''...εσένα το ταξίδι σου δυο καρφωμένες ράγες
νομίζεις ότι πήγες μακριά...''
Μα δεν χρειάστηκε να πάμε μακρυά.Στο τέλος ήταν όλα εδώ δίπλα.
Βλέπεις; Λίγο να απλώναμε το χέρι μας παραπέρα θα είχαμε φτάσει την ευτυχία. Μα νομίζαμε η ευτυχία,ο έρωτας,η τύχη,τα λεφτά,η υγεία -νομίζαμε- βρίσκονταν πάντα πιο μπροστά από εμάς.
Και το μοναδικό που έπρεπε να κάνουμε ήταν απλά να σταθούμε.Να μην κάνουμε ούτε μπρος ούτε και πίσω!
Να σταθούμε,
να σηκώσουμε τα μάτια ψηλά,
να ανοίξουμε τα χέρια,
να κοιτάξουμε τον νυχτερινό ουρανό,γεμάτο άστρα,
και να φωνάξουμε '' ΜΕ ΒΡΗΚΑ !''
Αυτό θα ήθελα να κάνω μια ζωή,να ξαπλώνω μαζί σου, στα χόρτα και να κοιτώ τα άστρα.
Μικρές κουκκίδες μέσα στο άπειρο που γεμίζουν τα πάντα μου.
Τα πάντα σου.
Όλα εκείνα που κράτησα για εσένα και όλα εκείνα που τόσο θες να μου δώσεις.
Άστρα,μακρινές τέλειες,τελείες. Φυλαγμένες για εμάς σήμερα από εκατοντάδες,χιλιάδες χρόνια πίσω.
Φυλαγμένα να τα δούμε,εσύ και εγώ και ο καθένας μας.
Φυλαγμένα να μας δείξουν τον δρόμο κι ας έχουν πεθάνει τα πιο πολλά, πάρα πολύ καιρό πίσω.
Μα και εμείς είμαστε νεκροί.
Δεν θα ήταν υπέροχα; Να μην είμαστε στα αλήθεια ζωντανοί; Δεν θα'ταν υπέροχα να είμαστε και εμείς νεκροί; Φωτεινές,τέλειες,τελείες μέσα στο σκοτεινό άπειρο; Φυλαγμένοι να καθοδηγήσουμε άλλους;
Έλα τώρα...το ξες πως θα ήταν υπέροχα.Εσύ θα ήσουν αριστερά στον ορίζοντα και εγώ λίγο πιο αριστερά από εσένα. Λίγο να απλώσω το χέρι μου και θα μπορώ να σε αγγίξω.
Μα δεν θα έχει σημασία. Γιατί δεν θα είμαστε εκεί.
Δηλαδή...θα είμαστε και δεν θα είμαστε.
Δεν ξέρω... ίσως πρέπει να σταματήσω να γράφω τόσο πρωί μετά από τη δουλειά. Την τελευταία φορά τα έβαλα με τη Μούσα μου.Μα της άξιζε με ακούς; Και εκείνη αστέρι είναι... και σήμερα ήρθε για καφέ όπως είχαμε συμφωνήσει.
Άλλο ένα γράμμα, σταλμένο στο τίποτα του σκοτεινού μυαλού μου.
''Όχι μωρό μου.Η Αφροδίτη δεν είναι αστέρι.
Είναι πλανήτης.''
''...Δεν άκουγα κανέναν που μου 'λεγε πως ίσως δεν φανείς...''
''...Πουθενά δεν πάω μ'ακούς; Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ'ακούς...''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου