Κάμερα!

Σιωπή...

ΦΛΑΣ.

Κρατώ στα χέρια μου ένα κομμάτι γυαλί.

Σε κοιτάζω.

ΦΛΑΣ.

Κάτω από το καυτό νερό του μπάνιου παγώνω. Κρυώνω,τρέμω.

Βγαίνω από το μπάνιο και τρέμω ακόμη.

ΦΛΑΣ.

Ξαπλώνω στα σκοτεινά. Με μια κίνηση ανάβω τη λάμπα δίπλα μου. Ακίνητη, παρατηρώ τα σωματίδια της σκόνης να στροβιλίζονται μπροστά στα μάτια μου. Μόρια σκόνης και ποιος ξέρει τι άλλου; Ίσως της ίδιας μου της ψυχής. Απλώνω το χέρι μου νωχελικά... προσπαθώ να αιχμαλωτίσω τις ''νιφάδες'' μα δεν μπορώ. Λέω, θα'ναι η ψυχή μου τελικά καθώς εκείνη είναι που ποτέ δεν μπορώ να πιάσω στο τέλος.

ΦΛΑΣ.

Βρέχει καταρρακτωδώς. Μουσκεύομαι και δεν με πειράζει. Γυρίζω να σε ψάξω και βλέπω το μοναδικό πράγμα που δεν περίμενα. Δεν υπάρχει κόσμος πουθενά τριγύρω. Ούτε εσύ. 

ΦΛΑΣ.

Προσπαθώ να κοιμηθώ χωρίς να τα καταφέρνω. Στήνω σκηνικά με το μυαλό μου και τοποθετώ μέσα εμένα και εσένα. Μ'αρέσει να το κάνω αυτό ακόμη κι αν είσαι ακριβώς δίπλα μου. Εκεί, είμαι πάντοτε πιο θαρραλέα. 

ΦΛΑΣ.

Σε κοιτάζω. Είσαι πίσω από έναν καθρέφτη και δεν μπορώ να σε ακούσω. Κοιτάζω τα χέρια μου και βλέπω πως κρατώ κάτι. Τελικά, δεν είναι ένα κομμάτι από οποιοδήποτε γυαλί. Είναι ένα κομμάτι από τον καθρέφτη,έτσι θέλω να πιστεύω. Γιατί κοιτάζω και δεν βρίσκω πουθενά κανένα ράγισμα, κανένα κενό. Βουρκώνω.

ΦΛΑΣ.

Κόκκινο.

Το κόκκινο είναι το μόνο που βλέπω. Θεωρώ πως το κόκκινο είναι καλό. Πως βλέπω μονάχα πάθος. Μονάχα έρωτα. Ή ίσως είναι ένας τρόπος να προβάλει το μυαλό μου το μίσος ή την απεριόριστη ζήλια μου.

Λάθος.

Λάθος.

Λάθος.

Λάθος.

ΦΛΑΣ.

Το κόκκινο είναι το μόνο που βλέπω. Αίμα παντού. Είναι δικό μου; Κοιτάζω το κορμί μου όμως δεν έχω πουθενά τραύμα. Ή έστω, κάποιο τραύμα που να φαίνεται. Τρομάζω. Από που ήρθε τόσο αίμα;

ΦΛΑΣ.

Τρώμε σε ένα τραπέζι που δεν είναι δικό μας, σε πιάτα που δεν αγοράσαμε εμείς. Δεν πειράζει γιατί τρώμε ΜΑΖΊ. Χαμογελάω.

ΦΛΑΣ.

Έχω κάνει λάθος. Πρέπει να αρχίσω να αποδέχομαι πως κάνω κι εγώ, συχνά πολλά λάθη. Είμαι μόνη μου στο τραπέζι. 

ΦΛΑΣ.

Στα μάτια σου.

ΦΛΑΣ.

Στα χείλη σου.

ΦΛΑΣ.

Στο χαμόγελο σου.

ΦΛΑΣ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Προσπαθώ να σου μιλήσω.

ΦΛΑΣ.

Προσπαθείς και εσύ.

ΦΛΑΣ.

Δεν σ'ακούω.

ΦΛΑΣ.

Ο καθρέφτης εμποδίζει.

ΦΛΑΣ.

Απλώνω το χέρι μου.

ΦΛΑΣ.

Πρέπει έστω να σε αγγίξω.

ΦΛΑΣ.

Πέφτω πάνω στο γυαλί.

ΦΛΑΣ.

Τελικά είμαι εγώ μέσα από τον καθρέφτη.

ΦΛΑΣ-ΦΛΑΣ-ΦΛΑΣ-ΦΛΑΣ.

Τρελαίνομαι.  

