Counting shits because f*ck sheeps that's why!

 Με θυμάμαι παιδί να περπατάω πάνω κάτω στο χολ, λιγάκι στα χαμένα (ΝΑΙ ΑΠΌ ΤΌΤΕ ΤΑ ΕΊΧΑ ΧΑΜΈΝΑ!!!) και να λέω στη μάνα μου ''Μαμά,βαριέμαι!''. 

 Ρε σοβαρά!Καραμέλα το είχα.Μητέρα;Με λαμβάνεις;Ζητώ επιβεβαίωση σε όσα λέω.

 Και ξέρεις κάτι;Εκείνη με έλεγε να κάνω καμιά δουλεία. Να την βοηθήσω έστω αντί να περιφέρομαι έτσι και να την τρελαίνω.

 Είχε και δίκιο και άδικο.

 Καλύτερα να έκανα δουλειές. Η βαρεμάρα είναι μια φάση που όλοι  περνάμε και είναι ΦΡΙΧΤΉ! Και θα σου πω και το γιατί.

 Γιατί η βαρεμάρα είναι σαν το pause, στα ραδιόφωνα! (Θυμάμαι τι εστί ραδιόφωνο.σοβαρά τα πράγματα σήμερα!).Η βαρεμάρα δηλαδή είναι μια κατάσταση α-ζωή! Όπου δεν υπάρχει καμία ενεργειακή λειτουργία εκ μέρους μας σωματική ή νοητική. Μόνο γκρίνια και χαμένα λεπτά.

 Και φίλε μου,είναι λίγα, πολύ λίγα τούτα τα λεπτά που αντιστοιχούν στον καθένα μας και εμείς τα χαραμίζουμε με την μοναδική,γαμημένη επιπολαιότητα που διακατέχει εμάς τους ανθρώπους.

Θέλω να ουρλιάξω στο είπα αυτό; Α,ναι! Το παθαίνω συχνά αυτό. Θέλω να αρχίζω να τσιροκοπάω έτσι χωρίς λόγο και αιτία ρε'συ! Και άλλες φορές θέλω να αρχίσω να γελάω, σαν έτοιμη από καιρό για το τρελοκομείο, χωρίς σταματημό. Να σκάσω που λέμε,απ' τα γέλια!

Και γαμώ τους θανάτους θα ήτανε!

Θα ήθελα να το γράψεις και πάνω στην ταφόπλακα μου. 

'' Εκοιμήθει λόγο γέλιου.''

Τα 'σπάσε;

Τα 'σπάσε !

Ρε δεν είμαι καλά.Μου φταίνε όλα και τίποτα.

Οι αμφιβολίες που με πνίγουν στα δεκαεννιά μου και το μυαλό μου που κολλάει στα μικρά μου χρόνια.

Δεν μπορώ να σου πω αν ήταν τότε καλύτερα από τώρα.Μ'αρέσει το τώρα. Φίλε,η ζωή μου πάει καλά.

Απλά να...θέλω να ουρλιάξω. Πολλά ζητάω; Αλλά τι θα πουν οι γείτονες κατάλαβες;

Γείτονες,συγγενείς,ο ...κόσμος. 

Ζούμε σύμφωνα με το τι θα πουν και τι μπορεί να σχολιάσουν αυτοί! Φίλε μου...αυτοί δεν είναι εμείς.

Κάνουμε πάρτι στα σιωπηλά,σεξ στα σιωπηλά,μαλώνουμε στα σιωπηλά,αγαπιόμαστε στα σιωπηλά,χαιρόμαστε στα σιωπηλά,στεναχωρίομαστε στα σιωπηλά. Ζούμε και πεθαίνουμε στα σιωπηλά!

Δεν πρέπει να σε νοιάζουν αυτοί.Κανείς τους να μην σε νοιάζει. Άντε,σταμάτα το διάβασμα και γέλα ή φώναξε. Δεν θα σου πω εγώ τι θα κάνεις. Τραγούδα άμα θες ή και κλάψε. Ότι ταιριάζει στα γούστα σου καλύτερα.

Και να σε πούνε τρελό να μην σε νοιάξει! Τρελός είσαι. Ζωντανός.Ωραία φάση να'σαι ζωντανός.Να αναπνέεις. Ξεχνάμε να εκτιμήσουμε την αναπνοή. 

Έτσι είναι. 

Τα μικρά,σημαντικά πράγματα τα ξεχνάμε.Τα αφήνουμε στην απ' έξω.

Αχ...καληνύχτα μαλάκα.Η ζωή έχει πλάκα.

Το 'παν άλλοι πριν από μένα μακάρι να το πουν κι άλλοι μετά από μένα.

Γιατί...ποια είμαι εγώ;

Μια τρελή που μιλάει στο τίποτα του σκοτεινού μυαλού της.

Μ' αρέσεις ρε ζωή. Σε γουστάρω αφάνταστα. Για αυτό και σε κερνάω την τρέλα μου.Βλέπεις,δεν μου ανήκει και τίποτε άλλο....

Go on!Click on it!

Σαν καμία άλλη. Ε.Τ.:Εκτός χάρτη.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.

