Διαβάζω ένα βιβλίο. Έχω διαβάσει πολλά, πάρα πολλά μάλλον για το διάστημα στο οποίο βρίσκομαι σε τούτη τη γη αν και σίγουρα, υπάρχουν άλλοι που έχουν διαβάσει ακόμη πιο πολλά.
Σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν διηγήματα και ένα από αυτά, με καλεί επίμονα να σταματήσω και να σκεφτώ το τι γράφει.
Τι είναι καλύτερο λοιπόν; Η τρέλα ή η λήθη;
Το να ξεχνάς τον άνθρωπο σου ή να τρελαίνεσαι προσδοκώντας την επιστροφή του αφήνοντας την να σε παρασύρει πέρα από τα όρια της λογικής;
Ποιος άνθρωπος χρίζει μεγαλύτερου σεβασμού; Ο λογικός ή ο τρελός;
Εκείνος που ξέχασε; Που αφέθηκε να ξεχάσει και συμβιβάστηκε με την απουσία; Πως μπορούμε να ονομάζουμε λογικό εκείνον τον άνθρωπο που επέτρεψε στον εαυτό του να ξεχάσει;
Θα μου πεις... μπορεί να το έκανε για να γιατρέψει τις πληγές του. Για να προχωρήσει μπροστά στη ζωή του. Έπρεπε δηλαδή να περιμένει πάντα εκείνον τον ένα άνθρωπο;
Και θα απαντήσω...
Αν δεν περιμένεις τον ΈΝΑ άνθρωπο, πως μπορείς να λες πως αγαπάς; Πως είσαι ερωτευμένος όταν μπόρεσες να ξεχάσεις εκείνον που μόνος σου ονόμασες, μεγάλο έρωτα; Πως είναι δυνατόν να ξεχνάει η καρδιά και το μυαλό να θάβει εικόνες,αναμνήσεις,μυρωδιές στα πιο σκοτεινά και μουχλιασμένα συρτάρια του; Πως σταματάς να αγαπάς με όλο σου το είναι τον ένα άνθρωπο; Εκείνον, που σε έκανε καλύτερο; Εκείνον για τον οποίο έκλαψες τόσα πικρά και αρρώστησες μετά τον αποχωρισμό;
Και η τρέλα; Σαφώς, δεν ακούγεται υγιές επιλογή. Δεν είναι η εύκολη επιλογή. Δεν είναι η συνηθισμένη επιλογή. Δεν είναι η πρώτη σκέψη κάποιου που πονάει από έρωτα. Δεν είναι αυτό που θα επικροτήσει η κοινωνία μας. Δεν είναι εκείνο που σου έμαθαν να επιλέγεις.
Για αυτό η τρέλα είναι η μόνη οδός. Η μόνη λύση....
Γιατί δεν σου την γνώρισε κανείς. Πορεύθηκες μόνος στον έρωτα σου και μόνος θα πορευθείς στην τρέλα σου. Δεν υπάρχουν βιβλία με οδηγίες για την τρέλα. Για το άσβεστο πάθος. Δεν υπάρχει τρόπος. Για αυτό είναι η μόνη επιλογή. Η τρέλα. Η άσβεστη, καθαρή τρέλα! Η τρέλα που σε κάνει ευτυχισμένο αλλά θα σε πικράνει κι όλας και θα φέρει το χαμόγελο στα χείλη αλλά και τα δάκρυα στα μάτια.
Την τρέλα θα πρέπει μονάχος να την εξερευνήσεις. Να μάθεις την ευθείες και τις στροφές της. Να μάθεις τα χούγια και τα γούστα της. Και η τρέλα θα είναι όλη δική σου. Πάντα. Εκείνη ποτέ δεν θα σε εκθέσει σε μάτια τρίτων. Εκείνη ποτέ δεν θα σε αφήσει για κάποιον άλλο. Η τρέλα, σε ποθεί μονάχα για την ίδια. Για αυτό σε καλοδέχεται συνεχώς στην αγκαλιά της. Για αυτό σε κρυφοκοιτάζει πίσω από τα παραθυρόφυλλα και τις γρίλιες. Για αυτό ξέρει κάθε σου ανάσα. Η τρέλα είναι δική σου.
Και είναι προτιμότερη από την λήθη.
Την λήθη την εύκολη.
Τίποτε πιο εύκολο από το να ξεχνάς. Τίποτε πιο απλό και ανώδυνο.
Τίποτε πιο νεκρό και στάσιμο.
Στον τρελό, ειδικά σε εκείνον που είναι τρελός από έρωτα, χρωστούμε όλοι ένα τεράστιο μπράβο και μια υπόκλιση.
Σε εκείνον που διάλεξε να ξεχάσει πάλι... δεν μπορώ να πω τι του πρέπει. Για 'μενα τέτοιοι άνθρωποι είναι λίγοι. Και το λίγο δεν είναι του στυλ μου. Κάλλιο η τρέλα μου να περάσει απόψε και κάθε βράδυ την πόρτα μου και να μου κρατά συντροφιά στο φως και στο σκοτάδι μου παρά εκείνο το απύθμενο κρύο και το σκοτάδι.
Κάλιο να σε θυμάμαι, ζωντανό εδώ δίπλα μου, να πίνεις τον καφέ σου όπως τον γούσταρες και να μουρμουράς έναν σκοπό παρά να ξεχάσω το άρωμα της κολόνιας σου. Και ας μη σε ερωτεύτηκα κι ας σε αγάπησα μόνο. Κάλιο να θυμάμαι παρά να ξεχνώ.
Και να σου πω κάτι; Και οι δυο, δικές μου είναι. Στο δικό μου φτωχόσπιτο ζουν. Και μαζί δυο πουτάνες δεν στήνουν στέγη γερή και θεμέλια στέρεα. Δυο τέτοια θηλυκά ποτέ δεν πάνε πακέτο. Το πορνείο μου όμως, εγώ θα το κρατάω ανοιχτό και ας έχω χρέος παντού. Το πορνείο της καρδιάς και του μυαλού μου είναι επίσης δικά μου. Εγώ τα έκανα. Εγώ τα φροντίζω.
Και δεν το'χω σε τίποτα.
Τι δεν έχω σε τίποτα; Έλα πιο κοντά να σου πω, όπως λέει και ένας φίλος, αυτά τα λέμε μονάχα σιγανά. Να μην μας πάρουν χαμπάρι.
Ωραία, πλησίασες αρκετά την καρδιά σου στην δική μου. Τώρα μπορώ να στο πω ψιθυριστά και εσύ θα το ακούσεις.
Φίλε μου, δεν το'χω σε τίποτα. Το πορνείο μου το καίω όποτε θέλω οποιαδήποτε στιγμή κι αν το θελήσω.
Εσύ μου το 'μαθες αυτό.
Ευχαριστώ...
κοιμήσου....
Σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν διηγήματα και ένα από αυτά, με καλεί επίμονα να σταματήσω και να σκεφτώ το τι γράφει.
Τι είναι καλύτερο λοιπόν; Η τρέλα ή η λήθη;
Το να ξεχνάς τον άνθρωπο σου ή να τρελαίνεσαι προσδοκώντας την επιστροφή του αφήνοντας την να σε παρασύρει πέρα από τα όρια της λογικής;
Ποιος άνθρωπος χρίζει μεγαλύτερου σεβασμού; Ο λογικός ή ο τρελός;
Εκείνος που ξέχασε; Που αφέθηκε να ξεχάσει και συμβιβάστηκε με την απουσία; Πως μπορούμε να ονομάζουμε λογικό εκείνον τον άνθρωπο που επέτρεψε στον εαυτό του να ξεχάσει;
Θα μου πεις... μπορεί να το έκανε για να γιατρέψει τις πληγές του. Για να προχωρήσει μπροστά στη ζωή του. Έπρεπε δηλαδή να περιμένει πάντα εκείνον τον ένα άνθρωπο;
Και θα απαντήσω...
Αν δεν περιμένεις τον ΈΝΑ άνθρωπο, πως μπορείς να λες πως αγαπάς; Πως είσαι ερωτευμένος όταν μπόρεσες να ξεχάσεις εκείνον που μόνος σου ονόμασες, μεγάλο έρωτα; Πως είναι δυνατόν να ξεχνάει η καρδιά και το μυαλό να θάβει εικόνες,αναμνήσεις,μυρωδιές στα πιο σκοτεινά και μουχλιασμένα συρτάρια του; Πως σταματάς να αγαπάς με όλο σου το είναι τον ένα άνθρωπο; Εκείνον, που σε έκανε καλύτερο; Εκείνον για τον οποίο έκλαψες τόσα πικρά και αρρώστησες μετά τον αποχωρισμό;
Και η τρέλα; Σαφώς, δεν ακούγεται υγιές επιλογή. Δεν είναι η εύκολη επιλογή. Δεν είναι η συνηθισμένη επιλογή. Δεν είναι η πρώτη σκέψη κάποιου που πονάει από έρωτα. Δεν είναι αυτό που θα επικροτήσει η κοινωνία μας. Δεν είναι εκείνο που σου έμαθαν να επιλέγεις.