''Εν αρχή ήν η αγάπη''

 Αρνούμαι πεισματικά να δεχτώ πως για να αγαπάς κάποιον, η αγάπη σου πρέπει να σου ανταποδίδεται κιόλας. Αρνούμαι, πεισματικά για άλλη μια φορά, να δεχτώ πως η αγάπη έχει ''όρους'' και ''κανόνες''.
 Αγαπώ πολύ εκείνους που επέλεξα να αγαπώ. (Τώρα, αν πράγματι τους επέλεξα εγώ, εκείνοι, ή η ίδια η μοίρα, είναι μια άλλη, πολύ διαφορετική ιστορία!!)
 Δεν περιμένω από κανέναν να με αγαπήσει. Δεν το απαιτώ αν και συχνά το ευχήθηκα για ορισμένους ανθρώπους, που δεν με αγάπησαν ή που νόμισα πως με αγάπησαν και είχα άδικο.
 Μ' αρέσει να'μαι έτσι. Να αγαπώ δίχως να χρειάζεται να ορίζω την αγάπη μου. Γίνομαι κανάλι για την μεγάλη αυτή δύναμη και την αφήνω να με διαπερνά, να με συγκλονίζει και να με δονεί καθημερινά, όλες τις ώρες, όλες τις εποχές.
 Η αγάπη είναι ίδια και απαράλλαχτη. Ίδια για τους γονείς μου, ίδια για τους φίλους μου, ίδια για τα αδέρφια μου, ίδια για τους έρωτες μου, ίδια για τους ανθρώπους που κάποτε με άφηναν να τους αγαπώ στο φως και τώρα, μονάχα τους αγαπώ στα σκοτάδια. Στα εσωτερικά μου σκοτάδια.
 Άλλο θεματάκι κι αυτό...
 Η αγάπη για μένα δεν έχει χρώμα. Δεν έχει σχήμα. Δεν ορίζεται.
 Το Μίσος λένε είναι κίτρινο. Δεν ξέρω... αδυνατώ να το νιώσω μάλλον.
 Η Ζήλια λένε, είναι πράσινη. Δεν ξέρω... ίσως να μην έχω ζηλέψει αρκετά ακόμη στη ζωή μου.
 Η αγάπη... την ένιωσα. Τη γνώρισα. Δεν μπορώ να τη καθορίσω. Κάθε φορά που με ρωτούν την περιγράφω και διαφορετικά. Από την άλλη,μπορεί και όχι! Μπορεί να λέω το ίδιο πράγμα κάθε φορά και να το εκφράζω με διαφορετικές λέξεις.
 Οι λέξεις τώρα, είναι που μπερδεύουν την αγάπη. Θέτουν περίεργα πεδία γύρω από ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να περιοριστεί επιδενί λόγο. Προϋποθέσεις, όρους, προβλήματα. Δεν σου επιτρέπουν να νιώσεις την αγάπη στο μεγαλείο της.
 Καταλήγω, πως την αγάπη την νιώθεις καλύτερα στη σιωπή. Σε 'μένα πάντως, αυτό ισχύει.
 Στην σιωπή, μέσα στο σκοτάδι, την ένιωσα για ανθρώπους που χάθηκαν από τη ζωή, και που όταν τους είχα κοντά μου, δεν μπορούσα να καταλάβω το μεγαλείο της.
 Στη σιωπή, νύχτες με τα αδέρφια μου, καθώς βλέπαμε μια ταινία στα σκοτεινά και οι ανάσες μας συντονίζονταν.
 Στη σιωπή, με την (ας χρησιμοποιήσω μια πολύ κοινότυπη λέξη!) κολλητή μου, ξαπλωμένες στο δωμάτιο της λίγο πριν φέξει.
 Στη σιωπή, αγκαλιασμένη γερά με τον άγγελο μου όταν το μόνο που μπορώ να δω είναι ότι μου δείχνει το μυαλό μου, καθώς έχω σφαλιστά τα βλέφαρα.
 Όλες αυτές οι στιγμές, διακόπηκαν από το σπάσιμο της σιωπής. Από την κορύφωση της αγάπης.
 Κλάμα και σπαραγμός για τους ανθρώπους εκείνους που δεν είναι πλέον κοντά μου.
 Ακράτητα γέλια με τα αδέρφια μου για τον πιο ασήμαντο λόγο.
 Μια γλυκιά κουβέντα από το στόμα ενός ανθρώπου που κρατάει τα γλυκά λόγια, μονάχα για ορισμένες περιπτώσεις και ένα ''Συγγνώμη για...'' ειπωμένο ψιθυριστά.
 Ένα ''Καληνύχτα'' ειπωμένο με τόση ειλικρίνεια.
 Την αγάπη την νιώθεις καλύτερα στην σιωπή.
 Την εκφράζεις καλύτερα όμως με την επικοινωνία.

 ''Εν αρχή ήν η αγάπη''