεται τούτο το παιχνίδι.Στρώσε το μυαλό σου.Παίξε με τα φύλλα που σου έτυχαν. Μη τα γαμάς όλα!''

Έτσι είναι.Αν δεν μπορείς να προσαρμοστείς στην κατάσταση την έχεις κάτσει. Ή θα πεθάνεις ή θα προσαρμοστείς. όσο τραγικό κι αν ακούγεται έτσι είναι.

Ένα τραπέζι του πόκερ είναι η αρένα σου.

Και η παρτίδα αλλάζει κάθε που αποφασίζεις εσύ να αλλάξεις τους παράγοντες που επηρεάζουν την ζωή σου.

Είδες εαυτέ μου πόσο απλό ήτανε; Εσύ τα αλλάζεις όλα. 

Εσύ μοιράζεις.

Εσύ ποντάρεις.

Εσύ παίζεις.

Δεν ζεις φίλε μου.

Τζογάρεις.

Δεν πεθαίνεις.

Χάνεις ή κερδίζεις.

Το νου σου...ο στόχος είναι στο μυαλό,ε;

Ο θεριστής. (1)

Βασιλεύω στο απόλυτο τίποτα του μυαλού σου.
Με ξέρεις κι ας μην με έχεις γνωρίσει ποτέ σου. Δεν μ'αγαπάς αλλά δεν μπορείς και να με μισήσεις.
Με χρειάζεσαι...

Η Σκάρλετ κατηφόρισε τα σκαλιά της εκκλησίας κοιτώντας αριστερά και δεξιά ανήσυχη. Ο φόβος είχε φωλιάσει μέσα της χειρότερα από κάθε άλλη φορά. Μέσα από το πανωφόρι της είχε κρυμμένη μία μαύρη Βίβλο που μόλις είχε κλέψει.
Τελικά, δεν ήταν όσο δύσκολο είχε φανταστεί πως θα είναι. Είχε μπει στην εκκλησία από την μπροστινή πόρτα όπως πάντα και με αργό βήμα που άρμοζε σε ένα νεαρό κορίτσι της ηλικίας της έκατσε στο πρώτο στασίδι γονατιστή μιμούμενη εκείνους που προσεύχονταν. Έκατσε έτσι ώρα πολλή χωρίς να σηκώνει τα μάτια της από το μαρμάρινο δάπεδο. Δεν χρειαζότανε να κοιτάξει για να ξέρει που θα έπρεπε να πάει μετά.
Σύντομα, ο τελευταίος πιστός αποχώρισε με δάκρυα μετάνοιας στα μάτια και μόλις η βαριά πόρτα έκλεισε πίσω του, σηκώθηκε.
Ανέβηκε αποφασιστικά στο ιερό και πέρασε την απαγορευμένη πύλη.Έστριψε δεξιά και άνοιξε τη πόρτα. Μπροστά της ένα μικρό δωματιάκι που χρεισημοποιούσε ο ιερέας για γραφείο. Λευκοί τοίχοι και ένας τεράστιος Εσταυρωμένος πάνω από το γραφείο του παπά. Δεν την απασχολούσε όμως τίποτα από αυτά. Το μόνο που την απασχολούσε ήταν η βιβλιοθήκη και συγκεκριμένα ένα βιβλίο που κατοικούσε σε αυτήν. Αλλά όχι για πολύ... όχι.
Έτσι, άρπαξε τη μαύρη Βίβλο και έφυγε από εκεί γρήγορα και αποφασιστικά.

Μόνη, στην ασφάλεια του δωματίου της, με λίγα κεριά αναμμένα έκατσε στο πάτωμα και άνοιξε τη Βίβλο. Με τρεμάμενα χέρια γυρνούσε τις σελίδες και ένα απόκοσμο μούδιασμα την κυρίευε στο τέλος κάθε πρότασης. Ο προορισμός της ήταν γραμμένος σε αυτό το βιβλίο. Το σημάδι λίγο πάνω από το μέρος της καρδιάς τα είχε πει όλα από τη στιγμή της γέννησης της.
Το σήμα εκείνου...

Η Σκάρλετ χαμογέλασε στην ανάμνηση του πραγματικού της πατέρα. Ενός πατέρα που άλλοτε θύμιζε άνθρωπο και άλλοτε ένα τέρας βγαλμένο από τους πιο σκοτεινούς φόβους της ανθρωπότητας. Ενός πατέρα τυλιγμένου στην φωτιά και το μίσος. Το μίσος την είχε γεννήσει και την είχε στείλει σε τούτο το θνητό κορμί. Να ξυπνά και να κοιμάται όπως κάθε άλλος άνθρωπος.

