Αυτή η χώρα με πνίγει.
Όπως πνίγει, εσένα, τον διπλανό σου και την γειτόνισσα.
Πως να χαρώ τις ομορφιές της, τους καταρράκτες, τον ήλιο, τη θάλασσα ή το βουνό και το νησί όταν με πνίγει ο άνθρωπος.
Πότε έγινες έτσι ρε Έλληνα;
Πότε έκανες στροφή προς την α-ποιότητα;
Πότε ήτανε που άρχισες να στοιβάζεις (λαθρό)μετανάστες σε μοντέρνα στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Πότε ήτανε που άφησες τα παιδιά σου χωρίς σπίτι γιατί ψήφισαν την αριστερά όσο εσύ, με ελαφρά τη καρδιά, ψήφιζες ακροδεξιά;
Πότε ήτανε που ντύθηκες Ευρωπαίος;
Πότε έβαλες κουκούλα και έκαψες ;
Πότε ήτανε που μια μάσκα του Γκάι Φοξ σε έκανε επαναστάτη;
Πότε ήτανε που οδήγησες ένα παιδί στην αυτοκτονία;
Πότε ήτανε που άφησες τους πολιτικούς σου να σου τρώνε τη ζωή και εσύ να γουστάρεις κι από πάνω, καφεδιά στη παραλιακή και μπουζούκια τη νύχτα;
Τι στο διάολο ρε'συ Έλληνα;
Τον Ξένιο Δία που αυτοκτόνησε, πέφτοντας από τον Όλυμπο, τους νεκρούς του Μεσσολογίου που σε βλέπουνε και νιώθουν πως δεν έκαναν τίποτα, τους αντάρτες του '40, που άντεξαν τόσο πολύ και εσύ τόσο εύκολα κατάφερες να συνθλίψεις, δεν τους σκέφτηκες ρε'συ Έλληνα;
Σκέφτεσαι μόνο τους Γερμανούς, τους Γάλλους και τους Ρώσους; Δεν υπάρχει για εσένα κάτι άλλο;
Κάτι ίσως, πέρα από σύνορα, στρατούς, θρησκείες, χρώματα και λεφτά;
Φράγκα...
Αγαπημένε Μαρξ... Δεν είναι η θρησκεία το όπιο του λαού. Τα φράγκα είναι!
Η υπόσχεση πως αύριο, θα έχει λεφτά. Πολλά λεφτά.
Λεφτά για αμάξια, σπίτια, κινητά, ρούχα, τατουάζ.
Κάποτε θυμάμαι η γιαγιά μου, με έλεγε... ''Ο παππούς σου δεν μπορούσε να βάλει λεφτά στην άκρη. Σήμερα να περνάμε καλά κι αύριο βλέπουμε...''
Μα βρε γιαγιά μου... πότε να περάσουμε καλά; Πότε να πιούμε και να φάμε; Πότε να διασκεδάσουμε; Πότε να κεράσουμε τους φίλους; Πότε να κακομάθουμε τα παιδιά μας;
Αύριο;
Αύριο, μπορεί να μην είμαστε εδώ, τα παιδιά μας να'χουν φύγει, οι φίλοι να'χουν πεθάνει. Τι αύριο μου λες; Σάμπως άσχημα περνούσατε; Επειδή δεν είχατε για αύριο; Ε,είχατε για σήμερα!
Εμένα κανείς δεν μπορεί να μου μιλήσει για το σήμερα.
Το σήμερα περνάει με δέκα ώρες στη δουλειά, γρήγορο φαγητό, σαράντα τσιγάρα, έναν καφέ στο πόδι, κούραση και γκρίνια. , στο τσακίρ κέφι, λίγο πρόχειρο σεξ τη νύχτα και ύπνος.
Αυτό δεν είναι σήμερα.
Δεν είναι αύριο.
Δεν είναι εχθές.
Είναι ποτέ!
Κουράστηκε σου λέω, η ανθρωπιά μου να την ταξιδεύουν οι φασίστες!
Δεν αντέχω άλλο.
Θα τρελαθώ...
Θα με τρελάνεις ρε'συ Έλληνα...
''Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.''
Όπως πνίγει, εσένα, τον διπλανό σου και την γειτόνισσα.
Πως να χαρώ τις ομορφιές της, τους καταρράκτες, τον ήλιο, τη θάλασσα ή το βουνό και το νησί όταν με πνίγει ο άνθρωπος.
Πότε έγινες έτσι ρε Έλληνα;
Πότε έκανες στροφή προς την α-ποιότητα;
Πότε ήτανε που άρχισες να στοιβάζεις (λαθρό)μετανάστες σε μοντέρνα στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Πότε ήτανε που άφησες τα παιδιά σου χωρίς σπίτι γιατί ψήφισαν την αριστερά όσο εσύ, με ελαφρά τη καρδιά, ψήφιζες ακροδεξιά;
Πότε ήτανε που ντύθηκες Ευρωπαίος;
Πότε έβαλες κουκούλα και έκαψες ;
Πότε ήτανε που μια μάσκα του Γκάι Φοξ σε έκανε επαναστάτη;
Πότε ήτανε που οδήγησες ένα παιδί στην αυτοκτονία;
Πότε ήτανε που άφησες τους πολιτικούς σου να σου τρώνε τη ζωή και εσύ να γουστάρεις κι από πάνω, καφεδιά στη παραλιακή και μπουζούκια τη νύχτα;
Τι στο διάολο ρε'συ Έλληνα;
Τον Ξένιο Δία που αυτοκτόνησε, πέφτοντας από τον Όλυμπο, τους νεκρούς του Μεσσολογίου που σε βλέπουνε και νιώθουν πως δεν έκαναν τίποτα, τους αντάρτες του '40, που άντεξαν τόσο πολύ και εσύ τόσο εύκολα κατάφερες να συνθλίψεις, δεν τους σκέφτηκες ρε'συ Έλληνα;
Σκέφτεσαι μόνο τους Γερμανούς, τους Γάλλους και τους Ρώσους; Δεν υπάρχει για εσένα κάτι άλλο;
Κάτι ίσως, πέρα από σύνορα, στρατούς, θρησκείες, χρώματα και λεφτά;
Φράγκα...
Αγαπημένε Μαρξ... Δεν είναι η θρησκεία το όπιο του λαού. Τα φράγκα είναι!
Η υπόσχεση πως αύριο, θα έχει λεφτά. Πολλά λεφτά.
Λεφτά για αμάξια, σπίτια, κινητά, ρούχα, τατουάζ.
Κάποτε θυμάμαι η γιαγιά μου, με έλεγε... ''Ο παππούς σου δεν μπορούσε να βάλει λεφτά στην άκρη. Σήμερα να περνάμε καλά κι αύριο βλέπουμε...''
Μα βρε γιαγιά μου... πότε να περάσουμε καλά; Πότε να πιούμε και να φάμε; Πότε να διασκεδάσουμε; Πότε να κεράσουμε τους φίλους; Πότε να κακομάθουμε τα παιδιά μας;
Αύριο;
Αύριο, μπορεί να μην είμαστε εδώ, τα παιδιά μας να'χουν φύγει, οι φίλοι να'χουν πεθάνει. Τι αύριο μου λες; Σάμπως άσχημα περνούσατε; Επειδή δεν είχατε για αύριο; Ε,είχατε για σήμερα!
Εμένα κανείς δεν μπορεί να μου μιλήσει για το σήμερα.
Το σήμερα περνάει με δέκα ώρες στη δουλειά, γρήγορο φαγητό, σαράντα τσιγάρα, έναν καφέ στο πόδι, κούραση και γκρίνια. , στο τσακίρ κέφι, λίγο πρόχειρο σεξ τη νύχτα και ύπνος.
Αυτό δεν είναι σήμερα.
Δεν είναι αύριο.
Δεν είναι εχθές.
Είναι ποτέ!
Κουράστηκε σου λέω, η ανθρωπιά μου να την ταξιδεύουν οι φασίστες!
Δεν αντέχω άλλο.
Θα τρελαθώ...
Θα με τρελάνεις ρε'συ Έλληνα...
''Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.''
