0x0=?

Κυνηγάω σκιές με το δίκαννο.
Σε έναν κόσμο που δεν με χωράει κρατάω πισινές γιατί δεν μπορώ να ξεπεράσω τα παλιά.
Ανάσα.
Να θυμάμαι να αναπνέω.
Φοβάμαι και το θάνατο,όχι τίποτε άλλο.
Με πετάξανε εδώ μέσα και απαιτούν τώρα να ζήσω.
Να ζήσω.
Δεν ξέρω πως.
Ξέρω μονόν πως πρέπει.
Καταλαβαίνω όσο περνούν τα χρόνια,πως η τοποτηρία κυλάει στο αίμα μου.
Στο αίμα μας.
Εσύ βέβαια δεν καταλαβαίνεις.
Ασχέτως που θεωρείς πως είσαι πιο χαμένος από 'μένα στα μονοπάτια της ζωής.
Εσύ, δεν είσαι τοποτηρητής.
Ποτέ δεν ήσουνα.
Οι σκιές στο τοίχο μεγάλωναν και 'συ
μιλούσες για επαναστάσεις χαμένες
σκουριασμένες αλυσίδες
τόπους που δεν θα πάμε ποτέ
και ένα βιβλίο του Όργουελ.
Διάβασα και Όργουελ.
Ακόμη διαβάζω ένα από τα βιβλία του σε τακτά χρονικά διαστήματα
και θυμώνω κάθε φορά και πιο πολύ
με τούτο τον φαύλο κύκλο
της γαμημένης της επανάστασης σου.
Γιατί δεν ήτανε δική μου η επανάσταση
ούτε καν δική σου
όσο το σκέφτομαι.
Της προτομής που κότσαρες στο γραφείο σου ήτανε
και μου ζητούσες να σε καταλάβω.
Εσένα να καταλάβω ή το κεφάλι από γρανίτη;
Για αυτό σου φωνάζω
κι εσύ δεν ακούς
αφού ποτέ σου δεν έμαθες την συγκεκριμένη λειτουργία
και συνεχίζω να κυνηγάω
σκιές με το δίκαννο
και ποτέ δεν τις πετυχαίνω.
Και το δίκαννο βλέπεις
σκυφτέ μου επαναστάτη της πενταροδεκάρας
και των μάρκων
δεν είναι δικό μου
κι αυτό δανεισμένο
κλεμμένο
φορτωμένο από το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου
το'χω.
Τι να κάνω με ένα δίκαννο λοιπόν;
Και πόσες σκιές να σκοτώσω
όταν στη πραγματικότητα
κάθε φορά
που αλλάζω θέση μες το δωμάτιο
μετακινούνται μαζί μου;
Είχες δίκιο τελικά.
Πάμε να κάνουμε επανάσταση
κι άσε τους άλλους να καίγονται.
Μηδέν στο πηλίκο.