Όταν έχεις μεγάλη αδερφή...

Από εμπειρία μπορώ να σου πω ότι το να έχεις μεγάλη αδερφή δεν συνεπάγεται με πεταλουδίτσες,ουράνια τόξα και χρωματιστούς μονόκερους.
Θα έλεγα πως πιο πολύ μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη.
Σοβαρά! Η μεγάλη αδερφή,πρέπει να έχει πάντα δίκιο. ΌΧΙ ΠΡΈΠΕΙ.
ΈΧΕΙ ΠΆΝΤΑ ΔΊΚΙΟ.
Η μεγάλη αδερφή σου λέει τι να κάνεις και τι όχι.
Η μεγάλη αδερφή είναι ο κακός μπαμπούλας του σπιτιού.
Η μεγάλη αδερφή σε εκμεταλεύεται με όποιον τρόπο βρει το πανούργο μυαλό της.
Η μεγάλη αδερφή μπορεί να σου ρίξει το φταίξιμο για να γλυτώσει ενώ φταίει.
Αλλά η μεγάλη αδερφή έχει πάντα δίκιο οπότε,ότι κι αν πεις,πολύ απλά, δεν πιάνεται.

Η μεγάλη αδερφή έχει πολλά αρνητικά. Αλλά το να έχεις μεγάλη αδερφή σημαίνει πως ...έχεις δύο μαμάδες. Και δύο μπαμπάδες. Και εκατό αδέρφια. Και άπειρους δασκάλους, ψυχολόγους, ενδυματολόγους,κομμωτές, μακιγιέρ,γιατρούς,συγγραφείς,μάγειρες,καθαριστές,κλόουν...εκπαιδευμένους δολοφόνους,μαφιόζους,νονούς της νύχτας και άλλα πολλά.

Από εμπειρία,μπορώ να σου πω πως το να έχεις μεγάλη αδερφή συνεπάγεται περισσότερα καλά στη ζωή σου παρά κακά. Εντάξει,δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Διαφωνούμε,χανόμαστε,μαλώνουμε,τσατιζόμαστε η μία με την άλλη,αγαπιόμαστε ξανά.
Νομίζω πως...το να έχεις μεγάλη αδερφή σημαίνει να έχει πάντα λιακάδα στη ζωή σου. Και αν βρέχει που και που... τι στο διάολο; Η μεγάλη σου αδερφή θα γίνει στα γρήγορα ομπρέλα θαλάσσης για επταμελή οικογένεια για να είναι σίγουρη πως δεν θα βραχείς.
Όταν χρειαστεί, θα γίνει κακιά. Θα σου πει τα λάθη σου, τις υπερβολές σου. Θα σε αναγκάσει να πεις ή να κάνεις πράγματα που δεν θες, και τελικά...θα έχει δίκιο. Έπρεπε να τα κάνεις.
Η μεγάλη σου αδερφή,θα σε καλύψει στους γονείς σας.Στον γκόμενο,την φίλη που δεν θες να δεις και τόσο πολύ σήμερα. Στο σχολείο,το φροντιστήριο. Αν περνούσε από το χέρι της,δεν  θα χώριζες ποτέ. Δεν θα έχανες ποτέ της φίλες σου. Εκείνη βλέπεις, τα έχει περάσει πρώτη αυτά που περνάς και θα τα περνούσε πάλι για χατίρι σου.
Η μεγάλη σου αδερφή θα σου πάρει παγωτό στη μέση του χειμώνα και θα ορκίζεται πως δεν ξέρει γιατί αρρώστησες ενώ θα σου πασάρει κρυφά χάπια για τον πυρετό και θα δικαιολογεί απουσίες στο σχολείο.
Η μεγάλη σου αδερφή,θα έρχεται να σε δει όταν είσαι πιτσιρίκι να κάνεις παρέλαση ή να παίζεις θέατρο γιατί κανένας άλλος δεν μπορεί κι ας δούλευε ως το ξημέρωμα.

