Φόρος τιμής στα τετράποδα

 Δεν θα μάθεις ποτέ να ζεις αν δεν μάθεις να ζεις με ένα ζώο.
Αυτό είναι δική μου ατάκα. Και σοβαρά τώρα... με τον άνθρωπο θα μάθεις να ζεις. Με το τετράποδο να σε δω.
Να δω πως θα είσαι όταν θα σου ριμάζει το σπίτι,όταν θα κλέβει το φαγητό σου μέσα από το πιάτο σου, όταν θα σε ξυπνάει γιατί έσπασε ένα βάζο,έριξε κάτι, κλαίει χωρίς λόγο στις 4 το πρωί, σου γλείφει το πρόσωπο για να σου θυμίσει ότι άργησες να ξυπνήσεις και..εμ...ξέρεις...ΠΕΙΝΑΩΩΩΩΩ!
Να σε δω όταν θα κλαίει από τον πόνο,και ακριβώς επειδή δεν είναι άνθρωπος αλλά ζώο,δεν μπορείς να το παρηγορήσεις. Όταν το σπαρακτικό κλάματα του είναι ο μόνος τρόπος του να σου δείξει πως κάτι πάει στραβά.
Και το κλάμα του σου σπάει τη καρδιά και κλαις τελικά, ποιο πολύ από το ίδιο του.

Αλλά ας μη γελιόμαστε. Τους ανέχεσαι. Όλα τα τετράποδα. Οκ,δεν είναι ακριβώς...ανοχή. Είναι λατρεία. Κι όχι μόνο για το χ,ψ τετράποδο που έχεις στο σπίτι σου και με το οποίο κοιμάσαι τα βράδια του χειμώνα -γιατί το καλοκαίρι αποφεύγετε ο ένας τον άλλο όπως ο Διάβολος το λιβάνι- αλλά για κάθε τετράποδο που κυκλοφορεί.

Πριν έρθω σπίτι,με πήρε από πίσω ένα σκυλί,μαύρο,μεσαίου μεγέθους που πρώτη φορά βλέπω στην γειτονιά μου. Ήρθε,και στάθηκε δίπλα μου λες και ήταν δικό μου κάτω απο το υπόστεγο της στάσης γιατί ψιχαλίζει. Προσπάθησα να μην δώσω πολύ σημασία γιατί πάντα καταλήγω να λυπάμαι ΠΟΛΎ που τα αφήνω αναγκαστικά πίσω μου. Δεν άντεξα όμως, αυτήν την σιωπηλή του επιμονή και το χάιδεψα. Παγωμένη η γούνα του αλλά καθαρή. Βλέπω έχει λουράκι της φιλοζωικής. Σταματάω και σηκώνει τις ματάρες του και με κοιτάει. Όχι,δεν παρακαλούσε για χάδια. Σαν ευχαριστώ ήταν αυτά τα μάτια του και σκύβω,αρχίζω να του μιλάω,δεν με νοιάζει που οι μισοί με κοιτάνε στραβά σα τη τρελή του χωριού. Φίλε μου...το σκυλί αυτό είναι τέλειο. Δεν γαβγίζει,δεν κάνει καμιά κίνηση. Απλά στέκεται και απολαμβάνει τα χάδια μου. Σταματάω και αφού βλέπει ότι δεν συνεχίζω,αράζει κάτω λες και με περιμένει να μετακινηθώ και να έρθει μαζί. ''Σόρρυ γλύκα μου,''σκέφτομαι''θα πάρω αστικό.Δεν μπορείς να έρθεις.''
ΧΑ! Και τότε σκάει μύτη η επιφοίτηση. Έχω μαζί μου λίγες κροκέτες που πάω στους γάτους μου γιατί δεν πρόλαβα να αγοράσω φαγητό νωρίτερα. Ανοίγω το σακουλάκι.σκύβω και τους τι δίνω. Με κοίταξε λες και δεν το πίστευε. Ζύγιζε την κατάσταση κατάλαβες; Σου λέει το σκυλί..Αυτή χαζή θα είναι! Δεν παίζει. Και με χαϊδεύει και με ταΐζει; 
Αμ,δεν είμαι χαζή. Απλά λιγάκι πιο άνθρωπος λόγο των τετράποδων στη ζωή μου. Αφού πείθετε λοιπόν ότι δεν το πειράζω,ότι δεν πρόκειται να του πάρω πίσω το φαγάκι του ή κάτι τέτοιο,αρχίζει ξαπλωμένο, αργά αργά, με τρόπο που λίγα αδέσποτο έχουν, να τρώει τις κροκέτες. ΄΄Ελπίζω να μην σε πειράζει που είναι για γάτες'' του λέω και εντάξει,οι άνθρωποι γύρω μου γελάνε. Και εμένα ποσώς με νοιάζει γιατί το σκυλί σταματάει,με κοιτάζει στα μάτια και μετά συνεχίζει αργά να τρώει.

Φυσικά και έφυγα. Αναγκαστικά δηλαδή. Και εκείνο δεν έκανε καμιά κίνηση,καθόλου κλαψουρίσματα. Πήρε όσα μπορούσα να του δώσω και μ'άφησε να φύγω. Δεν πιστεύω στον Θεό. Εκείνος του ουρανού του και εγώ της Γης μου. Αλλά αν υπάρχει, θέλω να πιστεύω πως θα μου συγχωρήσει μερικές αμαρτίες για τα αδέσποτα που βοήθησα,που χάιδεψα,την υπομονή μου.

Το βασικότερο που έμαθα στη ζωή μου από τις γάτες μου και δε τον Άρη μου, είναι ένα.

Από τους ανθρώπους ένα πράγμα πρέπει να απαιτείς. Εκείνο που μπορούν και θέλουν να σου δώσουν.Όπως κι απ'τα ζώα.
Κι αυτό δική μου ατάκα.
Καληνύχτα δίποδοι και τετράποδοι φίλοι μου!

(Στις φωτογραφίες είναι ο Σεμπάστιον (Σέμπυ),ο Άρης και η Νταιάνα που αν και όχι δική μου έχει μείνει στο σπίτι μας δίνοντας του μια πολύ...γυναικεία..αύρα!!