Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016

Στην ζωή του άλλου

 Είναι δύσκολη η ζωή του Γιάννη. Δεν θα μπορούσες ποτέ να περπατήσεις τον δρόμο του,να φορέσεις τα παπούτσια του, να χωρέσεις στο στενό τζιν του. Δεν θα μπορούσες ποτέ να πιεις τον καφέ του ή να φας την σπανοκόπιτα της μάνας του. Δεν θα μπορούσες ποτέ, να δεις την αγαπημένη του ταινία ή να διαβάσεις το αγαπημένο του ποίημα.
 Γιατί πολύ απλά.
 Δεν είσαι ο Γιάννης.

 Ο Γιάννης, είναι φορές που λέει θα τα παρατήσει, που ξέρει πως δεν αντέχει άλλο να περπατά τη ζωή του, να αναπνέει την κολόνια του. Είναι φορές που μισεί τις κούπες του, που θέλει να βάλει φωτιά στις κουρτίνες και να πάει με τη κοπέλα του κολλητού του. Κάποτε, έκανε μήνες να διαβάσει το αγαπημένο του ποίημα, χρόνια να τραγουδήσει μια μπαλάντα που τον κυνηγάει από όταν ήρθε στο κόσμο. Άλλοτε, θέλησε να σβήσει τα τατουάζ του και άλλοτε έβαψε τους τοίχους του σπιτιού του μαύρους.
Είναι δύσκολο σου λέω, να είσαι ο Γιάννης.

 Πέντε χρόνια τώρα, ο Γιάννης προσπαθεί να τελειώσει ένα βιβλίο κι ένα δεύτερο κι ένα τρίτο. Κάθε πρωί υπολογίζει να τα παρατήσει, κάθε βράδυ σκέφτεται το εξώφυλλο. 

 Τον έχω δει να γελάει σα παιδί με το παραμικρό. Λατρεύω το γέλιο του. Γενικά, όταν τον γνωρίζεις δεν πάει ο νους σου στη πραγματικότητα. Τους συμπαθεί όλους ή έστω είναι ευγενικός, οι άντρες τον θέλουνε στις παρέες τους και οι γυναίκες στο κρεβάτι τους. Ανήκει στο σπάνιο είδος ανθρώπου που είναι τέλειος ακροατής και σαγηνευτικός ρήτορας. Μπορεί να μιλήσει για το χθεσινό ματς αλλά και για την οικονομία της Δύσης, το χαλιφάτο του τάδε και την Γαλλική επανάσταση. Του αρέσει το σινεμά αλλά προτιμάει το θέατρο. Πίνει κυρίως μπύρες, όπως τότε που ήτανε δεκαπέντε και καπνίζει λίγο.  

 Τον έχω δει να παίρνει χάπια για να κοιμηθεί, να κλαίει όσο παιδικά γελάει, να θέλει να σπάσει πράγματα αλλά να μην το κάνει γιατί όλα τα μικρά και τα μεγάλα που κοσμούν το σπίτι του τα αγαπάει. Έχω δει τον Γιάννη να πίνει πολύ πιο δυνατά πράγματα από μπύρες και τον έχω πετύχει στα σκοτεινά να ακούει μουσική. Τον έχω πετύχει να ξεχνάει την αγάπη και να το γυρνάει στο μίσος, να πληγώνει ανθρώπους γιατί μπορεί.

 Γενικά, δύσκολη περίπτωση ο Γιάννης.
 Δύσκολη η ζωή του, και δύσκολος ο δρόμος που περπατάει.

 Ο Γιάννης είσαι εσύ κι ο Γιάννης είμαι εγώ.
 Ο Γιάννης, είναι ο εαυτός του.



''Καταραμένη εκείνη η μέρα
που άρχισα να γράφω,
όχι γιατί είναι κακό να γράφεις,
αλλά γιατί ήταν καταραμένη
εκείνη η μέρα,
που ήμουν μόνος,
κι έκλαιγα,
και γι’ αυτό
έγραφα.''

Στ Ε., έτσι για διαφορά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου