Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Γεννημένοι κάπου στα 90's

 Μια γενιά, γεννημένη πριν το Μιλένιουμ, τριγυρισμένη από σκατά, διαφθορά και θάνατο.

Γεννημένοι κάπου μέσα στο 90, μια γενιά κατατρεγμένων που κανείς δεν αναγνωρίζει.
Μεγαλωμένοι με κουμουνιστικοαναρχικές φιλοσοφίες, σε έναν καπιταλιστικό κόσμο, ακούγαμε μια ζωή για λεφτά και λεφτά δεν θα δούμε ποτέ. Ούτε αναρχοκουμουνισμό θα δούμε εδώ που τα λέμε...
Εσείς να τρώτε από τις τράπεζες εκείνες από εσάς και εμείς από κανέναν. Μεγαλωμένοι σε έναν κόσμο τόσο ψεύτικο που δεν είναι να απορεί κανείς γιατί οι σημερινοί νέοι είναι έτσι όπως είναι.
Είμαστε τα παιδιά που, εν μέρη, πρόλαβαν το παιχνίδι στους δρόμους και τις αλάνες, τις σύριγγες στα πάρκα, την παρακμή της μουσικής και της τηλεόρασης, επηζήσαμε όπως και εσείς από το Μιλένιουμ, και από : τη νόσο των τρελών αγελάδων, τη γρίπη των χοίρων, τη γρίπη των πουλερικών, το 2012, σεισμούς, καταποντισμούς, πολέμους, δίδυμους πύργους, εκλογές και ξανά εκλογές και πάει λέγοντας. 
Αλλά είμαστε και τα παιδιά που κάποιο Σάββατο πρωί έκατσαν δέκα ώρες μπροστά στον υπολογιστή, είχαν κινητό από το δημοτικό, ανταγωνίζονταν για το ποιος ντύνετε καλύτερα και το ποιος έχει τα πιο όμορφα και πολλά παιχνίδια.
Μεγαλώνοντας, καήκαμε στο διάβασμα, πήραμε πτυχία Αγγλικών, Γερμανικών, Πληροφορικής κάναμε κορμιά στα γυμναστήρια ή γίναμε παχύσαρκοι τρώγοντας μπέρκερς και πίνοντας μπύρες στα πάρκα.
Καπνίσαμε πιο πολύ από τους παππούδες μας και συνεχίζουμε ακάθεκτοι να σκοτώνουμε τους εαυτούς μας μέρα τη μέρα, τσιγάρο στο τσιγάρο, κι όλα αυτά ΣΉΜΕΡΑ, που εμ, λεφτά δεν έχουμε εμ, ξέρουμε πολύ καλά τι προκαλεί το κάπνισμα και τα χημικά που έχει μέσα το τσιγάρο!
Είμαστε η γενιά που το γύρισε πάλι στα ναρκωτικά, στο αλκοόλ και στο χωρίς προφυλάξεις σεξ. Και γνωρίζουμε! Γνωρίζουμε πολύ καλά πως αυτά δεν είναι η ουσία της ζωής, πως όλα τούτα θα μας σκοτώσουν σήμερα ή αύριο ή σε έξι χρόνια και συνεχίζουμε ακάθεκτοι κι όλοι μαζί το δρόμο της καταστροφής μας.
Φταίει που εσείς που μας κατηγορείται σήμερα μας χώσατε τα κινητά στο χέρι, μας εξαντλήσατε από παιδάκια, μας κακομάθατε, βγάλατε τα κόμπλεξ σας επάνω μας, τα χώσατε τόσο βαθιά μέσα μας που έγιναν ένα με εμάς, προέκταση του εαυτού μας.
Μας λέτε τα κλασσικά ''περπατούσα τόσα χιλιόμετρα να πάω σχολείο, δούλευα από τα δεκατέσσερα και εσύ ρεμάλι...μπλα μπλα μπλα...''. Εντάξει, δεν αμφιβάλλω για τίποτε από αυτά αλλά ειλικρινά, πρέπει να καταλάβετε πως επειδή εμείς δεν περπατήσαμε για να πάμε σχολείο δεν μας κάνει λιγότερο μάγκες από εσάς.
Γεννημένοι κάπου στο 90, βρήκαμε έναν κόσμο μισοπεθαμένο, τώρα μας βρωμάει σαπίλα όπου και να σταθούμε και καμιά αναγέννηση πουθενά.
Τόσο μπερδεμένους μας βγάλατε που παρατήσαμε κάθε πολιτική ματαιοδοξία σας, κάθε πεταμένο πιστεύω που είχατε ή έχετε, το γυρίσαμε στην οικολογία και τα δικαιώματα των ζώων μπας και σωθούμε από πουθενά.
Αρνούμαστε με πείσμα να κάνουμε παιδιά τώρα ή κάποτε στο μέλλον, παρόλα αυτά αναζητάμε με πάθος τον μεγάλο έρωτα, δυνατές συγκινήσεις και ζηλεύουμε τα χρόνια προ facebook ,όπου στέλνατε γράμματα ο ένας στον άλλο και βγαίνατε για πάστα και ελληνικό καφέ.
Και το βράδυ μπουζούκια, λουλούδια στη διπλανή με το ψεύτικο στήθος και απορείτε ακόμη γιατί τα παιδιά σας βγήκαν έτσι, στα χαμένα, να προσπαθούν να βρουν τι σημαίνει ζωή και να κατανοούν μονάχα το θάνατο.
Και μαζευόμαστε όλοι μαζί για καφέ και συζητάμε τόσο πολύ για τόσο σκοτεινά πράγματα και το επόμενο λεπτό γελάμε σπαρακτικά με το πιο απλό πράγμα του κόσμου, αρνούμενοι να μεγαλώσουμε, να ωριμάσουμε, να γίνουμε σαν τους γονείς μας.
ΌΧΙ. Δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ. Θα μείνουμε πάντα χαζοχαρούμενα, ακροβατώντας σε τούτο το τεντωμένο σχοινί, φιλοσοφώντας για το Θεό, την Πολιτική, τον Έρωτα, ένα ποίημα του Μπρέχτ και ένα του Καβάφη και θα τρώμε τα λεφτά μας εκεί που μας μάθατε να τα τρώμε, στην βιτρίνα, στην εμφάνιση, στον αργό θάνατο, στα ξενύχτια.
Δεν θα δείτε εγγόνια από εμάς κι αν δείτε θα είναι κατά λάθος ή από εκείνους τους νέους που αρνήθηκαν να δουν πραγματικά τι γίνετε γύρω τους.
Αν κάποιο πτυχίο κάποιας σχολής κοσμήσει το σαλόνι του σπιτιού σας να ξέρετε, πως είναι εκεί γιατί το παιδί σας το επέλεξε κι αν πτυχίο δεν δείτε ποτέ θα΄ναι πάλι γιατί το παιδί σας το επέλεξε. Να είστε περήφανοι όπως και να'χει γιατί είναι το παιδί σας.
Είμαστε τα παιδιά σας όσο κι αν γίναμε όλα εκείνα που φοβόσασταν, δεν μπορεί, κάπου κάποτε θα σας κάνουμε περήφανους.
Μην νομίζετε, παρά τα κατακάθια με τα οποία μας ταΐσατε, σας αγαπάμε, σας θαυμάζουμε και σας ζηλεύουμε. 
Στο κάτω κάτω, όσοι από εσάς απέτυχαν σαν γονείς μάθατε στα παιδιά σας ότι έμαθαν και εκείνοι που τα κατάφεραν σαν γονείς.
Η ζωή είναι λίγη, πολύ λίγη και τελειώνει.
Ζήσε. 

3 σχόλια:

  1. αχ Ειρήνη μου!
    Ένα κείμενο γροθιά!
    Πόσες αλήθειες... Εγώ, η γεννημένη το '70 βούρκωσα ... με τη σπαραχτική κραυγή σου!

    Μπορώ να σε αναδημοσιεύσω;;;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντλώ μια βαθιά ευχαρίστηση γνωρίζοντας πως το κείμενο τούτο, γραμμένο με τόσο θυμό και τόση καλοσύνη συνάμα αγγίζει ανθρώπους μεγαλύτερους από εμένα!
      Και θα είναι τιμή μου, να το αναδημοσιεύσεις!
      Σε ευχαριστώ για τούτη την κατανόηση που τόσο σπάνια συναντώ!

      Διαγραφή
    2. Τώρα ήρθα για την αναδημοσίευση!
      Τρέχω να τα προλάβω όλα!
      Φιλάκια πολλά!
      (θα διαβάσω αργά ή αύριο τη νέα σου ανάρτηση)

      Διαγραφή