Η ζωή μοιάζει τόσο με τσίρκο.
Μοιάζει δε με εκείνο το παλιό τσίρκο που τώρα έχει απαγορευθεί. Εκείνο, με ανθρώπους φρικιά και άγρια ζώα που κρατούσε υπό έλεγχο ο θηριοδομαστής. Τέτοια τσίρκο δεν υπάρχουν πια γιατί καταπατούσαν τα δικαιώματα του ανθρώπου, τα δικαιώματα των ζώων και γιατί κάποιος, σε κάποια σημαντική δερμάτινη θέση-καρέκλα κατάλαβε, πως όσο πιο τσίρκο γίνεται ο κόσμος γύρω μας, δεν μας χρειάζεται και μια ρέπλικα της αληθινής ζωής.
Δεν με πιστεύεις;
Εντάξει γιατί να με πιστέψεις;
Μήπως γιατί ο θηριοδαμαστής έγινε μπάτσος; Μήπως γιατί το θηρίο έγινε άνθρωπος και το φρικιό μοντέλο; Μήπως γιατί η μπαλαρίνα χορεύει σε καμπαρέ και η κυρία με το μούσι ξυρίζεται κόντρα; Μήπως γιατί ο άνθρωπος νεκροκεφαλή έγινε mainstream, αφού τα τατουάζ είναι παντού και σε όλους; Μήπως γιατί χωρίζουμε τα σιαμαία σαν πρωτοέρχονται εδώ ή μήπως γιατί εξαφανίσαμε τα θηρία και τώρα άντε να βρεις αρκετά να επανδρώσεις τσίρκο; Μήπως γιατί, η πιο ψηλή γυναίκα και ο πιο δυνατός άντρας μπήκαν στο βιβλίο Γκίνες;
Όχι, δεν φταίνε αυτά που δεν με πιστεύεις.
Φταίει που φτάσαμε σε τόσο πολιτισμένο σημείο που δεν χωράει πια το μυαλό μας πως τούτο όλο είναι ένα τσίρκο, μια παράσταση και κάθε που κάποιος ξεχωρίζει, αντί να λέμε όπως παλιά ''Αα, αυτός είναι για το τσίρκο.'' λέμε απλά ''Αα, αυτός είναι για το τρελάδικο.'' Ο αγαπημένος μου συγγραφέας, επιμένει πως όλοι είμαστε τρελοί, χωρίς εξαιρέσεις, με μοναδική διαφορά, πως όσοι είμαστε έξω απο τα τρελάδικα το κρύβουμε λίγο καλύτερα. Σε παρακαλώ, να πάρεις μια στιγμούλα να σκεφτείς το βάθος αυτής της δήλωσης. Την αλήθεια της.
Ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εμάς παρόλο που ξέρουμε πως η Γη γυρίζει γύρω απο τον ήλιο και κανέναν άλλο. Η παράνοια σερβίρεται σε δόσεις μέσω του κουτιού που όλοι έχουμε στα σπίτια μας, η βρωμιά και η σαπίλα του χαλασμένου ποπ-κορν ποτίζει τους καλοβαμένους τοίχους των όμορφων σπιτιών μας και οι μουσικοί παίζουν μόνη τους σε άδειο στάδιο.
Πολιτικοί ξεκινούν πολέμους, θρησκείες ανεβάζουν και κατεβάζουν πολιτικούς, οι άθεοι και οι φονταμελιστές βαδίζουν χέρι χέρι σε έναν κόσμο που τα μέσα δικτύωσης μας καλούν να μπούμε σε ομάδες και σε όσες περισσότερες κάνουμε follow, τόσο πιο μόνοι είμαστε. Αν αυτή η ζωή, δεν σου θυμίζει τσίρκο ε, δεν ξέρω τι άλλο να πω.
Στο δικό μου τσίρκο με ανεβάσανε με το ζόρι σε μια σκάλα, αφού μου φόρεσαν με το ζόρι πολυεστέρα που μύριζε πετρέλαιο, μου δώσανε ένα μαύρο ομπρελίνο και με σπρώξανε να περπατήσω το σχοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας από κάτω. Κάθε που κοιτάω κάτω με πιάνει ίλιγγος και παραπατάω οπότε και το πλήθος (που δεν βλέπω αφού με τυφλώνουν τα φώτα)χειροκροτεί και ζητωκραυγάζει. Μετά θυμάμαι το ομπρελίνο και λίγο στρώνουν τα πράγματα. Κάνω ένα τρεμάμενο βήμα μπροστά και μετά άλλο ένα. Αν η σκάλα είναι η γέννηση, κι αν το φουστάνι από πολυεστέρα είναι τα πρέπει, κι αν το σχοινί είναι η ζωή, το ομπρελίνο μου είναι η τέχνη. Η όποια τέχνη κάνω, η τέχνη που βλέπω,ακούω,διαβάζω,γεύομαι. Η τέχνη που θαυμάζω και με κάνει να κλαίω, που με κάνει να κολλάω, που με τρομάζει. Η τέχνη στην οποία κρατιέμαι απάνω της τόσο γερά που φοβάμαι πως καμιά φορά θα τη σπάσω.
Και συνεχίζω και προχωράω στο τεντωμένο σχοινί γιατί κάποια στιγμή που θα πάει, θα φτάσω απέναντι. Εγώ μοναχή μου, αφού η τέχνη είναι το μόνο που δεν πεθαίνει.
''Στο στοιχειωμένο σπίτι της ζωής, η τέχνη, είναι η μοναδική σκάλα που δεν τρίζει.''
Τομ Ρομπινς
