''Δύο χρόνια και πάνω πέρασαν στην πραγματικότητα. Πέρασαν σχεδόν τρία ...αλλά έχει σημασία; Και η πρώτη μέρα της απουσίας σου ήταν βασανιστική.
Θυμάμαι ρε φίλε πως η μέρα κυλούσε πιο αργά από το συνηθισμένο.Μέχρι και το ρολόι σέρνονταν χωρίς εσένα εκεί να κάνεις τα πράγματα να κυλάνε φυσιολογικά.Βέβαια...τώρα που το θυμάμαι τα αδέρφια σου...τα μικρά,δεν μπορούσαν να καταλάβουν.Όχι τόσο γρήγορα όσο εμείς δηλαδή.Γιατί όταν κατάλαβαν πόνεσαν.Τα θυμάμαι σιωπηλά σε μια αίθουσα αναμονής ενός γαμημένο νοσοκομείου ..και εμάς εκεί να νυστάζουμε και να κλαίμε στα κρυφά. Και εκείνα,σιωπηλά...ήρεμα και ακούραστα.Θα παίζατε μπάλα μου είπε μετά ο Κ.έτσι τον είχες πει.
Σε εμένα δεν θυμάμαι τι είχες πει...δηλαδή θυμάμαι αλλά δεν πρέπει.
Θέλω να σβήσω ότι έγραψα αλλά ξέρω ότι δεν πρέπει.Να κάνω τολμηρές μαλακίες έλεγες πάντα.
Κάνω ρε φίλε...μήπως και σε δω φευγαλέα σε καμιά σκιά.
Μα δεν σε χωρούν οι σκιές.
Ούτε αυτός ο μικρόκοσμος σε χώρεσε ποτέ.
ήρθες και με τον καιρό κατέλαβες μια θέση που δεν ήταν κενή.Εσύ την έφτιαξες. Και τώρα είναι μια θέση κενή με το όνομα σου επάνω.Μυρίζει την κολόνια σου και στο βελούδινο μαξιλάρι βρίσκω τρίχες των μαλλιών σου ...πριν τα φάρμακα και τις μαλακίες.
Πριν φύγεις...
Πριν αρχίσουμε να πετάμε κατηγορίες ο ένας στον άλλο και πριν τα τηλεφωνήματα μέσα στην νύχτα και πάνω στο ξημέρωμα.Πριν τους εφιάλτες.
Πριν τα μαύρα.
Και τα λευκά λουλούδια.
Πριν την κηδεία στην οποία δεν τόλμησα να έρθω.
Και πριν τον τάφο που δεν έχω δει και ούτε πρόκειται.
Και πριν το κερί που δεν σε άναψα ποτέ.
Όπως εκείνη την μέρα,κρασί.
Και αντί για κερί,δύο στριφτά στο τασάκι μου.Χωρίς φώτα.Χωρίς φωνές και μουσική.
Όπως παλιά.Θα σε φαντάζομαι καθισμένο στην καρέκλα απέναντι μου,με το κεφάλι γερμένο στο πλάι,το τσιγάρο να καίει τζάμπα και άδικα,το κρασί στο δεξί χέρι,τα μάτια καρφωμένα στο κενό.
Και ξαφνικά,να μου σφίγγεις το χέρι στα σκοτεινά και να νιώθω μια ζέστη.
Μια σιγουριά φερμένη από έναν άλλο κόσμο...
Ρε μπαγάσα...περνάς καλά 'κει πάνω;''
https://www.youtube.com/watch?v=hvrWP5pfcjo
Θυμάμαι ρε φίλε πως η μέρα κυλούσε πιο αργά από το συνηθισμένο.Μέχρι και το ρολόι σέρνονταν χωρίς εσένα εκεί να κάνεις τα πράγματα να κυλάνε φυσιολογικά.Βέβαια...τώρα που το θυμάμαι τα αδέρφια σου...τα μικρά,δεν μπορούσαν να καταλάβουν.Όχι τόσο γρήγορα όσο εμείς δηλαδή.Γιατί όταν κατάλαβαν πόνεσαν.Τα θυμάμαι σιωπηλά σε μια αίθουσα αναμονής ενός γαμημένο νοσοκομείου ..και εμάς εκεί να νυστάζουμε και να κλαίμε στα κρυφά. Και εκείνα,σιωπηλά...ήρεμα και ακούραστα.Θα παίζατε μπάλα μου είπε μετά ο Κ.έτσι τον είχες πει.
Σε εμένα δεν θυμάμαι τι είχες πει...δηλαδή θυμάμαι αλλά δεν πρέπει.
Θέλω να σβήσω ότι έγραψα αλλά ξέρω ότι δεν πρέπει.Να κάνω τολμηρές μαλακίες έλεγες πάντα.
Κάνω ρε φίλε...μήπως και σε δω φευγαλέα σε καμιά σκιά.
Μα δεν σε χωρούν οι σκιές.
Ούτε αυτός ο μικρόκοσμος σε χώρεσε ποτέ.
ήρθες και με τον καιρό κατέλαβες μια θέση που δεν ήταν κενή.Εσύ την έφτιαξες. Και τώρα είναι μια θέση κενή με το όνομα σου επάνω.Μυρίζει την κολόνια σου και στο βελούδινο μαξιλάρι βρίσκω τρίχες των μαλλιών σου ...πριν τα φάρμακα και τις μαλακίες.
Πριν φύγεις...
Πριν αρχίσουμε να πετάμε κατηγορίες ο ένας στον άλλο και πριν τα τηλεφωνήματα μέσα στην νύχτα και πάνω στο ξημέρωμα.Πριν τους εφιάλτες.
Πριν τα μαύρα.
Και τα λευκά λουλούδια.
Πριν την κηδεία στην οποία δεν τόλμησα να έρθω.
Και πριν τον τάφο που δεν έχω δει και ούτε πρόκειται.
Και πριν το κερί που δεν σε άναψα ποτέ.
Όπως εκείνη την μέρα,κρασί.
Και αντί για κερί,δύο στριφτά στο τασάκι μου.Χωρίς φώτα.Χωρίς φωνές και μουσική.
Όπως παλιά.Θα σε φαντάζομαι καθισμένο στην καρέκλα απέναντι μου,με το κεφάλι γερμένο στο πλάι,το τσιγάρο να καίει τζάμπα και άδικα,το κρασί στο δεξί χέρι,τα μάτια καρφωμένα στο κενό.
Και ξαφνικά,να μου σφίγγεις το χέρι στα σκοτεινά και να νιώθω μια ζέστη.
Μια σιγουριά φερμένη από έναν άλλο κόσμο...
Ρε μπαγάσα...περνάς καλά 'κει πάνω;''
https://www.youtube.com/watch?v=hvrWP5pfcjo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου