Προσωρινή μνήμη

Μα πως να εξηγήσω, εγώ, τόσο μικρή μπροστά σου, το τι και το πως. Που να βρω σωστές λέξεις, φράσεις, να δημιουργήσω προτάσεις και να σου δώσω να καταλάβεις; Δεν το βλέπεις λοιπόν; Δεν ξέρω καν αν υπάρχουν τούτες οι λέξεις που ψάχνω.

Και νιώθω τόσο μικρή μπροστά στη ζωή και τον θάνατο. Τρομάζω στην ιδέα πως μια μέρα, εσύ κι εγώ και ότι αγαπήσαμε θα σβήσει σα κερί σε εκκλησία.

Λέω... Για αυτό ο κόσμος ο υπόλοιπος κάνει παιδιά. Τα χρίζει φύλακες αναμνήσεων και τα φορτώνει με την ευθύνη να θυμούνται ζωές και καταστάσεις που δεν έζησαν τα ίδια τους. Μα είμαστε εμείς, όπως όλος ο κόσμος; Σε ρωτάω! Θα κάνουμε και 'μεις παιδιά για τέτοιους λόγους λοιπόν; Θα γίνουμε σαν και τους άλλους;

Τελικά, τούτοι οι σύντομοι συλλογισμοί με κάνουν να πιστεύω πως, όσο μικρή κι αν νιώθω, όσο χαμένη κι αν αισθάνομαι στο τέλος, πάντα, ένα είναι σίγουρο. Οι λέξεις υπάρχουνε, είναι πάντοτε οι σωστές και εγώ τις βρίσκω.

Τόσο πολύ σ'αγαπάω που άστο, ας μη κάνουμε παιδιά, ας μην αφήσουμε αναμνήσεις ή ίχνη πίσω μας. Να φύγουμε μονάχα μαζί από εδώ και ας ξεχαστούμε. Ας δώσει να'μαστε άλλο ένα λιωμένο κερί στο εικονοστάσι και οι άνθρωποι να μην μιλήσουν πια τα ονόματα μας.


''Κι αν ο Θεός θελήσει,
Μετά τον θάνατο θα σ' αγαπώ ακόμα πιο πολύ''

Ελ.Μπ.