Δεν ξέρω... Είμαι εγώ τόσο ευλογημένη; Είμαι εγώ που έχω τέτοια μεγάλη αδερφή;
Ελπίζω πως όχι. Γιατί αν είμαι μόνο εγώ... τότε σίγουρα,εσείς οι υπόλοιποι χάνετε!
Με άνεση σας λέω,πως η αδερφή μου,μου έμαθε όσα γνώριζε και έμαθε κι άλλα, όχι μόνο για τον εαυτό της αλλά και για'μένα.
Αυτό που πάντα υπενθυμίζω στον εαυτό μου όταν μαλώνουμε είναι πως...όσο έχω εκείνην,έχω οικογένεια.
Τώρα...για το πως είναι να έχεις μικρή αδερφή...ε,δεν ξέρω! Ρωτήστε την αδερφή μου.

Υ.Γ. Σε ευχαριστώ για αυτά που έκανες. Λυπάμαι που σου στέρησα εκείνο το πάρτυ όταν ήσουν παιδί για να με προσέχεις. Σ'αγαπάω!

Φόρος τιμής στα τετράποδα

 Δεν θα μάθεις ποτέ να ζεις αν δεν μάθεις να ζεις με ένα ζώο.
Αυτό είναι δική μου ατάκα. Και σοβαρά τώρα... με τον άνθρωπο θα μάθεις να ζεις. Με το τετράποδο να σε δω.
Να δω πως θα είσαι όταν θα σου ριμάζει το σπίτι,όταν θα κλέβει το φαγητό σου μέσα από το πιάτο σου, όταν θα σε ξυπνάει γιατί έσπασε ένα βάζο,έριξε κάτι, κλαίει χωρίς λόγο στις 4 το πρωί, σου γλείφει το πρόσωπο για να σου θυμίσει ότι άργησες να ξυπνήσεις και..εμ...ξέρεις...ΠΕΙΝΑΩΩΩΩΩ!
Να σε δω όταν θα κλαίει από τον πόνο,και ακριβώς επειδή δεν είναι άνθρωπος αλλά ζώο,δεν μπορείς να το παρηγορήσεις. Όταν το σπαρακτικό κλάματα του είναι ο μόνος τρόπος του να σου δείξει πως κάτι πάει στραβά.
Και το κλάμα του σου σπάει τη καρδιά και κλαις τελικά, ποιο πολύ από το ίδιο του.

Αλλά ας μη γελιόμαστε. Τους ανέχεσαι. Όλα τα τετράποδα. Οκ,δεν είναι ακριβώς...ανοχή. Είναι λατρεία. Κι όχι μόνο για το χ,ψ τετράποδο που έχεις στο σπίτι σου και με το οποίο κοιμάσαι τα βράδια του χειμώνα -γιατί το καλοκαίρι αποφεύγετε ο ένας τον άλλο όπως ο Διάβολος το λιβάνι- αλλά για κάθε τετράποδο που κυκλοφορεί.

Πριν έρθω σπίτι,με πήρε από πίσω ένα σκυλί,μαύρο,μεσαίου μεγέθους που πρώτη φορά βλέπω στην γειτονιά μου. Ήρθε,και στάθηκε δίπλα μου λες και ήταν δικό μου κάτω απο το υπόστεγο της στάσης γιατί ψιχαλίζει. Προσπάθησα να μην δώσω πολύ σημασία γιατί πάντα καταλήγω να λυπάμαι ΠΟΛΎ που τα αφήνω αναγκαστικά πίσω μου. Δεν άντεξα όμως, αυτήν την σιωπηλή του επιμονή και το χάιδεψα. Παγωμένη η γούνα του αλλά καθαρή. Βλέπω έχει λουράκι της φιλοζωικής. Σταματάω και σηκώνει τις ματάρες του και με κοιτάει. Όχι,δεν παρακαλούσε για χάδια. Σαν ευχαριστώ ήταν αυτά τα μάτια του και σκύβω,αρχίζω να του μιλάω,δεν με νοιάζει που οι μισοί με κοιτάνε στραβά σα τη τρελή του χωριού. Φίλε μου...το σκυλί αυτό είναι τέλειο. Δεν γαβγίζει,δεν κάνει καμιά κίνηση. Απλά στέκεται και απολαμβάνει τα χάδια μου. Σταματάω και αφού βλέπει ότι δεν συνεχίζω,αράζει κάτω λες και με περιμένει να μετακινηθώ και να έρθει μαζί. ''Σόρρυ γλύκα μου,''σκέφτομαι''θα πάρω αστικό.Δεν μπορείς να έρθεις.''
ΧΑ! Και τότε σκάει μύτη η επιφοίτηση. Έχω μαζί μου λίγες κροκέτες που πάω στους γάτους μου γιατί δεν πρόλαβα να αγοράσω φαγητό νωρίτερα. Ανοίγω το σακουλάκι.σκύβω και τους τι δίνω. Με κοίταξε λες και δεν το πίστευε. Ζύγιζε την κατάσταση κατάλαβες; Σου λέει το σκυλί..Αυτή χαζή θα είναι! Δεν παίζει. Και με χαϊδεύει και με ταΐζει; 
Αμ,δεν είμαι χαζή. Απλά λιγάκι πιο άνθρωπος λόγο των τετράποδων στη ζωή μου. Αφού πείθετε λοιπόν ότι δεν το πειράζω,ότι δεν πρόκειται να του πάρω πίσω το φαγάκι του ή κάτι τέτοιο,αρχίζει ξαπλωμένο, αργά αργά, με τρόπο που λίγα αδέσποτο έχουν, να τρώει τις κροκέτες. ΄΄Ελπίζω να μην σε πειράζει που είναι για γάτες'' του λέω και εντάξει,οι άνθρωποι γύρω μου γελάνε. Και εμένα ποσώς με νοιάζει γιατί το σκυλί σταματάει,με κοιτάζει στα μάτια και μετά συνεχίζει αργά να τρώει.

Φυσικά και έφυγα. Αναγκαστικά δηλαδή. Και εκείνο δεν έκανε καμιά κίνηση,καθόλου κλαψουρίσματα. Πήρε όσα μπορούσα να του δώσω και μ'άφησε να φύγω. Δεν πιστεύω στον Θεό. Εκείνος του ουρανού του και εγώ της Γης μου. Αλλά αν υπάρχει, θέλω να πιστεύω πως θα μου συγχωρήσει μερικές αμαρτίες για τα αδέσποτα που βοήθησα,που χάιδεψα,την υπομονή μου.

Το βασικότερο που έμαθα στη ζωή μου από τις γάτες μου και δε τον Άρη μου, είναι ένα.

Από τους ανθρώπους ένα πράγμα πρέπει να απαιτείς. Εκείνο που μπορούν και θέλουν να σου δώσουν.Όπως κι απ'τα ζώα.
Κι αυτό δική μου ατάκα.
Καληνύχτα δίποδοι και τετράποδοι φίλοι μου!

(Στις φωτογραφίες είναι ο Σεμπάστιον (Σέμπυ),ο Άρης και η Νταιάνα που αν και όχι δική μου έχει μείνει στο σπίτι μας δίνοντας του μια πολύ...γυναικεία..αύρα!!

Βουβά γράμματα.

''Σου γράφω πάλι απ' ανάγκη,η ώρα πέντε το πρωί'' γράφει μια μακρινή εποχή ο Ανδρέας Θωμόπουλος και τραγουδά ο Παύλος Σιδηρόπουλους.

Γιατί...''το μόνο πράγμα που'χει μείνει,όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ.''

Εσύ,και η λογική σου που συμβαδίζει όσο και αποκλίνει με την δική μου λογική. Με την δική μου οπτική γωνία,τον δικό μου τρόπο να ορίζω την τάξη και την αταξία.

Καταλαβαίνω τι λες. Αυτό που είναι τάξη για την αράχνη, είναι χάος για τη μύγα. 

Θες τη γνώμη μου; Μεταξύ μας, για να το διαβάζεις αυτό,την θέλεις και τη γνώμη μου, ο κόσμος γύρω μας υπάρχει γιατί είμαστε εμείς μέρος του. Εσύ, εγώ, ο γείτονας. Άνθρωποι που σκέφτονται. Που αλληλεπιδρούν μέσα στα όρια -ίσως και έξω απ' αυτά- του φυσικού κόσμου.

Εμείς είμαστε η πραγματικότητα. Αυτή είναι η δική μου προσέγγιση του θέματος. Όχι αναλυτικά, αναλύσεις σε τέτοια θέματα δεν χωράνε. Μονάχα τίτλοι. 

Εμείς είμαστε η πραγματικότητα.

Τάδε έφη... Ειρήνη.

