Λένε πως το σπίτι σου δεν είναι οι τοίχοι που σε περιβάλλουν αλλά εκείνο το μέρος όπου η καρδία σου νιώθει ασφάλεια και ζεστασιά.Καμιά φορά,καμία φορά λέω... το ίδιο λένε και για τις πατρίδες.
Μα κάνουνε λάθος. Υπάρχουν και κάτι νομάδες διαφορετικοί από εκείνους που τόσα χρόνια περιπλανήθηκαν σε τούτη τη Γη. Αυτοί οι νομάδες λοιπόν,ταξιδεύουν μονάχα με το μυαλό τους.Δεν διαθέτουν καμήλες και συχνά ούτε συντρόφους.
Αλλά να,πως να στο πω;Δεν διαθέτουν ρε'συ ούτε πατρίδα.Δεν βρίσκουν χώμα να αγαπήσουν ίσως γιατί δεν βρίσκουν και χώμα να κρατήσουν.
Δεν βρίσκουν σημαία να χαιρετούν γιατί όλες τους,τους πλήγωσαν.
Δεν έχουν ύμνο να τραγουδήσουν καθώς η μουσική είναι θεϊκό δημιούργημα και σε καθημερινούς,ταπεινούς νομάδες δεν αξίζουν τέτοια αγαθά.
Ούτε ευχαριστούν κανάν Θεό για το νερό που πίνουν.Δεν γνωρίζουν άλλωστε τι θα πει να διψάς αυτοί οι νομάδες.Λίγο μονάχα να απλώσουν το χέρι τους και το κρύο νερό στα μονοπάτια τους ρέει άφθονο.
Δεν μιλούν γλώσσα κοινή γιατί δεν χρειάζονται καμιά γλώσσα.Κοιτάζονται στα μάτια και αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο.Αναγνωρίζουν στο απύθμενο καστανό των ματιών τους,μια λάμψη αλλιώτικη. Μια λάμψη άρρωστη.
Άρρωστη από ελευθερία και ανυπακοή. Από μια έμφυτη ανάγκη να μην στεριώσουν πουθενά.Και από ένα μίσος εσωτερικό για τις ρίζες.Γιατί άμα βάλει κάτω ο καθένας τους τις ρίζες του,πάει.Θα πάψουν να΄ναι νομάδες.Θα βγάλουν ρίζες και οι ίδιοι τους,θα αρχίσουν να αγαπούν το χώμα και να ευχαριστούν για το νερό που άλλοι τους ρίχνουν στάλα στάλα.
Και θα τρελαθούν.
Γιατί νομάδες είναι. Δεν μπορούν να'χουν πατρίδες.Τόπους αγαπημένους και ηλιοβασιλέματα.
Οι νομάδες αυτοί ένα πράγμα αγαπούν μονάχα.Και δεν είναι ο ουρανός ούτε τα αστέρια ούτε καν ο άνεμος που μπορεί να τους ταξιδέψει.
Οι νομάδες που γνωρίζω εγώ, αυτοί οι συνεχώς μετακινούμενοι μετανάστες αγαπούν μόνον το χαρτί.Μια κόλλα λευκό,ασπίλωτο χαρτί.Και ξεκινά το ταξίδι τους...
Δεν έχουν καμήλες,άλογα,αυτοκίνητα,μηχανές. Μόνο στυλό,πένες,μολύβια,πινέλα,κάρβουνα,στάχτη.
Και λίγο χαρτί.Λίγο χαρτί σου το λέω και φτάνει. Εκείνος,ο παντοτινός μετανάστης θα ταξιδέψει και πάλι.
Μπορεί να ταξιδέψει αργά αλλά ίσως και γρήγορα.Εξαρτάται από τον ρυθμό των σκέψεων του.Και με κάθε βήμα του,θα γεμίζει το χαρτί και θα σταματήσει για ξεκούραση όταν ξεμείνει από χαρτί.
Και θα μείνει στάσιμος.
Στάσιμος, ως το επόμενο ασπίλωτο χαρτί.
Κι όσο κι αν μείνει στάσιμος-μπορεί να μείνει στάσιμος και χρόνια ολόκληρα-ο νομάς, θα'ναι πάντοτε νομάς.Δεν θα βρει ποτέ πατρίδα.Ποτέ ησυχία. Ποτέ του,καμία γαλήνη.
Θα καρτερεί απλά το επόμενο βήμα.Όχι το επόμενο ταξίδι.Το ταξίδι δεν σταματάει ποτέ.Απλά το επόμενο βήμα...
Χωρίς πατρίδα.Ελεύθερος.
Μα κάνουνε λάθος. Υπάρχουν και κάτι νομάδες διαφορετικοί από εκείνους που τόσα χρόνια περιπλανήθηκαν σε τούτη τη Γη. Αυτοί οι νομάδες λοιπόν,ταξιδεύουν μονάχα με το μυαλό τους.Δεν διαθέτουν καμήλες και συχνά ούτε συντρόφους.
Αλλά να,πως να στο πω;Δεν διαθέτουν ρε'συ ούτε πατρίδα.Δεν βρίσκουν χώμα να αγαπήσουν ίσως γιατί δεν βρίσκουν και χώμα να κρατήσουν.
Δεν βρίσκουν σημαία να χαιρετούν γιατί όλες τους,τους πλήγωσαν.
Δεν έχουν ύμνο να τραγουδήσουν καθώς η μουσική είναι θεϊκό δημιούργημα και σε καθημερινούς,ταπεινούς νομάδες δεν αξίζουν τέτοια αγαθά.
Ούτε ευχαριστούν κανάν Θεό για το νερό που πίνουν.Δεν γνωρίζουν άλλωστε τι θα πει να διψάς αυτοί οι νομάδες.Λίγο μονάχα να απλώσουν το χέρι τους και το κρύο νερό στα μονοπάτια τους ρέει άφθονο.
Δεν μιλούν γλώσσα κοινή γιατί δεν χρειάζονται καμιά γλώσσα.Κοιτάζονται στα μάτια και αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο.Αναγνωρίζουν στο απύθμενο καστανό των ματιών τους,μια λάμψη αλλιώτικη. Μια λάμψη άρρωστη.
Άρρωστη από ελευθερία και ανυπακοή. Από μια έμφυτη ανάγκη να μην στεριώσουν πουθενά.Και από ένα μίσος εσωτερικό για τις ρίζες.Γιατί άμα βάλει κάτω ο καθένας τους τις ρίζες του,πάει.Θα πάψουν να΄ναι νομάδες.Θα βγάλουν ρίζες και οι ίδιοι τους,θα αρχίσουν να αγαπούν το χώμα και να ευχαριστούν για το νερό που άλλοι τους ρίχνουν στάλα στάλα.
Και θα τρελαθούν.
Γιατί νομάδες είναι. Δεν μπορούν να'χουν πατρίδες.Τόπους αγαπημένους και ηλιοβασιλέματα.
Οι νομάδες αυτοί ένα πράγμα αγαπούν μονάχα.Και δεν είναι ο ουρανός ούτε τα αστέρια ούτε καν ο άνεμος που μπορεί να τους ταξιδέψει.
Οι νομάδες που γνωρίζω εγώ, αυτοί οι συνεχώς μετακινούμενοι μετανάστες αγαπούν μόνον το χαρτί.Μια κόλλα λευκό,ασπίλωτο χαρτί.Και ξεκινά το ταξίδι τους...
Δεν έχουν καμήλες,άλογα,αυτοκίνητα,μηχανές. Μόνο στυλό,πένες,μολύβια,πινέλα,κάρβουνα,στάχτη.
Και λίγο χαρτί.Λίγο χαρτί σου το λέω και φτάνει. Εκείνος,ο παντοτινός μετανάστης θα ταξιδέψει και πάλι.
Μπορεί να ταξιδέψει αργά αλλά ίσως και γρήγορα.Εξαρτάται από τον ρυθμό των σκέψεων του.Και με κάθε βήμα του,θα γεμίζει το χαρτί και θα σταματήσει για ξεκούραση όταν ξεμείνει από χαρτί.
Και θα μείνει στάσιμος.
Στάσιμος, ως το επόμενο ασπίλωτο χαρτί.
Κι όσο κι αν μείνει στάσιμος-μπορεί να μείνει στάσιμος και χρόνια ολόκληρα-ο νομάς, θα'ναι πάντοτε νομάς.Δεν θα βρει ποτέ πατρίδα.Ποτέ ησυχία. Ποτέ του,καμία γαλήνη.
Θα καρτερεί απλά το επόμενο βήμα.Όχι το επόμενο ταξίδι.Το ταξίδι δεν σταματάει ποτέ.Απλά το επόμενο βήμα...
Χωρίς πατρίδα.Ελεύθερος.
