Τα κενά μας!

Λέω...Πρέπει να γράψω.
Μου απαντάς με ύφος...Αν θέλω σου κάνω την χάρη.
Σε παρατηρώ και σιωπώ.Τι να πω και εγώ,μια κοινή θνητή σε εσένα την Αιώνια;Τι να σου πω για να σε πείσω να μου κάνεις αυτή τη χάρη;
Σκας ένα χαμόγελο,στραβό και ερωτικό και βολεύεσαι στη καρέκλα σου καλύτερα.Μαύρη.Δερμάτινη.Σαν του ψυχίατρου.
Έχεις καταλάβει την εξάρτηση σου από εμένα, έτσι δεν είναι; ρωτάς.Μα στην πραγματικότητα δεν είναι ερώτηση.Είναι δήλωση.
Σκύβω το κεφάλι.Κοιτώ το χαρτί μπροστά μου,το στυλό στα χέρια μου.Πάω να γράψω κάτι,οτιδήποτε,στη πρώτη σειρά και το το μυαλό μου είναι κενό.
Σηκώνω το κεφάλι.
Χαμογελάς πούστικα.
Σε χαζεύω...Σε εκλιπαρώ σιγανά να μου κάνεις την χάρη μα συνεχίζω να νιώθω κενή.
Την νιώθεις την μοναξιά; με ρωτάς και αυτή τη φορά περιμένεις απάντηση.
Ψάχνω μέσα μου...Όχι. απαντάω ειλικρινά.
Κλείσε το τετράδιο και παράτησε το στυλό σου τότε.
Γιατί; σε ρωτώ τρομοκρατημένη.
Σμήγεις τα χείλη. Γιατί αυτό που πας να κάνεις αποτελείτε από μοναξιά.Αν δεν νιώσεις την μοναξιά στον κάθε χτύπο της καρδιάς σου,στην κάθε ανάσα σου,πως θες να γράψεις;
Σε παρατηρώ...αναλογίζομαι τα λόγια σου.Σκατά...σκέφτομαι.Πάλι έχεις δίκιο.
Μα εκεί που το σκέφτομαι,τσαπ,ξεπηδά μια σκέψη.Τόση δα...μα είναι μια σκέψη!Μία έμπνευση.
Πιάνω πάλι το στυλό,ανοίγω το τετράδιο,χαμογελάω λίγο σατανικά και γράφω...''Η Μούσα''.
Σηκώνω τα μάτια να σου χαμογελάσω,να σου πω κάτι πρόστυχο,να σε βάλω και εγώ στη θέση σου μια φορά.
Και μάντεψε...Δεν είσαι εκεί.Γράφω μόνη,η καρέκλα του ψυχιάτρου λείπει μαζί με'σένα,νιώθω ένα μούδιασμα γνώριμο.Συνεχίζω να γράφω...
''Η Μούσα σήμερα μπήκε κλεφτά στο μυαλό μου.Στάθηκε απέναντι μου με την αριστοκρατική της μορφή,πουτάνα πολυτελείας,και με προκάλεσε.Μου έκανε υποδείξεις και εγώ για να την πικάρω,έγραψα το όνομα της στο τετράδιο μπροστά μου.Και εκείνη φυσικά εξαφανίστηκε.Δεν περίμενα και τίποτε άλλο.Παραδοσιακή γυναίκα.Είμαι σίγουρη πως ακόμη και όταν ο Ποιητής την καλούσε κοντά του εκείνη,έφευγε με την πρώτη λέξη που έβγαινε απ'τα χείλη του.Ποιητή τον λέμε.Ραψωδός ήτανε.Διαφορά! Εκείνη,τόσα χρόνια,με πόσους και πόσες πλάγιασε;Πόσους παράτησε εν μέση συζητήσεως;''
Σταματώ το γράψιμο...Κοιτάζω τριγύρω μου.
Ακόμη μόνη.
Θα 'ρθείς; λέω δυνατά και νιώθω πως ίσως χρειάζομαι ψυχίατρο τελικά.
Μα δεν είσαι μόνη! ακούω μια φωνή, όχι δίπλα μου,ούτε πίσω μου,αλλά μέσα μου.
Κλείνω τα μάτια.
Έχει βρεθεί άνθρωπος που κατάλαβε την μοναξιά που τόσο αγαπώ και θέλησε να την ζήσουμε μαζί.Δύο φορές.
Εσύ είσαι άλλη μια σκύλα.
Μην ξεχάσεις να περάσεις πάλι...Κερνάω καφέ.