Ο δικός μου λοιπόν διαστρεβλωμένος τρόπος να ορίζω την πραγματικότητα, να βλέπω το δέντρο,το λιβάδι, το δάσος,το γράψιμο, τον έρωτα και το ξενέρωμα είναι πολύ κοντινός με τον δικό σου τρόπο. 

Συμφωνούμε όσο διαφωνούμε.

Μπορεί να μην παίξαμε μαζί μπάλα μεγαλώνοντας, να μην σε είδα να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά και να πληγώνεσαι. Μπορεί να μην ήσουν εκεί όταν κάπνισα και ήπια πρώτη φορά. Αυτά είναι άσχετα. Μικροπράγματα που θα μπορούσαν να γεμίσουν κενά, να απαντήσουν σε μερικά πραγματάκια που με τυραννάν για πάρτι σου και ίσως τυραννούν και εσένα. Αλλά δεν μας νοιάζουν αυτά. 

Ξες γιατί; Είμαι φτιαγμένη από ότι φτιάχτηκες και εσύ.Μοιραζόμαστε το ίδιο γεννητικό υλικό.

Και αυτό,το βρίσκεις σπάνια.Πολύ σπάνια. 

Για αυτό εμείς οι δύο,κάνουμε πράγματα που δεν είναι καν για δύο.

Φτιαχτήκαμε ελαττωματικοί. Και δεν μας νοιάζει.

Γούστο μου και καμάρι μου στη τελική, που με λένε τρελή. 

Εγώ τη τρέλα μου τη γουστάρω.

Ζω μαζί της.

Με νιώθει. Αγγίζει τον πυρήνα μου.

Χάνομαι στη μουσική μου και στο τσιγάρο μου,παρατηρώ εδώ και πόση ώρα τα υπέροχα μάτια του γάτου μου και εκεί μέσα βλέπω το νόημα της ζωής.

Για άλλη μια φορά, τα λόγια μου δεν βγάζουν νόημα. Δεν πειράζει. Σου είπα ότι σκέφτομαι να αλλάξω το όνομα του παρόντος ημερολογίου; Βέβαια...θα το πω...''Μαλακίες με τη σέσουλα!'' πιασάρικο ε; Έχε χάρη,που εμείς δεν είμαστε του πιασάρικου αλλά μόνο του τρελού.

Αα,και κάτι τελευταίο.

Δεν τα χρειάζεσαι τα χάπια. Εκείνα χρειάζονται εσένα. Πέτα τα τα καταραμένα στην τουαλέτα,και τράβα το καζανάκι.

Φόρα τη τρέλα σου καπέλο και άντε τράβα να ρεζιλευτείς,να χάσεις όσα βρήκες και ζήσε.

Κάψε το σενάριο. Αυτοσχεδίασε. 

Έχει πιο όμορφη γεύση η ζωή έτσι. Πιο...γεμάτη,που λένε και οι μάγειρες.

Αλλά εμείς δεν είμαστε μάγειρες.

Είμαστε συγγραφείς γιατί αυτό μας λυτρώνει. Οπότε πες την όπως θες την γεύση της ζωής σου.

Την κάνω φίλε. Έχω και ένα τσιγάρο να τελειώσω. 

Ξημερώνει δεκάτη εβδόμη

Ξημερώνει η δεκάτη εβδόμη βροχερή.

Σςςςς...κάνε ησυχία. Περπάτα αργά...προχώρα ακροπατώντας από τη μία πλευρά του δρόμου στην άλλη γιατί η Άννα χρειάζεται φάρμακα.

Άσε τα φάρμακα και φύγε.

Βιάζεσαι και καλά κάνεις...

Σε περιμένουν στο θέατρο.

Η σκηνή φωτίζεται. Η βαριά,κόκκινη κουρτίνα -ξέρω,εσένα σου θυμίζει αίμα το χρώμα της,ξέρω- ανοίγει. Αυλαία την ονομάζουν στο θέατρο αλλά τότε,δεν είχες χρόνο για να πας θέατρο.Έκανες επανάσταση.Ξέρω!

Στη σκηνή μια μεγάλη σιδερένια πόρτα.Κλείνει τον έξω κόσμο.Τον κρατά μακρυά από τα όσα συμβαίνουν μέσα. 

