Αρνούμαι πεισματικά να δεχτώ πως για να αγαπάς κάποιον, η αγάπη σου πρέπει να σου ανταποδίδεται κιόλας. Αρνούμαι, πεισματικά για άλλη μια φορά, να δεχτώ πως η αγάπη έχει ''όρους'' και ''κανόνες''.
Αγαπώ πολύ εκείνους που επέλεξα να αγαπώ. (Τώρα, αν πράγματι τους επέλεξα εγώ, εκείνοι, ή η ίδια η μοίρα, είναι μια άλλη, πολύ διαφορετική ιστορία!!)
Δεν περιμένω από κανέναν να με αγαπήσει. Δεν το απαιτώ αν και συχνά το ευχήθηκα για ορισμένους ανθρώπους, που δεν με αγάπησαν ή που νόμισα πως με αγάπησαν και είχα άδικο.
Μ' αρέσει να'μαι έτσι. Να αγαπώ δίχως να χρειάζεται να ορίζω την αγάπη μου. Γίνομαι κανάλι για την μεγάλη αυτή δύναμη και την αφήνω να με διαπερνά, να με συγκλονίζει και να με δονεί καθημερινά, όλες τις ώρες, όλες τις εποχές.
Η αγάπη είναι ίδια και απαράλλαχτη. Ίδια για τους γονείς μου, ίδια για τους φίλους μου, ίδια για τα αδέρφια μου, ίδια για τους έρωτες μου, ίδια για τους ανθρώπους που κάποτε με άφηναν να τους αγαπώ στο φως και τώρα, μονάχα τους αγαπώ στα σκοτάδια. Στα εσωτερικά μου σκοτάδια.
Άλλο θεματάκι κι αυτό...
Η αγάπη για μένα δεν έχει χρώμα. Δεν έχει σχήμα. Δεν ορίζεται.
Το Μίσος λένε είναι κίτρινο. Δεν ξέρω... αδυνατώ να το νιώσω μάλλον.
Η Ζήλια λένε, είναι πράσινη. Δεν ξέρω... ίσως να μην έχω ζηλέψει αρκετά ακόμη στη ζωή μου.
Η αγάπη... την ένιωσα. Τη γνώρισα. Δεν μπορώ να τη καθορίσω. Κάθε φορά που με ρωτούν την περιγράφω και διαφορετικά. Από την άλλη,μπορεί και όχι! Μπορεί να λέω το ίδιο πράγμα κάθε φορά και να το εκφράζω με διαφορετικές λέξεις.
Οι λέξεις τώρα, είναι που μπερδεύουν την αγάπη. Θέτουν περίεργα πεδία γύρω από ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να περιοριστεί επιδενί λόγο. Προϋποθέσεις, όρους, προβλήματα. Δεν σου επιτρέπουν να νιώσεις την αγάπη στο μεγαλείο της.
Καταλήγω, πως την αγάπη την νιώθεις καλύτερα στη σιωπή. Σε 'μένα πάντως, αυτό ισχύει.
Στην σιωπή, μέσα στο σκοτάδι, την ένιωσα για ανθρώπους που χάθηκαν από τη ζωή, και που όταν τους είχα κοντά μου, δεν μπορούσα να καταλάβω το μεγαλείο της.
Στη σιωπή, νύχτες με τα αδέρφια μου, καθώς βλέπαμε μια ταινία στα σκοτεινά και οι ανάσες μας συντονίζονταν.
Στη σιωπή, με την (ας χρησιμοποιήσω μια πολύ κοινότυπη λέξη!) κολλητή μου, ξαπλωμένες στο δωμάτιο της λίγο πριν φέξει.
Στη σιωπή, αγκαλιασμένη γερά με τον άγγελο μου όταν το μόνο που μπορώ να δω είναι ότι μου δείχνει το μυαλό μου, καθώς έχω σφαλιστά τα βλέφαρα.
Όλες αυτές οι στιγμές, διακόπηκαν από το σπάσιμο της σιωπής. Από την κορύφωση της αγάπης.
Κλάμα και σπαραγμός για τους ανθρώπους εκείνους που δεν είναι πλέον κοντά μου.
Ακράτητα γέλια με τα αδέρφια μου για τον πιο ασήμαντο λόγο.
Μια γλυκιά κουβέντα από το στόμα ενός ανθρώπου που κρατάει τα γλυκά λόγια, μονάχα για ορισμένες περιπτώσεις και ένα ''Συγγνώμη για...'' ειπωμένο ψιθυριστά.
Ένα ''Καληνύχτα'' ειπωμένο με τόση ειλικρίνεια.
