Bright dots in the dark

''...εσένα το ταξίδι σου δυο καρφωμένες ράγες

νομίζεις ότι πήγες μακριά...''

Μα δεν χρειάστηκε να πάμε μακρυά.Στο τέλος ήταν όλα εδώ δίπλα.

Βλέπεις; Λίγο να απλώναμε το χέρι μας παραπέρα θα είχαμε φτάσει την ευτυχία. Μα νομίζαμε η ευτυχία,ο έρωτας,η τύχη,τα λεφτά,η υγεία -νομίζαμε- βρίσκονταν πάντα πιο μπροστά από εμάς.

Και το μοναδικό που έπρεπε να κάνουμε ήταν απλά να σταθούμε.Να μην κάνουμε ούτε μπρος ούτε και πίσω!

Να σταθούμε,

να σηκώσουμε τα μάτια ψηλά,

να ανοίξουμε τα χέρια,

να κοιτάξουμε τον νυχτερινό ουρανό,γεμάτο άστρα,

και να φωνάξουμε '' ΜΕ ΒΡΗΚΑ !''

 Αυτό θα ήθελα να κάνω μια ζωή,να ξαπλώνω μαζί σου, στα χόρτα και να κοιτώ τα άστρα.

Μικρές κουκκίδες μέσα στο άπειρο που γεμίζουν τα πάντα μου.

Τα πάντα σου.

Όλα εκείνα που κράτησα για εσένα και όλα εκείνα που τόσο θες να μου δώσεις.

Άστρα,μακρινές τέλειες,τελείες. Φυλαγμένες για εμάς σήμερα από εκατοντάδες,χιλιάδες χρόνια πίσω.

Φυλαγμένα να τα δούμε,εσύ και εγώ και ο καθένας μας.

Φυλαγμένα να μας δείξουν τον δρόμο κι ας έχουν πεθάνει τα πιο πολλά, πάρα πολύ καιρό πίσω.

 Μα και εμείς είμαστε νεκροί.

 Δεν θα ήταν υπέροχα; Να μην είμαστε στα αλήθεια ζωντανοί; Δεν θα'ταν υπέροχα να είμαστε και εμείς νεκροί; Φωτεινές,τέλειες,τελείες μέσα στο σκοτεινό άπειρο; Φυλαγμένοι να καθοδηγήσουμε άλλους;

 Έλα τώρα...το ξες πως θα ήταν υπέροχα.Εσύ θα ήσουν αριστερά στον ορίζοντα και εγώ λίγο πιο αριστερά από εσένα. Λίγο να απλώσω το χέρι μου και θα μπορώ να σε αγγίξω.

 Μα δεν θα έχει σημασία. Γιατί δεν θα είμαστε εκεί.

 Δηλαδή...θα είμαστε και δεν θα είμαστε.

Δεν ξέρω... ίσως πρέπει να σταματήσω να γράφω τόσο πρωί μετά από τη δουλειά. Την τελευταία φορά τα έβαλα με τη Μούσα μου.Μα της άξιζε με ακούς; Και εκείνη αστέρι είναι... και σήμερα ήρθε για καφέ όπως είχαμε συμφωνήσει.

Άλλο ένα γράμμα, σταλμένο στο τίποτα του σκοτεινού μυαλού μου.

''Όχι μωρό μου.Η Αφροδίτη δεν είναι αστέρι.

Είναι πλανήτης.''

''...Δεν άκουγα κανέναν που μου 'λεγε πως ίσως δεν φανείς...''

''...Πουθενά δεν πάω μ'ακούς; Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ'ακούς...''

Τα κενά μας!

Λέω...Πρέπει να γράψω.
Μου απαντάς με ύφος...Αν θέλω σου κάνω την χάρη.
Σε παρατηρώ και σιωπώ.Τι να πω και εγώ,μια κοινή θνητή σε εσένα την Αιώνια;Τι να σου πω για να σε πείσω να μου κάνεις αυτή τη χάρη;
Σκας ένα χαμόγελο,στραβό και ερωτικό και βολεύεσαι στη καρέκλα σου καλύτερα.Μαύρη.Δερμάτινη.Σαν του ψυχίατρου.
Έχεις καταλάβει την εξάρτηση σου από εμένα, έτσι δεν είναι; ρωτάς.Μα στην πραγματικότητα δεν είναι ερώτηση.Είναι δήλωση.
Σκύβω το κεφάλι.Κοιτώ το χαρτί μπροστά μου,το στυλό στα χέρια μου.Πάω να γράψω κάτι,οτιδήποτε,στη πρώτη σειρά και το το μυαλό μου είναι κενό.
Σηκώνω το κεφάλι.
Χαμογελάς πούστικα.
Σε χαζεύω...Σε εκλιπαρώ σιγανά να μου κάνεις την χάρη μα συνεχίζω να νιώθω κενή.
Την νιώθεις την μοναξιά; με ρωτάς και αυτή τη φορά περιμένεις απάντηση.
Ψάχνω μέσα μου...Όχι. απαντάω ειλικρινά.
Κλείσε το τετράδιο και παράτησε το στυλό σου τότε.
Γιατί; σε ρωτώ τρομοκρατημένη.
Σμήγεις τα χείλη. Γιατί αυτό που πας να κάνεις αποτελείτε από μοναξιά.Αν δεν νιώσεις την μοναξιά στον κάθε χτύπο της καρδιάς σου,στην κάθε ανάσα σου,πως θες να γράψεις;
Σε παρατηρώ...αναλογίζομαι τα λόγια σου.Σκατά...σκέφτομαι.Πάλι έχεις δίκιο.
Μα εκεί που το σκέφτομαι,τσαπ,ξεπηδά μια σκέψη.Τόση δα...μα είναι μια σκέψη!Μία έμπνευση.
Πιάνω πάλι το στυλό,ανοίγω το τετράδιο,χαμογελάω λίγο σατανικά και γράφω...''Η Μούσα''.
Σηκώνω τα μάτια να σου χαμογελάσω,να σου πω κάτι πρόστυχο,να σε βάλω και εγώ στη θέση σου μια φορά.
Και μάντεψε...Δεν είσαι εκεί.Γράφω μόνη,η καρέκλα του ψυχιάτρου λείπει μαζί με'σένα,νιώθω ένα μούδιασμα γνώριμο.Συνεχίζω να γράφω...
''Η Μούσα σήμερα μπήκε κλεφτά στο μυαλό μου.Στάθηκε απέναντι μου με την αριστοκρατική της μορφή,πουτάνα πολυτελείας,και με προκάλεσε.Μου έκανε υποδείξεις και εγώ για να την πικάρω,έγραψα το όνομα της στο τετράδιο μπροστά μου.Και εκείνη φυσικά εξαφανίστηκε.Δεν περίμενα και τίποτε άλλο.Παραδοσιακή γυναίκα.Είμαι σίγουρη πως ακόμη και όταν ο Ποιητής την καλούσε κοντά του εκείνη,έφευγε με την πρώτη λέξη που έβγαινε απ'τα χείλη του.Ποιητή τον λέμε.Ραψωδός ήτανε.Διαφορά! Εκείνη,τόσα χρόνια,με πόσους και πόσες πλάγιασε;Πόσους παράτησε εν μέση συζητήσεως;''
Σταματώ το γράψιμο...Κοιτάζω τριγύρω μου.
Ακόμη μόνη.
Θα 'ρθείς; λέω δυνατά και νιώθω πως ίσως χρειάζομαι ψυχίατρο τελικά.
Μα δεν είσαι μόνη! ακούω μια φωνή, όχι δίπλα μου,ούτε πίσω μου,αλλά μέσα μου.
Κλείνω τα μάτια.
Έχει βρεθεί άνθρωπος που κατάλαβε την μοναξιά που τόσο αγαπώ και θέλησε να την ζήσουμε μαζί.Δύο φορές.
Εσύ είσαι άλλη μια σκύλα.
Μην ξεχάσεις να περάσεις πάλι...Κερνάω καφέ.