Για αυτό η τρέλα είναι η μόνη οδός. Η μόνη λύση....
Γιατί δεν σου την γνώρισε κανείς. Πορεύθηκες μόνος στον έρωτα σου και μόνος θα πορευθείς στην τρέλα σου. Δεν υπάρχουν βιβλία με οδηγίες για την τρέλα. Για το άσβεστο πάθος. Δεν υπάρχει τρόπος. Για αυτό είναι η μόνη επιλογή. Η τρέλα. Η άσβεστη, καθαρή τρέλα! Η τρέλα που σε κάνει ευτυχισμένο αλλά θα σε πικράνει κι όλας και θα φέρει το χαμόγελο στα χείλη αλλά και τα δάκρυα στα μάτια.
Την τρέλα θα πρέπει μονάχος να την εξερευνήσεις. Να μάθεις την ευθείες και τις στροφές της. Να μάθεις τα χούγια και τα γούστα της. Και η τρέλα θα είναι όλη δική σου. Πάντα. Εκείνη ποτέ δεν θα σε εκθέσει σε μάτια τρίτων. Εκείνη ποτέ δεν θα σε αφήσει για κάποιον άλλο. Η τρέλα, σε ποθεί μονάχα για την ίδια. Για αυτό σε καλοδέχεται συνεχώς στην αγκαλιά της. Για αυτό σε κρυφοκοιτάζει πίσω από τα παραθυρόφυλλα και τις γρίλιες. Για αυτό ξέρει κάθε σου ανάσα. Η τρέλα είναι δική σου.
Και είναι προτιμότερη από την λήθη.
Την λήθη την εύκολη.
Τίποτε πιο εύκολο από το να ξεχνάς. Τίποτε πιο απλό και ανώδυνο.
Τίποτε πιο νεκρό και στάσιμο.
Στον τρελό, ειδικά σε εκείνον που είναι τρελός από έρωτα, χρωστούμε όλοι ένα τεράστιο μπράβο και μια υπόκλιση.
Σε εκείνον που διάλεξε να ξεχάσει πάλι... δεν μπορώ να πω τι του πρέπει. Για 'μενα τέτοιοι άνθρωποι είναι λίγοι. Και το λίγο δεν είναι του στυλ μου. Κάλλιο η τρέλα μου να περάσει απόψε και κάθε βράδυ την πόρτα μου και να μου κρατά συντροφιά στο φως και στο σκοτάδι μου παρά εκείνο το απύθμενο κρύο και το σκοτάδι.
Κάλιο να σε θυμάμαι, ζωντανό εδώ δίπλα μου, να πίνεις τον καφέ σου όπως τον γούσταρες και να μουρμουράς έναν σκοπό παρά να ξεχάσω το άρωμα της κολόνιας σου. Και ας μη σε ερωτεύτηκα κι ας σε αγάπησα μόνο. Κάλιο να θυμάμαι παρά να ξεχνώ.
Και να σου πω κάτι; Και οι δυο, δικές μου είναι. Στο δικό μου φτωχόσπιτο ζουν. Και μαζί δυο πουτάνες δεν στήνουν στέγη γερή και θεμέλια στέρεα. Δυο τέτοια θηλυκά ποτέ δεν πάνε πακέτο. Το πορνείο μου όμως, εγώ θα το κρατάω ανοιχτό και ας έχω χρέος παντού. Το πορνείο της καρδιάς και του μυαλού μου είναι επίσης δικά μου. Εγώ τα έκανα. Εγώ τα φροντίζω.
Και δεν το'χω σε τίποτα.
Τι δεν έχω σε τίποτα; Έλα πιο κοντά να σου πω, όπως λέει και ένας φίλος, αυτά τα λέμε μονάχα σιγανά. Να μην μας πάρουν χαμπάρι.
Ωραία, πλησίασες αρκετά την καρδιά σου στην δική μου. Τώρα μπορώ να στο πω ψιθυριστά και εσύ θα το ακούσεις.
Φίλε μου, δεν το'χω σε τίποτα. Το πορνείο μου το καίω όποτε θέλω οποιαδήποτε στιγμή κι αν το θελήσω.
Εσύ μου το 'μαθες αυτό.
Ευχαριστώ...
κοιμήσου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου