Κίτρινα στίγματα σε Κόκκινο φόντο

Τα δύο εγώ μου, λυγίζουν κάτω από το βάρος της ύπαρξης.
Το ένα, βαμμένο κόκκινο αλυχτά κάτω απ' τον ήλιο όσο και κάτω από το φεγγάρι. Βέβαια εσύ, δεν ήξερες ποτέ από αυτά, αλλά δεν γαμιέται; Δεν είμαστε κι όλοι ίδιοι.
Αυτό το εγώ, δεν αντέχει καν, στη ιδέα των αλυσίδων,της αιχμαλωσίας,της υποδούλωσης. Τι να λέμε τώρα... Σφυρηλατήθηκε κάτω από ιδανικά, άλλων εποχών, εποχών που τα ιδανικά άξιζαν κάτι παραπάνω από ένα status στα media,κάτι παραπάνω από μια φωτογραφία σε ένα τοίχο. Τότε τα ιδανικά, γραφόντουσαν στους πραγματικούς τοίχους και όταν τα ασβέστωναν, φυτρώναν άλλα, νέα ιδανικά πάνω στο λευκό.
Αλλά τι σου λέω τώρα, ε;

Εμείς μεγαλώσαμε και σφυρηλατηθήκαμε σε σαθρές εποχές. Της τεχνολογίας, του χρήματος, της δημοσιότητας,της ματαιοδοξίας. Αλλά, ει! τι φταίμε εμείς; Έτσι μας μεγάλωσαν οι δασκάλοι μας, οι παπάδες, οι γονείς μας, η τηλεόραση.

Ποια επανάσταση;
Ποιες πεποιθήσεις;
Ποια ιδανικά;
Ποια ελευθερία;

Άγνωστες λέξεις, θα σβηστούν σε λίγο και από τα λεξικά και θα γίνουμε βιβλίο του Όργουελ. Άστο...Τι να σου λέω...

Το άλλο μου εγώ,βαμμένο κίτρινο -μη ρωτήσεις καν γιατί,παρά είναι μεγάλη ιστορία- το καταλαβαίνεις καλύτερα γιατί είναι εκείνο το υποδουλωμένο, βολεμένο, ματαιόδοξο εγώ. Που σκιάζεται στην ελευθερία, φοβάται τις αλλαγές, τρέμει στην ιδέα πως μια μέρα θα το ρωτήσουν κάτι και δεν θα ξέρει τι να απαντήσει.
Αυτό μου το εγώ, έμαθε ότι η παπαγαλία σου φέρνει βαθμούς και η διαφορετική άποψη, φέρνει αποβολές και τηλεφωνήματα στο σπίτι.
Αυτό το εγώ μου, πρέπει να είναι όμορφο, θεμιτό, έξυπνο ως εκεί που το παίρνει πάντα, να μην λέει πολλά, να σκύβει το κεφάλι στο αφεντικό...

Λυγίζουν σου λέω τα εγώ μου κάτω από το βάρος της ύπαρξης. Προσπαθούν να συνυπάρξουν και ταυτόχρονα βρίσκονται σε μια συνεχείς κόντρα. Σαν τα καρτούν... Διαβολάκι στα αριστερά, αγγελάκι στα δεξιά και όποιος πρόλαβε, πρόλαβε!

Για πες μου εσύ λοιπόν, μεγάλε επαναστάτη, που σκατά, πήγανε οι ιδέες και τα ιδανικά σου; Πόσο βαθιά τα έθαψες στη γη μη τυχόν και βγουν προς τα έξω; Τη σημαία την έχεις ακόμη; Εκείνο το πόστερ πάνω απ' το κρεβάτι σου;Πετάχτηκε ή καταχωνιάστηκε κάπου για να μπορείς αύριο να λες στα παιδιά σου, πως είχες κάποτε και εσύ ιδανικά αλλά να μωρέ, μετά μεγάλωσες, οι πρωτεραιώτητες σου άλλαξαν, παντρεύτηκες, πήρες αμάξι, σταμάτησες και να βγαίνεις...

Άστα να πάνε στο καλό όλα καλύτερα. Να μην έχεις να θυμάσαι πως μια φορά, υπήρχε και ένα άλλο εγώ που το έπνιξες στα πρέπει και στο αλκοόλ. Και σαν δικαιολογία, βρήκες να πεις μονάχα πως μεγάλωσες.

Η ηλικία όμως,  μεγάλε μου επαναστάτη, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα νούμερο.
Και νούμερα υπάρχουν πολλά εκεί έξω.
Οι πράξεις είναι που βγάζουν το αποτέλεσμα, όχι τα νούμερα. Ακριβώς σα τα μαθηματικά.
Ή και όχι σαν τα μαθηματικά... Στη τελική, εγώ 'έμαθα' αρχαία και ιστορία, τι ξέρω λοιπόν από αριθμούς;
Μονάχα πως στο μηδέν, φτάνουμε πιο εύκολα από ότι μας μάθανε.
Και πως το μηδέν, όσο και αν οι μαθηματικοί συχνά δεν το καταλογίζουν καν, ανάμεσα στους αληθινούς αριθμούς, είναι στη ζωή, το πιο συχνό νούμερο που θα συναντήσεις.

(-Ξέρεις τι χρώμα ήτανε οι κουρτίνες ε;
-Μην μου πεις κίτρινο!
-Κίτρινες ήτανε αφού!)