Δεν είμαι στο σπίτι μου. Είμαι σε ένα άλλο σπίτι καθισμένη οκλαδόν σε ένα άλλο κρεβάτι ακούγονταε μουσική και τρώγοντας κρακεράκια. Το τηλέφωνο βαράει και η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, σπασμένη και ξένη μου λέει να βιαστώ, να τρέξω να προλάβω.
Να προλάβω...τι;
Φεύγει, επιμένει η ξένη φωνή βιάσου.
Βιάσου, έλα στο νοσοκομείο, πάρε ταξί,πάρε αεροπλάνο πέτα... Η φωνή μιλάει, η φωνή παραλυρεί και εγώ κλείνω το τηλέφωνο και δεν πηγαίνω.
Να πάω να κάνω τι; Να πω τι; Μετά μου λένε οτι φώναζα στο τηλέφωνο, ότι τους τρόμαξα. Δεν γαμίεστε και εσείς και οι φόβοι σας;
Χτυπά το τηλέφωνο.
Έχουμε κηδεία μου λένε. Μάλλον κλαίω.
Η αδερφή μου θέλει να 'ρθει μαζί εγώ δηλώνω πως δεν πρόκειται να παω και ας επιμένουν όλοι.
Πάω όμως στο σπίτι σου, φοράω και μαύρη μπλούζα, στέκομαι στην εξώπορτα μαζί με τους άλλους και η μάνα σου μας κατσαδιάζει που βάλαμε μαύρα, που φέραμε λουλούδια.
Δεν είσαι εκεί, ίσως για αυτό η φάση θυμίζει πάρτυ αντί για ξενύχτισμα.
Η μαμά σου με αναγκάζει να φαω. Έχει μαγειρέψει τα πάντα, ότι βρήκε το μαγείρεψε. Κάποιος με ενημερώνει πως δεν έχει σταματήσει από το προηγούμενο βράδυ.
Τα μικρά τρέχουν τριγύρω, κυνηγάνε τον σκύλο...μια τρέλα. Πάντα μια τρέλα.
Μου λένε πάλι για την κηδεία στήνω καβγά έξω από το δωματειο σου.
Φωνάζω πάλι.
Ο θάνατος έχει πικρή γεύση, δεν θέλω να τον ξανάβάλω στο στόμα μου. Ο Ι. Θυμώνει κι άλλο.
Πίνω καφέ έξω την ώρα που κάποιος ρασοφορεμένος διαβάζει ευχές από πάνω σου και δεν με νοίαζει.
Η μάνα σου, μου έχει πει νωρίτερα ότι πέθανες γιατί ήθελες να πεθάνεις και εγώ τα βάζω μαζί σου γιατί με ποιον άλλο να τα βάλω;
Μιλάω με τον μεγάλο σου αδερφό, εκείνον που έμεινε στο πλαι σου ως το τέλος. Μου λεει πράγματα που δεν θέλω να ξέρω αλλά απο μαζοχισμό κάθομαι και τα ακούω.
Η μάνα σου δεν μας ξανακάλεσε σπίτι της, μαντεύω δεν θέλει να θυμάται.
Ο αδερφός σου έκανε μια κόρη κι εναν γιο με το όνομα σου. Ο σκύλος πέθανε κι αυτός η μικρή μεγάλωσε ο Ι.δεν σε ξεπέρασε και εγώ ακόμη θυμωμένη.
Ο θάνατος έχει πικρή γεύση δεν θέλω να τον ξαναβάλω στο στόμα μου και στο είχα πει.
Στη τελική εγώ ξέρω κάτι που δεν ξέρει κανείς τους.
Έτσι δεν είναι;
Να προλάβω...τι;
Φεύγει, επιμένει η ξένη φωνή βιάσου.
Βιάσου, έλα στο νοσοκομείο, πάρε ταξί,πάρε αεροπλάνο πέτα... Η φωνή μιλάει, η φωνή παραλυρεί και εγώ κλείνω το τηλέφωνο και δεν πηγαίνω.
Να πάω να κάνω τι; Να πω τι; Μετά μου λένε οτι φώναζα στο τηλέφωνο, ότι τους τρόμαξα. Δεν γαμίεστε και εσείς και οι φόβοι σας;
Χτυπά το τηλέφωνο.
Έχουμε κηδεία μου λένε. Μάλλον κλαίω.
Η αδερφή μου θέλει να 'ρθει μαζί εγώ δηλώνω πως δεν πρόκειται να παω και ας επιμένουν όλοι.
Πάω όμως στο σπίτι σου, φοράω και μαύρη μπλούζα, στέκομαι στην εξώπορτα μαζί με τους άλλους και η μάνα σου μας κατσαδιάζει που βάλαμε μαύρα, που φέραμε λουλούδια.
Δεν είσαι εκεί, ίσως για αυτό η φάση θυμίζει πάρτυ αντί για ξενύχτισμα.
Η μαμά σου με αναγκάζει να φαω. Έχει μαγειρέψει τα πάντα, ότι βρήκε το μαγείρεψε. Κάποιος με ενημερώνει πως δεν έχει σταματήσει από το προηγούμενο βράδυ.
Τα μικρά τρέχουν τριγύρω, κυνηγάνε τον σκύλο...μια τρέλα. Πάντα μια τρέλα.
Μου λένε πάλι για την κηδεία στήνω καβγά έξω από το δωματειο σου.
Φωνάζω πάλι.
Ο θάνατος έχει πικρή γεύση, δεν θέλω να τον ξανάβάλω στο στόμα μου. Ο Ι. Θυμώνει κι άλλο.
Πίνω καφέ έξω την ώρα που κάποιος ρασοφορεμένος διαβάζει ευχές από πάνω σου και δεν με νοίαζει.
Η μάνα σου, μου έχει πει νωρίτερα ότι πέθανες γιατί ήθελες να πεθάνεις και εγώ τα βάζω μαζί σου γιατί με ποιον άλλο να τα βάλω;
Μιλάω με τον μεγάλο σου αδερφό, εκείνον που έμεινε στο πλαι σου ως το τέλος. Μου λεει πράγματα που δεν θέλω να ξέρω αλλά απο μαζοχισμό κάθομαι και τα ακούω.
Η μάνα σου δεν μας ξανακάλεσε σπίτι της, μαντεύω δεν θέλει να θυμάται.
Ο αδερφός σου έκανε μια κόρη κι εναν γιο με το όνομα σου. Ο σκύλος πέθανε κι αυτός η μικρή μεγάλωσε ο Ι.δεν σε ξεπέρασε και εγώ ακόμη θυμωμένη.
Ο θάνατος έχει πικρή γεύση δεν θέλω να τον ξαναβάλω στο στόμα μου και στο είχα πει.
Στη τελική εγώ ξέρω κάτι που δεν ξέρει κανείς τους.
Έτσι δεν είναι;
