Somewhere deep inside us

Σκέφτομαι, άνθρωποι πεινάνε, κρυώνουνε, βιώνουν πολέμους, παλεύουν με τα κύματα μπας και βρούνε μια στεριά να τους χωράει. Κι εγώ εδώ στη βόλεψη μου.
Έρχονται και οι τύψεις. Μαλακισμένες πολύ οι τύψεις. Σε κατατρώνε από έξω προς τα μέσα. Και προσπαθώ να τις διώξω. Όχι να τις καταπιέσω, αυτό ποτέ. Την καταπίεση του εγώ μου την έχουν αναλάβει άλλοι έτσι κι αλλιώς. Απλά, να τις διώξω γιατί με γεμίζουν χολή οι τύψεις μου και θέλω να με αγαπάω.
Θυμώνω με τους ανθρώπους βλέπεις, που λένε ''Υπάρχουν και χειρότερα από τα δικά μου'' και θυμώνω και με αυτούς που λένε ''Υπάρχουν και καλύτερα από τα δικά μου''. Γενικά, θυμώνω πολύ εγώ με τους ανθρώπους.
Και καλύτερα θα βρεις και χειρότερα. Νόμος.
Αλλά να μπορείς να εκτιμάς τα δικά σου είναι μεγάλο πράγμα. Να κοιτάς το σπίτι σου και να χαμογελάς, να φουσκώνεις περηφάνια. Γιατί το έντυσες, το στόλισες, το γέμισες τούτο το σπίτι και κάθε έπιπλο έχει και την ιστορία του, κάθε γωνιά και αναμνήσεις.
''Θυμάσαι τότε που έπεσαν τα κομφετί μες τα κρασιά μας και δεν πινώντουσαν; Και δεν είχαμε άλλο κρασί και τα ψαρεύαμε από μέσα.''
''Θυμάσαι τότε που ο Άρης μας, έριξε το δέντρο και βρίσκαμε για έναν χρόνο μετά μπάλες παντού;''
''Θυμάσαι τότε, που έκαψα τα σαρμαδάκια και έκλαιγα και μετά τα βάλαμε πάλι μπρος στις 12 τη νύχτα;''
''Θυμάσαι που κοιμηθήκαμε στο πάτωμα, και την άλλη φορά που κοιμηθήκαμε όλοι μαζί στο κρεβάτι γιατί η άλλη η τρελή φοβότανε;''
''Και όταν πήραμε πίτσες που ο Σεμπάστιαν ορμούσε σα τρελός και ο άλλος απαξιούσε πλήρως;''
''Θυμάσαι τότε, που την βγάζαμε με μακαρόνια και παγώναμε;''
Θυμάμαι!
Και να σου η περηφάνια που είμαστε ακόμη στο ίδιο σπίτι κι ας τη βγάλαμε με μακαρόνια τότε. Τυφλή δεν είμαι μήτε αναίσθητη. Οι γονείς μου με μάθανε αλλιώς.
Ξέρω, πως άνθρωποι κοιμούνται έξω στο κρύο με το αδέσποτο σκυλί αγκαλιά να ζεσταίνουν ο ενας τον άλλο οι...αδέσποτοι.
Αλλά τους κόπους μας, τους καφέδες που θυσιάσαμε -ναι ρε!στα 20 είναι θυσία ο καφές!- τα σινεμά που δεν πήγαμε, τα ρούχα που δεν αγοράσαμε και τα δώρα που δεν ανταλλάξαμε, δεν μπορώ να τα μειώσω ξαφνικά. Δεν τους αξίζει.
Οι γονείς μου πάλεψαν σκληρά για να έχουμε και τα φετινά Χριστούγεννα γαλοπούλα -Αμέρικα γίναμε μάνααα- και μας τα έδωσε η τύχη καλά κι όποτε δεν μας τα έδωσε, την στείλαμε από εκεί που ήρθε και τα βγάλαμε πέρα.
Κι άλλοι δεν τα κατάφεραν. Σε άλλους η τύχη έπαιξε παιχνίδια χοντρά.
Και σε άλλους, όλα στρωμένα τα είχε. Σπίτια, δουλειές, πανεπιστήμια.
Οπότε πια βόλεψη, λέω στον εαυτό μου. Που την είδες τη βόλεψη;
Χρωστάς,πτυχίο δεν θα δεις ποτέ, σύνταξη ποτέ,ασφάλεια υγείας ποτέ,αυτοκίνητο δύσκολα σε κόβω,να παντρευτείς δεν σε αφήνει και το κράτος, άστα βράστα!
Και;
Όχι σε ρωτάω, και;
Να κάτσω να σκάσω; Τι λες μωρέ! Που θα τους κάνω και το χατίρι!
Μια φίλη λέει συνέχεια πως τα Χριστούγεννα ο κόσμος είναι βουτηγμένος στο ψέμα και στην υποκρισία. Σίγα το νέο. Τούτος ο κόσμος συνεχώς, βουτηγμένος στο ψέμα και στην υποκρισία είναι.
Μα όσο υπάρχουν και εκείνα τα έρμα τα παιδιά, που ζητάνε από τον Άγιο Βασίλη, πρώτα σπίτι για το αδέσποτο γιατί κρυώνει, μετά τα μωράκια της γάτας πίσω γιατί δεν είναι πια μαμά, κάτι να χαρεί ο μπαμπάς, τον παππού πίσω για τα Χριστούγεννα (σάμπως να ξέρει πως για παραπάνω ούτε ο Άγιος δεν μπορεί!) και στο τέλος, στο ΤΈΛΟΣ, καλοί μου άνθρωποι, ζητάει από τον Άγιο Βασίλη, να του φέρει ότι έχει κι αν έχει.
Ε,όσο υπάρχουν τέτοια παιδιά, που αύριο θα γίνουνε ανάλογοι ενήλικες, ελπίδα υπάρχει. Και για τα Χριστούγεννα και για τον κόσμο όλο.
Και ΨΙΤ! Βασιλάκη, εγώ φέτος θέλω σαν το πιτσιρικά, τον μπαμπά μου πίσω. Κι ας είναι ρε'συ μόνο για τα Χριστούγεννα. Μην μου πει κανείς τη καλοβολεμένη που είμαι ξαφνικά και χαλάσει η μόστρα!
Καλές γιορτές.
Με ελπίδα.


Υ.Γ. 1 Το γράμμα γράφτηκε από 9 χρονών παιδί.
Υ.Γ.2  Εγώ τη γαλοπούλα δεν τη γουστάρω αλλά έχε χάρη.