Μα η Σκάρλετ δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν ο βασανιστής τους.
Η Σκάρλετ είχε έρθει για αίμα. Και θα το έπαιρνε.
Η Σκάρλετ ήταν ο θεριστής.

Κάμερα!

Σιωπή...

ΦΛΑΣ.

Κρατώ στα χέρια μου ένα κομμάτι γυαλί.

Σε κοιτάζω.

ΦΛΑΣ.

Κάτω από το καυτό νερό του μπάνιου παγώνω. Κρυώνω,τρέμω.

Βγαίνω από το μπάνιο και τρέμω ακόμη.

ΦΛΑΣ.

Ξαπλώνω στα σκοτεινά. Με μια κίνηση ανάβω τη λάμπα δίπλα μου. Ακίνητη, παρατηρώ τα σωματίδια της σκόνης να στροβιλίζονται μπροστά στα μάτια μου. Μόρια σκόνης και ποιος ξέρει τι άλλου; Ίσως της ίδιας μου της ψυχής. Απλώνω το χέρι μου νωχελικά... προσπαθώ να αιχμαλωτίσω τις ''νιφάδες'' μα δεν μπορώ. Λέω, θα'ναι η ψυχή μου τελικά καθώς εκείνη είναι που ποτέ δεν μπορώ να πιάσω στο τέλος.

ΦΛΑΣ.

Βρέχει καταρρακτωδώς. Μουσκεύομαι και δεν με πειράζει. Γυρίζω να σε ψάξω και βλέπω το μοναδικό πράγμα που δεν περίμενα. Δεν υπάρχει κόσμος πουθενά τριγύρω. Ούτε εσύ. 

ΦΛΑΣ.

Προσπαθώ να κοιμηθώ χωρίς να τα καταφέρνω. Στήνω σκηνικά με το μυαλό μου και τοποθετώ μέσα εμένα και εσένα. Μ'αρέσει να το κάνω αυτό ακόμη κι αν είσαι ακριβώς δίπλα μου. Εκεί, είμαι πάντοτε πιο θαρραλέα. 

ΦΛΑΣ.

Σε κοιτάζω. Είσαι πίσω από έναν καθρέφτη και δεν μπορώ να σε ακούσω. Κοιτάζω τα χέρια μου και βλέπω πως κρατώ κάτι. Τελικά, δεν είναι ένα κομμάτι από οποιοδήποτε γυαλί. Είναι ένα κομμάτι από τον καθρέφτη,έτσι θέλω να πιστεύω. Γιατί κοιτάζω και δεν βρίσκω πουθενά κανένα ράγισμα, κανένα κενό. Βουρκώνω.

ΦΛΑΣ.

Κόκκινο.

Το κόκκινο είναι το μόνο που βλέπω. Θεωρώ πως το κόκκινο είναι καλό. Πως βλέπω μονάχα πάθος. Μονάχα έρωτα. Ή ίσως είναι ένας τρόπος να προβάλει το μυαλό μου το μίσος ή την απεριόριστη ζήλια μου.

Λάθος.

Λάθος.

Λάθος.

Λάθος.

ΦΛΑΣ.

Το κόκκινο είναι το μόνο που βλέπω. Αίμα παντού. Είναι δικό μου; Κοιτάζω το κορμί μου όμως δεν έχω πουθενά τραύμα. Ή έστω, κάποιο τραύμα που να φαίνεται. Τρομάζω. Από που ήρθε τόσο αίμα;

ΦΛΑΣ.

Τρώμε σε ένα τραπέζι που δεν είναι δικό μας, σε πιάτα που δεν αγοράσαμε εμείς. Δεν πειράζει γιατί τρώμε ΜΑΖΊ. Χαμογελάω.

ΦΛΑΣ.

Έχω κάνει λάθος. Πρέπει να αρχίσω να αποδέχομαι πως κάνω κι εγώ, συχνά πολλά λάθη. Είμαι μόνη μου στο τραπέζι. 

ΦΛΑΣ.

Στα μάτια σου.

ΦΛΑΣ.

Στα χείλη σου.

ΦΛΑΣ.

Στο χαμόγελο σου.

ΦΛΑΣ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Προσπαθώ να σου μιλήσω.

ΦΛΑΣ.

Προσπαθείς και εσύ.

ΦΛΑΣ.

Δεν σ'ακούω.

ΦΛΑΣ.

Ο καθρέφτης εμποδίζει.

ΦΛΑΣ.

Απλώνω το χέρι μου.

ΦΛΑΣ.

Πρέπει έστω να σε αγγίξω.

ΦΛΑΣ.

Πέφτω πάνω στο γυαλί.

ΦΛΑΣ.

Τελικά είμαι εγώ μέσα από τον καθρέφτη.

ΦΛΑΣ-ΦΛΑΣ-ΦΛΑΣ-ΦΛΑΣ.

Τρελαίνομαι.  

''Εν αρχή ήν η αγάπη''

 Αρνούμαι πεισματικά να δεχτώ πως για να αγαπάς κάποιον, η αγάπη σου πρέπει να σου ανταποδίδεται κιόλας. Αρνούμαι, πεισματικά για άλλη μια φορά, να δεχτώ πως η αγάπη έχει ''όρους'' και ''κανόνες''.
 Αγαπώ πολύ εκείνους που επέλεξα να αγαπώ. (Τώρα, αν πράγματι τους επέλεξα εγώ, εκείνοι, ή η ίδια η μοίρα, είναι μια άλλη, πολύ διαφορετική ιστορία!!)
 Δεν περιμένω από κανέναν να με αγαπήσει. Δεν το απαιτώ αν και συχνά το ευχήθηκα για ορισμένους ανθρώπους, που δεν με αγάπησαν ή που νόμισα πως με αγάπησαν και είχα άδικο.
 Μ' αρέσει να'μαι έτσι. Να αγαπώ δίχως να χρειάζεται να ορίζω την αγάπη μου. Γίνομαι κανάλι για την μεγάλη αυτή δύναμη και την αφήνω να με διαπερνά, να με συγκλονίζει και να με δονεί καθημερινά, όλες τις ώρες, όλες τις εποχές.
 Η αγάπη είναι ίδια και απαράλλαχτη. Ίδια για τους γονείς μου, ίδια για τους φίλους μου, ίδια για τα αδέρφια μου, ίδια για τους έρωτες μου, ίδια για τους ανθρώπους που κάποτε με άφηναν να τους αγαπώ στο φως και τώρα, μονάχα τους αγαπώ στα σκοτάδια. Στα εσωτερικά μου σκοτάδια.
 Άλλο θεματάκι κι αυτό...
 Η αγάπη για μένα δεν έχει χρώμα. Δεν έχει σχήμα. Δεν ορίζεται.
 Το Μίσος λένε είναι κίτρινο. Δεν ξέρω... αδυνατώ να το νιώσω μάλλον.
 Η Ζήλια λένε, είναι πράσινη. Δεν ξέρω... ίσως να μην έχω ζηλέψει αρκετά ακόμη στη ζωή μου.
 Η αγάπη... την ένιωσα. Τη γνώρισα. Δεν μπορώ να τη καθορίσω. Κάθε φορά που με ρωτούν την περιγράφω και διαφορετικά. Από την άλλη,μπορεί και όχι! Μπορεί να λέω το ίδιο πράγμα κάθε φορά και να το εκφράζω με διαφορετικές λέξεις.
 Οι λέξεις τώρα, είναι που μπερδεύουν την αγάπη. Θέτουν περίεργα πεδία γύρω από ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να περιοριστεί επιδενί λόγο. Προϋποθέσεις, όρους, προβλήματα. Δεν σου επιτρέπουν να νιώσεις την αγάπη στο μεγαλείο της.
 Καταλήγω, πως την αγάπη την νιώθεις καλύτερα στη σιωπή. Σε 'μένα πάντως, αυτό ισχύει.
 Στην σιωπή, μέσα στο σκοτάδι, την ένιωσα για ανθρώπους που χάθηκαν από τη ζωή, και που όταν τους είχα κοντά μου, δεν μπορούσα να καταλάβω το μεγαλείο της.
 Στη σιωπή, νύχτες με τα αδέρφια μου, καθώς βλέπαμε μια ταινία στα σκοτεινά και οι ανάσες μας συντονίζονταν.
 Στη σιωπή, με την (ας χρησιμοποιήσω μια πολύ κοινότυπη λέξη!) κολλητή μου, ξαπλωμένες στο δωμάτιο της λίγο πριν φέξει.
 Στη σιωπή, αγκαλιασμένη γερά με τον άγγελο μου όταν το μόνο που μπορώ να δω είναι ότι μου δείχνει το μυαλό μου, καθώς έχω σφαλιστά τα βλέφαρα.
 Όλες αυτές οι στιγμές, διακόπηκαν από το σπάσιμο της σιωπής. Από την κορύφωση της αγάπης.
 Κλάμα και σπαραγμός για τους ανθρώπους εκείνους που δεν είναι πλέον κοντά μου.
 Ακράτητα γέλια με τα αδέρφια μου για τον πιο ασήμαντο λόγο.
 Μια γλυκιά κουβέντα από το στόμα ενός ανθρώπου που κρατάει τα γλυκά λόγια, μονάχα για ορισμένες περιπτώσεις και ένα ''Συγγνώμη για...'' ειπωμένο ψιθυριστά.
 Ένα ''Καληνύχτα'' ειπωμένο με τόση ειλικρίνεια.
 Την αγάπη την νιώθεις καλύτερα στην σιωπή.
 Την εκφράζεις καλύτερα όμως με την επικοινωνία.

 ''Εν αρχή ήν η αγάπη''

Χιονίζει εκεί;

'' Εχθές χιόνισε. Όχι πολύ. Μονάχα λίγο. Ξύπνησα αργά και δεν πρόλαβα καλά καλά ούτε να το δω.
Κατάλαβα πάλι πόσο μου λείπεις. Να με ξυπνάς το πρωί μαζί με την Κ., να κάνετε και οι δύο σαν παιδιά, να με σηκώνεις από το κρεβάτι, να ανοίγεις τα παντζούρια και να λες -Πριγκίπισσα, έλα να δεις που χιόνισε.- Και να κολλάμε όλοι μαζί στο τζάμι.
Έπειτα να τρώμε πρωινό, να ντυνόμαστε ζεστά και να μας πηγαίνεις βόλτα. Και επειδή στην πόλη μας το χιόνι ποτέ δεν είναι αρκετό να μας βάζεις στο αμάξι και να μας πηγαίνεις εκεί όπου μπορούμε να φτιάξουμε χιονάνθρωπους. Και όταν γυρνούσαμε, εσύ να βγαίνεις με την Κ. τις βόλτες σας.
Τότε δεν καταλάβαινα. Σήμερα όμως, καταλαβαίνω. Και σας χαίρομαι πολύ,  να το ξέρεις.
Χιονίζει εκεί; Βλέπεις χιόνι; Το αγγίζεις;
Δεν έχω άλλα να πω... Μονάχα πως μου λείπεις τόσο, όσο δεν μπορώ να το εκφράσω καν. Μου λείπει η φωνή σου, και το άρωμα σου, οι λέξεις -πριγκίπισσα, τζιέρι, Ρινούλα-. Μου λείπουν από το δικό σου το στόμα. Και μου λείπει το άγγιγμα σου, και οι εκδρομές που με πήγαινες.
Μου λείπει η παρουσία σου, και η επιβλητικότητα σου, και η απεριόριστη καλοσύνη σου, και το περίεργο χιούμορ σου, και θα 'θελα πολύ να να ήσουν σήμερα εδώ και κάθε μέρα.
Για να βγαίναμε μαζί, και να πίναμε το ουζάκι μας μαζί, παρέα. Να μπορούσα να σου μιλάω και να μπορούσα να σε ακούω.
Μου λείπει να με ξυπνάς για το πρωινό.
Μου λείπει να μου ζητάς να σου φτιάξω καφέ.
Μου λείπει να σε βλέπω καθισμένο στην πολυθρόνα σου να καπνίζεις και να μιλάς με την Κ.
Ευχαριστώ, που ποτέ δεν αρνήθηκες τη παρέα μου και πάντα την αποζητούσες. Ευχαριστώ, γιατί ήσουν καλός, και γλυκός και μ'αγάπησες. Ευχαριστώ που με είχες σαν πριγκίπισσα.
Ευχαριστώ και λυπάμαι που δεν είσαι εδώ. Γιατί έχω πολλά να σου δείξω, πολλά για τα οποία θα ήσουν περήφανος, πολλά για τα οποία θα σε έκανα ευτυχισμένο.
Δεν σε ξεχνώ.
Δεν ξεχνώ τον χιονάνθρωπο στο αυτοκίνητο, ούτε τη φορά που μάζεψες χιόνι και με ξύπνησες πετώντας μου τη μπάλα στο πρόσωπο. Δεν ξεχνώ το πόσο γέλασες με την έκπληξη που είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο μου, ούτε ξεχνώ τη φορά που παίζαμε χιονοπόλεμο και είχα ξεχάσει να πάρω γάντια. Εσύ μου 'χες δώσει τα δικά σου και μου πέφτανε μεγάλα και γελούσαμε.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω.
Σ'αγαπάω.

                                                                                                                                Το κοριτσάκι σου.''
 ''' Ήρθα να σου φέρω λουλούδια, πατέρα,
και α σ'ανάψω ένα παράπονο''
Κώστας Λουκάκης