Αυτή την πόλη την μιλάς,και γεμίζει το στόμα σου.
Σήμερα βρέχει.Καθόλου περίεργο θα με πεις και συμφωνώ. Εδώ και μέρες μουλιάσαμε. Από την άλλη,εδώ έχει πάντα υγρασία οπότε είμαστε συνηθισμένοι στο μούλιασμα!

Αν δεν την έχεις επισκεφτεί δεν θα ξέρεις για τι μιλάω.Κι αν την επισκέφθηκες χωρίς να περπατήσεις τα σωστά σοκάκια,πάλι δεν ξέρεις για τι μιλάω.Αν δεν είχες όλες σου τις αισθήσεις ανοιχτές, δεν έχεις ιδέα για τι θα σου μιλήσω.

Η Θεσσαλονίκη ενώ βρέχει. Μουντίλα ανεπανάληπτη! Πανέμορφη πόλη. Το πιστεύω πως δεν της πάει η λιακάδα και τόσο πολύ. Δεν είμαστε Σαντορίνη γιαβρί μου,Σαλονίκη είμαστε, δεν φημιζόμαστε για τα ηλιοβασιλέματα μας. Άμα βρέχει,βγες να την περπατήσεις αυτήν την πόλη. Πορτοκαλιά φώτα,βαρδάρης κατά προτίμηση,κόσμος αγκαζέ, ομπρέλες άλλη φάση! Άλλη φάση γιατί και με βροχή, εδώ οι μουσικοί των δρόμων, δεν τρέχουν τρομαγμένοι στα σπίτια τους. ΌΧΙ! Παραμένουν στις θέσεις τους γιατί γνωρίζουν πως οι άνθρωποι αυτής της πόλης είναι λίγο...σαλιγκάρια.

Άμα βρέχει,θα βγουν. Και άμα βρέχει, οι άνθρωποι τούτης της πόλης είναι πολύ ευδιάθετοι. Τους βλέπω να γελάνε,να μιλάνε, να ερωτεύονται, να κάνουν παιδιά,να παντρεύονται,να γιορτάζουν.Και να βρέχει.

Εδώ,μια βροχή-κι ένας κατακλυσμός μη σε πω-δεν μπορεί να σε χαλάσει τη μέρα. Τι είμαστε; Χαμουρζτήδες; Φτου κύριε μακρυά από 'μας!!

Αυτή η πόλη...
Γεμάτη αρώματα. Ανατολίτικα.
Μουσικές.Από όλον τον κόσμο.
Φαγητά.Κυρίως ανατολίτικα.
Γλυκά.Κυρίως ανατολίτικα.
Σκύλους.Αδέσποτους με IQ μεγαλύτερο από του μέσου Έλληνα!
Γάτες.Φιλικές.Ειδικά στο Μπιτ Παζαρ,τα Λαδάδικα,τα Λουλουδάδικα,στην Άθωνος. Εκεί έχει ταβέρνες και πάντα βρίσκουν φαγάκι.
Ανθρώπους.Κάθε ράτσας.Αλλά κυρίως ανατολίτες!
Τι να κάνουμε; Εμείς δεν...φυτρώσαμε,σαν κάποιους άλλους.Εμάς μας κάνανε οι μανάδες και οι πατεράδες μας.Απλά πράγματα.

Α,βρήκα κι άλλο μεγάλο συν μας.Κανείς δεν μιλάει όπως εμείς.Δεν λέω, μ'αρέσουν τα Κερκυραϊκά,τα Κρητικά,τα Κυπριακά. Αλλά εδώ...τι κι αν σ'αγαπάμε,τι κι αν σε μισούμε, το ίδιο γλυκά σε το λέμε. Με ένα χαμόγελο αυθεντικό στα χείλη. Ναι τζιέρι μου;
Ναι!

Ένα μόνο την χαλάει αυτήν την πόλη.Ότι βρίσκεται στο χάρτη.Τέτοια πόλη,θα πρεπε να την βρίσκεις τυχαία,να την ερωτεύεσαι και να μην το κουνάς πότε από εδώ.Τώρα που είναι στο χάρτη,έχει χάσει το νόημα της.Οι θαμώνες της θέλουν να μοιάσουν στην υπόλοιπη Ελλάδα και στο εξωτερικό και στην προσπάθεια, ξεχνούν τις ρίζες τους.Την ιστορία τους.Χάνουν την ταυτότητα τους,

Πόλεις σαν την Θεσσαλονίκη,δεν θα'πρεπε να βρίσκονται στο χάρτη.Θα ήταν καλύτερα να ανήκουν στην σφαίρα του φανταστικού.Σαν την Ατλαντίδα του Πλάτωνα,τη Μέση Γη του Τόλκιν,τα Τάρταρα των αρχαίων μας.

Μια πόλη φανταστική.Που άμα τη μιλήσεις μια φορά καθώς την περπατάς,πάει την κουβαλάς παντοτινά μέσα σου. Άμα τη μιλήσεις σωστά.Και το σωστά, είναι μεγάλη λέξη.Σε το λέω εγώ που ακόμη το ψάχνω στα πιο αγαπημένα μου σοκάκια της.