Πίσω από τη πόρτα,αριστερά,δεξιά της...ως και πάνω της, υπάρχουν ηθοποιοί. Νεαρά παιδιά. Πλακάτ με συνθήματα παντού τριγύρω. Η μέρα κυλάει μέτρια. Μα το αίμα ζυγώνει.Και εσύ το ξες μα συνεχίζεις να κάθεσαι στη καρέκλα του θεάτρου. Μα γιατί τις κάνουν τόσο βολικές οι ρουφιάνοι;

Πέφτει η νύχτα πάνω στη σκηνή.Τα φώτα λίγα.Μα οι ηθοποιοί συνεχίζουν στο έργο τους.

Και ξαφνικά...με τι 'ναι αυτό που προβάλει από την άλλη άκρη της σκηνής;Πως αντέχει η σκηνή τόσο βάρος;

Το τανκ σημαδεύει τους ηθοποιούς, που από την αρχή γνώριζες,πως είναι τα παιδιά σου και τα παιδιά του διπλανού σου. Και τα παιδιά ουρλιάζουν πως όλοι είμαστε αδέρφια.

Μα δεν τους ακούει κανείς.Η Γη ολάκερη,σωπαίνει.

Ο άνθρωπος μέσα στο τανκ,έχει λάβει εντολές.Δεν αναγνωρίζει αδέρφια πλέον.

Κάνει όπισθεν,καβαλά το πεζοδρόμιο,και ξέρεις τι κάνει; 

Πέφτει πάνω στην πόρτα.Πάνω στους ηθοποιούς.

Πάνω στα παιδιά του διπλανού.

Πάνω στα παιδιά σου.

Οι φωνές στο ραδιόφωνο βουβαίνουν.

Εκείνοι μέσα από την πόρτα, τρομοκρατημένοι προσπαθούν να βρουν απάντηση στο ένα και μοναδικό ερώτημα τους.

''Έπεσαν πάνω μας; Στα αδέρφια τους;''

Εκείνοι έξω από τη πόρτα,δεν ψάχνουν καμιά απάντηση. Δεν τους έχουν μάθει να ρωτάνε.

Σε βλέπω που κλαις.

Πάνω σου έπρεπε να'χε πέσει το τανκ.

Όχι πάνω στα παιδιά σου,στους φίλους σου,τους συναδέλφους σου. Σε εκείνη τη πόρτα,μπορεί να ήτανε ο έρωτας της ζωής σου. Και εσύ να τον στερήθηκες μόλις...Ή,μπορεί να τον στερήθηκες από καμιά ''αδέσποτη σφαίρα'' το πρωί,το μεσημέρι,το απόγευμα εκείνης της μέρας.

Σςςςς...μη κάνεις φασαρία σου λέω. Πρέπει να ψιθυρίζεις τώρα.Μην σε δουν που κλαις.

Όχι οι ζωντανοί ρε. Άστους αυτούς. Οι νεκροί σου.

Γιατί όλοι τους είναι δικοί σου νεκροί.

Νεκροί του διπλανού σου.

Νεκροί μου.

Σςςς...καταθέτουν στεφάνια τώρα βλέπεις;

Μετά θα γίνουν επεισόδια στην αμαυρωμένη μνήμη άλλων επεισοδίων. Θα χτυπηθούν πάλι φοιτητές,ηθοποιοί,εσύ και εγώ ακριβώς εκεί όπου στέκονταν παλιά,η σιδερένια πόρτα.

Μη τρομάζεις. Αλλάξανε τα πράγματα. Πλέον δεν στέλνουνε τανκ.

Θα ζήσω.

Και θα σε θυμάμαι πάντα στο μπροστινό κάθισμα του θεάτρου να κλαις για τις καπνισμένες αναμνήσεις εκείνων των χρόνων. Και σε σέβομαι για αυτό.

Ξέρω...τους φίλους σου εσύ τους διάλεξες σύμφωνα με το αν θα έτρωγαν μια σφαίρα για 'σένα ή οχι. Δεν σε κακολογώ. Και εκείνοι με αυτό το κριτήριο σε διάλεξαν.Τότες έτσι έπρεπε.

Ξέρω...τους φίλους που πέθαναν τους αναγνώρισες από τα αίματα στη μπλούζα σου.

Ξέρω...πως οι φοιτητές δεν έριξαν την χούντα. Όμως φώναξαν...ΝΑΙ,φώναξαν. Και ήταν πιο δυνατές οι φωνές τους από το άδικο...

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ....