Βασιλεύω στο απόλυτο τίποτα του μυαλού σου.
Με ξέρεις κι ας μην με έχεις γνωρίσει ποτέ σου. Δεν μ'αγαπάς αλλά δεν μπορείς και να με μισήσεις.
Με χρειάζεσαι...
Η Σκάρλετ κατηφόρισε τα σκαλιά της εκκλησίας κοιτώντας αριστερά και δεξιά ανήσυχη. Ο φόβος είχε φωλιάσει μέσα της χειρότερα από κάθε άλλη φορά. Μέσα από το πανωφόρι της είχε κρυμμένη μία μαύρη Βίβλο που μόλις είχε κλέψει.
Τελικά, δεν ήταν όσο δύσκολο είχε φανταστεί πως θα είναι. Είχε μπει στην εκκλησία από την μπροστινή πόρτα όπως πάντα και με αργό βήμα που άρμοζε σε ένα νεαρό κορίτσι της ηλικίας της έκατσε στο πρώτο στασίδι γονατιστή μιμούμενη εκείνους που προσεύχονταν. Έκατσε έτσι ώρα πολλή χωρίς να σηκώνει τα μάτια της από το μαρμάρινο δάπεδο. Δεν χρειαζότανε να κοιτάξει για να ξέρει που θα έπρεπε να πάει μετά.
Σύντομα, ο τελευταίος πιστός αποχώρισε με δάκρυα μετάνοιας στα μάτια και μόλις η βαριά πόρτα έκλεισε πίσω του, σηκώθηκε.
Ανέβηκε αποφασιστικά στο ιερό και πέρασε την απαγορευμένη πύλη.Έστριψε δεξιά και άνοιξε τη πόρτα. Μπροστά της ένα μικρό δωματιάκι που χρεισημοποιούσε ο ιερέας για γραφείο. Λευκοί τοίχοι και ένας τεράστιος Εσταυρωμένος πάνω από το γραφείο του παπά. Δεν την απασχολούσε όμως τίποτα από αυτά. Το μόνο που την απασχολούσε ήταν η βιβλιοθήκη και συγκεκριμένα ένα βιβλίο που κατοικούσε σε αυτήν. Αλλά όχι για πολύ... όχι.
Έτσι, άρπαξε τη μαύρη Βίβλο και έφυγε από εκεί γρήγορα και αποφασιστικά.
Μόνη, στην ασφάλεια του δωματίου της, με λίγα κεριά αναμμένα έκατσε στο πάτωμα και άνοιξε τη Βίβλο. Με τρεμάμενα χέρια γυρνούσε τις σελίδες και ένα απόκοσμο μούδιασμα την κυρίευε στο τέλος κάθε πρότασης. Ο προορισμός της ήταν γραμμένος σε αυτό το βιβλίο. Το σημάδι λίγο πάνω από το μέρος της καρδιάς τα είχε πει όλα από τη στιγμή της γέννησης της.
Το σήμα εκείνου...
Η Σκάρλετ χαμογέλασε στην ανάμνηση του πραγματικού της πατέρα. Ενός πατέρα που άλλοτε θύμιζε άνθρωπο και άλλοτε ένα τέρας βγαλμένο από τους πιο σκοτεινούς φόβους της ανθρωπότητας. Ενός πατέρα τυλιγμένου στην φωτιά και το μίσος. Το μίσος την είχε γεννήσει και την είχε στείλει σε τούτο το θνητό κορμί. Να ξυπνά και να κοιμάται όπως κάθε άλλος άνθρωπος.
Μα η Σκάρλετ δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν ο βασανιστής τους.
Η Σκάρλετ είχε έρθει για αίμα. Και θα το έπαιρνε.
Η Σκάρλετ ήταν ο θεριστής.
.jpg)
Με ξέρεις κι ας μην με έχεις γνωρίσει ποτέ σου. Δεν μ'αγαπάς αλλά δεν μπορείς και να με μισήσεις.
Με χρειάζεσαι...
Η Σκάρλετ κατηφόρισε τα σκαλιά της εκκλησίας κοιτώντας αριστερά και δεξιά ανήσυχη. Ο φόβος είχε φωλιάσει μέσα της χειρότερα από κάθε άλλη φορά. Μέσα από το πανωφόρι της είχε κρυμμένη μία μαύρη Βίβλο που μόλις είχε κλέψει.
Τελικά, δεν ήταν όσο δύσκολο είχε φανταστεί πως θα είναι. Είχε μπει στην εκκλησία από την μπροστινή πόρτα όπως πάντα και με αργό βήμα που άρμοζε σε ένα νεαρό κορίτσι της ηλικίας της έκατσε στο πρώτο στασίδι γονατιστή μιμούμενη εκείνους που προσεύχονταν. Έκατσε έτσι ώρα πολλή χωρίς να σηκώνει τα μάτια της από το μαρμάρινο δάπεδο. Δεν χρειαζότανε να κοιτάξει για να ξέρει που θα έπρεπε να πάει μετά.
Σύντομα, ο τελευταίος πιστός αποχώρισε με δάκρυα μετάνοιας στα μάτια και μόλις η βαριά πόρτα έκλεισε πίσω του, σηκώθηκε.
Ανέβηκε αποφασιστικά στο ιερό και πέρασε την απαγορευμένη πύλη.Έστριψε δεξιά και άνοιξε τη πόρτα. Μπροστά της ένα μικρό δωματιάκι που χρεισημοποιούσε ο ιερέας για γραφείο. Λευκοί τοίχοι και ένας τεράστιος Εσταυρωμένος πάνω από το γραφείο του παπά. Δεν την απασχολούσε όμως τίποτα από αυτά. Το μόνο που την απασχολούσε ήταν η βιβλιοθήκη και συγκεκριμένα ένα βιβλίο που κατοικούσε σε αυτήν. Αλλά όχι για πολύ... όχι.
Έτσι, άρπαξε τη μαύρη Βίβλο και έφυγε από εκεί γρήγορα και αποφασιστικά.
Μόνη, στην ασφάλεια του δωματίου της, με λίγα κεριά αναμμένα έκατσε στο πάτωμα και άνοιξε τη Βίβλο. Με τρεμάμενα χέρια γυρνούσε τις σελίδες και ένα απόκοσμο μούδιασμα την κυρίευε στο τέλος κάθε πρότασης. Ο προορισμός της ήταν γραμμένος σε αυτό το βιβλίο. Το σημάδι λίγο πάνω από το μέρος της καρδιάς τα είχε πει όλα από τη στιγμή της γέννησης της.
Το σήμα εκείνου...
Η Σκάρλετ χαμογέλασε στην ανάμνηση του πραγματικού της πατέρα. Ενός πατέρα που άλλοτε θύμιζε άνθρωπο και άλλοτε ένα τέρας βγαλμένο από τους πιο σκοτεινούς φόβους της ανθρωπότητας. Ενός πατέρα τυλιγμένου στην φωτιά και το μίσος. Το μίσος την είχε γεννήσει και την είχε στείλει σε τούτο το θνητό κορμί. Να ξυπνά και να κοιμάται όπως κάθε άλλος άνθρωπος.
Μα η Σκάρλετ δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν ο βασανιστής τους.
Η Σκάρλετ είχε έρθει για αίμα. Και θα το έπαιρνε.
Η Σκάρλετ ήταν ο θεριστής.