Την αγάπη την νιώθεις καλύτερα στην σιωπή.
Την εκφράζεις καλύτερα όμως με την επικοινωνία.
''Εν αρχή ήν η αγάπη''
Αγαπώ πολύ εκείνους που επέλεξα να αγαπώ. (Τώρα, αν πράγματι τους επέλεξα εγώ, εκείνοι, ή η ίδια η μοίρα, είναι μια άλλη, πολύ διαφορετική ιστορία!!)
Δεν περιμένω από κανέναν να με αγαπήσει. Δεν το απαιτώ αν και συχνά το ευχήθηκα για ορισμένους ανθρώπους, που δεν με αγάπησαν ή που νόμισα πως με αγάπησαν και είχα άδικο.
Μ' αρέσει να'μαι έτσι. Να αγαπώ δίχως να χρειάζεται να ορίζω την αγάπη μου. Γίνομαι κανάλι για την μεγάλη αυτή δύναμη και την αφήνω να με διαπερνά, να με συγκλονίζει και να με δονεί καθημερινά, όλες τις ώρες, όλες τις εποχές.
Η αγάπη είναι ίδια και απαράλλαχτη. Ίδια για τους γονείς μου, ίδια για τους φίλους μου, ίδια για τα αδέρφια μου, ίδια για τους έρωτες μου, ίδια για τους ανθρώπους που κάποτε με άφηναν να τους αγαπώ στο φως και τώρα, μονάχα τους αγαπώ στα σκοτάδια. Στα εσωτερικά μου σκοτάδια.
Άλλο θεματάκι κι αυτό...
Η αγάπη για μένα δεν έχει χρώμα. Δεν έχει σχήμα. Δεν ορίζεται.
Το Μίσος λένε είναι κίτρινο. Δεν ξέρω... αδυνατώ να το νιώσω μάλλον.
Η Ζήλια λένε, είναι πράσινη. Δεν ξέρω... ίσως να μην έχω ζηλέψει αρκετά ακόμη στη ζωή μου.
Η αγάπη... την ένιωσα. Τη γνώρισα. Δεν μπορώ να τη καθορίσω. Κάθε φορά που με ρωτούν την περιγράφω και διαφορετικά. Από την άλλη,μπορεί και όχι! Μπορεί να λέω το ίδιο πράγμα κάθε φορά και να το εκφράζω με διαφορετικές λέξεις.
Οι λέξεις τώρα, είναι που μπερδεύουν την αγάπη. Θέτουν περίεργα πεδία γύρω από ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να περιοριστεί επιδενί λόγο. Προϋποθέσεις, όρους, προβλήματα. Δεν σου επιτρέπουν να νιώσεις την αγάπη στο μεγαλείο της.
Καταλήγω, πως την αγάπη την νιώθεις καλύτερα στη σιωπή. Σε 'μένα πάντως, αυτό ισχύει.
Στην σιωπή, μέσα στο σκοτάδι, την ένιωσα για ανθρώπους που χάθηκαν από τη ζωή, και που όταν τους είχα κοντά μου, δεν μπορούσα να καταλάβω το μεγαλείο της.
Στη σιωπή, νύχτες με τα αδέρφια μου, καθώς βλέπαμε μια ταινία στα σκοτεινά και οι ανάσες μας συντονίζονταν.
Στη σιωπή, με την (ας χρησιμοποιήσω μια πολύ κοινότυπη λέξη!) κολλητή μου, ξαπλωμένες στο δωμάτιο της λίγο πριν φέξει.
Στη σιωπή, αγκαλιασμένη γερά με τον άγγελο μου όταν το μόνο που μπορώ να δω είναι ότι μου δείχνει το μυαλό μου, καθώς έχω σφαλιστά τα βλέφαρα.
Όλες αυτές οι στιγμές, διακόπηκαν από το σπάσιμο της σιωπής. Από την κορύφωση της αγάπης.
Κλάμα και σπαραγμός για τους ανθρώπους εκείνους που δεν είναι πλέον κοντά μου.
Ακράτητα γέλια με τα αδέρφια μου για τον πιο ασήμαντο λόγο.
Μια γλυκιά κουβέντα από το στόμα ενός ανθρώπου που κρατάει τα γλυκά λόγια, μονάχα για ορισμένες περιπτώσεις και ένα ''Συγγνώμη για...'' ειπωμένο ψιθυριστά.
Ένα ''Καληνύχτα'' ειπωμένο με τόση ειλικρίνεια.
Την αγάπη την νιώθεις καλύτερα στην σιωπή.
Την εκφράζεις καλύτερα όμως με την επικοινωνία.
''Εν αρχή ήν η αγάπη''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου