Πυξίδα...

Ανάμικτη γεύση στο στόμα μου. Πικρή. Κενή. Απορημένη. Η μνήμη μου, κοπιάζει να αναμοχλεύσει τις στιγμές μας, γύρω από το ξύλινο τραπέζι. Αέρινες φιγούρες που διαρκούν τόσο, όσο η εισπνοή μου κι' έπειτα, προχωρούν προς το μπαλκόνι. Καθώς εκπνέω. Αναλογίζομαι τις αποστάσεις. Από το τραπέζι, στο μπαλκόνι. Απ' τη μια αναπνοή, ως την επόμενη. Απ' το ζωηρό κίτρινο χρώμα των λεμονιών, ως την Ευτυχία σου.. Από το Εδώ, στο Παντού. ..Στο Κάπου. Από τη Ζωή, στο Θάνατο και από τον Θάνατο στη Ζωή. Από την τελευταία φορά που σε φίλησα, έως το μικροσκοπικό και ανήμπορο αυτό δευτερόλεπτο. Κινούμαι για λίγο. Πρέπει να κρατήσω μόνο τα υγιή λεμόνια. --

Και τώρα θυμάμαι. Και τώρα, μυρίζω. Τώρα μπορώ να αγγίξω. Το κίτρινο τριαντάφυλλο. Το κίτρινο μπλουζάκι σου. Το υγιές κίτρινο λεμόνι. "Το κίτρινο, είναι το χρώμα του μίσους", λένε οι άνθρωποι. Όταν όμως μίλησα τη λέξη αυτή, δεν μύριζε όπως αυτό το τριαντάφυλλο, ούτε όπως η μπλούζα σου. Δεν είχε την αίσθηση αυτού του λεμονιού και η γεύση της, δεν ήταν ευχάριστη. Οι άνθρωποι κάνανε λάθος. Δεν έχει χρώματα το μίσος. Ή τελικά, είμαι ανίκανη να μισήσω. ~  Σηκώνω τα χέρια με τις αποστάσεις. Είμαι Γυναίκα και ο εγκέφαλός μου δεν τα καταφέρνει με πράγματα σαν αυτά. Χάνω λοιπόν τον προσανατολισμό μου και πρέπει να δεχτώ την ιδέα αυτή. Θα ξαναβρώ το ηλιοβασίλεμα, όταν η Πυξίδα μου είναι πίσω. Είμαι Γυναίκα. Έχω μόνο το Μισό.  
Σε χρειάζομαι... Πρέπει να γίνω Ένα.

Στη Ζ.

πάντα....