Βουβά γράμματα.

''Σου γράφω πάλι απ' ανάγκη,η ώρα πέντε το πρωί'' γράφει μια μακρινή εποχή ο Ανδρέας Θωμόπουλος και τραγουδά ο Παύλος Σιδηρόπουλους.

Γιατί...''το μόνο πράγμα που'χει μείνει,όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ.''

Εσύ,και η λογική σου που συμβαδίζει όσο και αποκλίνει με την δική μου λογική. Με την δική μου οπτική γωνία,τον δικό μου τρόπο να ορίζω την τάξη και την αταξία.

Καταλαβαίνω τι λες. Αυτό που είναι τάξη για την αράχνη, είναι χάος για τη μύγα. 

Θες τη γνώμη μου; Μεταξύ μας, για να το διαβάζεις αυτό,την θέλεις και τη γνώμη μου, ο κόσμος γύρω μας υπάρχει γιατί είμαστε εμείς μέρος του. Εσύ, εγώ, ο γείτονας. Άνθρωποι που σκέφτονται. Που αλληλεπιδρούν μέσα στα όρια -ίσως και έξω απ' αυτά- του φυσικού κόσμου.

Εμείς είμαστε η πραγματικότητα. Αυτή είναι η δική μου προσέγγιση του θέματος. Όχι αναλυτικά, αναλύσεις σε τέτοια θέματα δεν χωράνε. Μονάχα τίτλοι. 

Εμείς είμαστε η πραγματικότητα.

Τάδε έφη... Ειρήνη.

Ο δικός μου λοιπόν διαστρεβλωμένος τρόπος να ορίζω την πραγματικότητα, να βλέπω το δέντρο,το λιβάδι, το δάσος,το γράψιμο, τον έρωτα και το ξενέρωμα είναι πολύ κοντινός με τον δικό σου τρόπο. 

Συμφωνούμε όσο διαφωνούμε.

Μπορεί να μην παίξαμε μαζί μπάλα μεγαλώνοντας, να μην σε είδα να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά και να πληγώνεσαι. Μπορεί να μην ήσουν εκεί όταν κάπνισα και ήπια πρώτη φορά. Αυτά είναι άσχετα. Μικροπράγματα που θα μπορούσαν να γεμίσουν κενά, να απαντήσουν σε μερικά πραγματάκια που με τυραννάν για πάρτι σου και ίσως τυραννούν και εσένα. Αλλά δεν μας νοιάζουν αυτά. 

Ξες γιατί; Είμαι φτιαγμένη από ότι φτιάχτηκες και εσύ.Μοιραζόμαστε το ίδιο γεννητικό υλικό.

Και αυτό,το βρίσκεις σπάνια.Πολύ σπάνια. 

Για αυτό εμείς οι δύο,κάνουμε πράγματα που δεν είναι καν για δύο.

Φτιαχτήκαμε ελαττωματικοί. Και δεν μας νοιάζει.

Γούστο μου και καμάρι μου στη τελική, που με λένε τρελή. 

Εγώ τη τρέλα μου τη γουστάρω.

Ζω μαζί της.

Με νιώθει. Αγγίζει τον πυρήνα μου.

Χάνομαι στη μουσική μου και στο τσιγάρο μου,παρατηρώ εδώ και πόση ώρα τα υπέροχα μάτια του γάτου μου και εκεί μέσα βλέπω το νόημα της ζωής.

Για άλλη μια φορά, τα λόγια μου δεν βγάζουν νόημα. Δεν πειράζει. Σου είπα ότι σκέφτομαι να αλλάξω το όνομα του παρόντος ημερολογίου; Βέβαια...θα το πω...''Μαλακίες με τη σέσουλα!'' πιασάρικο ε; Έχε χάρη,που εμείς δεν είμαστε του πιασάρικου αλλά μόνο του τρελού.

Αα,και κάτι τελευταίο.

Δεν τα χρειάζεσαι τα χάπια. Εκείνα χρειάζονται εσένα. Πέτα τα τα καταραμένα στην τουαλέτα,και τράβα το καζανάκι.

Φόρα τη τρέλα σου καπέλο και άντε τράβα να ρεζιλευτείς,να χάσεις όσα βρήκες και ζήσε.

Κάψε το σενάριο. Αυτοσχεδίασε. 

Έχει πιο όμορφη γεύση η ζωή έτσι. Πιο...γεμάτη,που λένε και οι μάγειρες.

Αλλά εμείς δεν είμαστε μάγειρες.

Είμαστε συγγραφείς γιατί αυτό μας λυτρώνει. Οπότε πες την όπως θες την γεύση της ζωής σου.

Την κάνω φίλε. Έχω και ένα τσιγάρο να τελειώσω.